ریڈیو زْرمبش بلوچی | ریڈیو زْرمبش بلوچی

زندگ بہ ایں گِندگ بہ ایں۔۔۔ منی مکھیں مات۔۔۔۔۔۔۔۔! من دلجم آں تو وش ءُ جوڑ ئے، گوں چُک ءُ نماسگاں مُلمہ ئے، ھُدا اِنت دائم وشیانی منگیر ءَ بات ئے، داں دریا سبز اِنت، سبز بات ئے، تئی ھستی ءَ من ھست ءُ سلامت آں۔ بس تئی زھیر برے برے گون جن اَنت، دگہ من سسّائی ءُ جانی رنگ ءَ مُھکم ءُ برجا آں۔ امّاں دیر اِنت نیّت کتگ پرتو کاگدے نبشتہ بہ کن آں بلے دستبندیانی سوب ءَ نشت ءُ نبشتہ کت نہ کُتگ، لھتیں روچ اِنت تی زھیراں اَنچو گْور جتگ کہ من وت ءَ پہ ھچ کار ءَ گُشاد کُت کنگ ءَ نہ آں۔ مئی مات لھتیں روچ اِنت گْوریچ ءَ ژْپّارگے مان، چو کٹاٹوکیں جمّر ءَ گَرندگ ءَ اِنت، سارتی شھمات جنگ ءَ اِنت، ھردیں زمستان زور ءَ بیت من سک ترا جیڑاں تئی چُک ءُ نماسگاں جیڑاں، باریں چون بئے تو گوں زمستان ءَ۔ جنڈیں کوٹے ترا رَس اِیت یا نہ رَس ایت؟ دگہ چرپیں کِریمے من زان آں ترا نہ رَس ایت کہ دست ءُ پادانی تْرکاں کم بکن ئے بلے باریں ھمے روگِن ھست کہ نا؟ آ زمانگ ءَ تو مئے گُلّانی تْرک روگِن جتگ اَنت ءُ مارا اِسکول ءَ را داتگ، اے گْران نیادیں زمانگ ءَ من زاناں تو روگِن ءِ ڈبّی ءَ بُرز ءَ دْرنگ ءَ ایر کن ئے ءُ گش ئے اللّہ ءِ شگر اِنت ، اللّہ ءِ نام ھست ءُ بس۔ پد ءَ تئی جنڈیں سُوٹر، ھدامُرزی ئیں پِت ءِ پولیسی سُوٹر اِنت کہ شولڑر ئےِ پِر اَنت۔ ھولدار جان بی بی، ھاھاھاھاھاھاھاھا۔ اَمّاں اَسل ءَ زمستان پہ سرمچاراں بے مَٹیں موسمے کہ مردم چہ مار ءُ ایدگہ لیلُکاں دلجم اِنت، پنداں شر گُشاد اِنت ءُ یک چاگلے آپ سرجمیں روچ ءَ بس اِنت، ھر وڑ ءَ تو بُگش زمستان دہ سر ءَ چہ گرماگ ءَ وشتر اِنت پہ سرمچار ءَ۔ بلے من ءَ وش نہ بیت زمستان۔ زمستانی دْراجیں شپاں ترا کہ کُلگ گِیپت تاں بِزاں کیامت اِنت، تئی اے بَزگی ءَ من گُشاں منی دُژمن ھم مہ گِندات۔ دل پرتو باز لوٹ ایت کہ ترا شریں نادراہ جاھے اِلاج بہ کتیں بلے۔۔۔۔۔۔۔۔ ماتی من زاناں تو پہ وتی نُنّو ءَ باز جیڑہ ئے ءُ پریشان بئے، دلتپرکہ بئے، بلے مرچی من ترا ھال دیاں کہ تئی نُنّو پارٹی ءَ پیسر چو وشھال نہ بوتگ چو کہ پارٹی ءَ وشھال اِنت، من ءَ چہ دو کد مُھکم ءُ تیار تِر اِنت، بلّے کہ چہ من کَستر اِنت، تو بہ گش پہ زمین ءَ گنوک ءُ شیدا اِنت، پہ دژمن ءَ نیش دُْرش اِیت۔ نو مزن بوتگ، جنگ ءِ دراھیں رِپک ءُ ھُنراں پوہ ءُ سرپد اِنت۔ من ءَ پَھل کن کہ من تئی نُنّو چہ تو کسان سالی ءَ سِست ءُ یاگی کُت بَزگ اَنگت ترا چہ نہ سستگ اَت ءُ یاگی بوت، بلے امّاں من چے کُتیں کہ نُنّو اے نباشتیں مُلک ءِ شومی ءَ کسان سالی ءَ نشہ ءِ نیمگ ءَ کدم جنگ ءَ اَت ھمے ھاتر ءَ من دست ءَ گپت ءُ وتی نیمگ ءَ چِک اِت، بلے تو دل ءَ ھچ مہ جیڑ تی نُنّو نو کسان نہ اِنت، وتی شر ءُ ھراب ءَ زانت۔ ۔۔۔۔ امّاں۔۔۔۔۔۔۔۔۔ من تی نَبکاریں چُک، تی دلریش ءُ دلسیاہ کنوکیں چُک۔ من ءَ چو یات ھم نہ کنت کہ تو منی سَوب ءَ یک روچے گَل بوتگ ءُ تئی دپ پُرکندگ بوتگ چو بھ نہ بوتگ نو وَ من ترا چہ دور آں ترا منی جند تچک ءَ دلسیاہ کُت نہ کنت، بلے منی سَبب ءَ ترا نَبشاتیں اِستان ءِ لَشکر ءَ وھد ءُ بے وھد دلسیاہ کُتگ، ترا پونز ءَ سر ئےِ کُتگ، تئی چُک ءُ نماسگاں ھمک روچ گار کنگ ءُ مرگ ءِ بیھار ءَ دنت، نو تو بُگش من کُجام چیز ءِ واست ءَ پَھلی بہ لوٹ آں۔۔۔۔۔۔۔؟ من تی گُناھگار۔۔۔۔۔ بلے ماتی اے لَگوریں دژمن ءِ دست دیگہ چی ءَ رَس اِیت۔ "دست کہ ھر ءَ نہ رَس اِیت کُرگ ءَ پالام کنت"۔ شما چہ اے لَگوراں ھچ ھَتر مہ دار اِت، ھچ مہ تُرس اِت، اے زوراکی ایشانی پُروش ءِ نشانی اِنت، اے لَگورانی دست کہ بلوچ سرمچاراں بہ رَست اَنت گڑا ایشاں کَسی مات بیھار نہ دات اَنت ءُ کس بے میار ءَ سال ءُ سیم گار نہ کُت، اے دیگہ چو کوریں زوم ءَ ڈنگ جنان نہ بوت اَنت ،اے زوراکیں لَشکر ءِ بے وسی اِنت۔ اَمّاں تی واھش اَت کہ من ایس ڈی او بہ باں، من بینک منیجرے بہ باں، بلے من تئی ھچ واھش سرجم کُت نہ کُت یک گلامے کئی واھش ءَ سرجم کُت کنت اگاں من تئی ھاتر ءَ زندگی بہ کتیں تاں منی مات(گلزمین) ءِ ھک منی سر ءَ پشت کپتگ اَت اَنت ، مات ءِ ھک گَْران اَنت، مات ءِ ھک چوں زورگ بنت۔۔۔۔۔۔؟ باز مردم گُش اِیت کہ "مئے اولی مات ھما اِنت کہ مارا پیداک کنت ءُ دومی مات زمین اِنت"۔ بلے اَمّاں من گُشاں مئے اولی مات زمین اِنت، چے ءَ کہ مئے پیداک کنوک ءِ جند ھم زمین ءِ چُک اِنت، نو تو بہ گش گڑا من رد آں؟ مات ءِ رکینگ منی ءُ تئی ھَک نہ اِنت؟ تو ھم زمین ءِ چُک ئے، تو اگاں توپَکے بڑّ ءَ کُت نہ کن ئے بلے وتی زھگاں پہ زمین ءِ رکینگ ءَ سکین دات کن ئے ءُ ترا سلام اِنت کہ تو ھمے کار ءَ کنگ ءَ ئے۔۔۔۔ امّاں ترا یات اِنت گِندے تو اولی بھر ءَ منی وتاس دیست ءُ گُشت "شما گوں اے وتاسُک ءَ بلاھیں لَشکر ءَ چوں پْروش دات کن اِت؟ اے وَ یک تیرے دار اِیت، آیاں سی تیری گوں شمارا سی تیری نیست؟ شما چہ ھُندُستان ءَ اِمداد بلوٹ اِت ءُ ھمے ابدُلمالک (ڈاکٹر مالک)ءَ بدار اِت ھمے کروار گوں پوج ءَ یک اِنت، ھمے پوج ءَ سوج ءُ سر کنت، دگہ پوج چوں زانت رزاک (رزاک گُل) ءِ لوگ کُجا اَنت"۔ ؟ تئی اے گپ من ءَ اَنگت یات اَنت، من اے ھبراں جیڑاں تاں ھیران باں تو چوں زان ئے کہ آجوئی ءِ جنگ ءَ چہ ڈنّی مُلکاں کُمک لوٹ ایت۔ ماتی گِندئے تو بوتین ئے ، اے وھدی تو باریں کُجا اَت ئے۔ ماتی۔۔۔۔۔۔۔۔ مرچی من ترا سرپد کنان ءُ گُشاں کہ جنگ تُپنگ نہ کنت، جنگ اِنسان کنت، اِنسان ءِ ایمان کنت۔ بلوچ ءِ تُپنگ جنگ ءَ نہ اِنت، بلوچ ءِ ایمان گوں دُژمن ءَ دیم پہ دیم اِنت، ھمے ایمان ءِ زور اِنت کہ دُژمن آسیگ اِنت، دژمن مجگی نادرہ اِنت، بس پہ تچّگ ءَ مَھتل اِنت ءُ ابدلمالک ءِ بام ءَ جورُکان ءَ داتگ، جنگ چہ اے وڑیں سِلکاراں باز دیم ءَ شتگ، ایشاں وتی زور جت اَنت۔ نو رزاک ءِ ھوناں رنگ آؤرتگ۔ اَمّاں تو چے گُشت، "شما گیش اِت، پوج گیش اِنت"؟ من ترا آ وھدی ھچ پسّہ نہ دات ءُ من انگت ترا ھچ نہ گُشاں، نو تو آسر ءَ گِندگ ءَ ئے مرچی زرینہ ھم زانت کہ بلوچ گیش اَنت، لتیپہ ھم زانت سرمچار گیش اَنت، پریاتون ءَ وَ ھما وھد ءَ زانتگ۔ زانگ ءَ تو ھم زانتگ، بلے ترا وتی دل ایکیم کنگی اَت، امّاں ترا یک گپے گُشاں تو دلجم بو باج بلوچ ئیگ اِنت، بلوچ وتی ڈیھ ءَ آجو کنت، دیر بیت یا زوت بلے الم آجو بیت، بلوچ وتی سرڈگار ءِ واجہ وت بیت، ھچ مہ جیڑ آجوئی ءِ روچ دور نہ اَنت۔ اَمّاں۔۔۔۔۔۔۔ من ھما اِنت کہ سرپد آں ترا چُک ءُ نماسگ کمانڑر کمانڑر توار کن اَنت ، ھما اِنت منی پاد چہ گَل ءَ بُن ءَ ایر نہ بنت، نو من زاناں اے جنگ ءَ چہ کس رَک اِت نہ کنت، کس چہ اے جنگ ءَ تتک نہ کنت ھر لوگے ءَ یکے نہ یکے اے جنگ ءِ آماچ بیت، یکے ءِ بْرات، یکے ءِ گُھار، یکے ءِ بْرازتک، یکے ءِ گُھارزتک وڑے نہ وڑے ءَ اے کاروان ءَ گون کپ اِیت ءُ جنگ ءَ منزل ءَ سر کنت۔۔۔۔ ماتی من تئی مستریں بچ ءِ شھیدی ءَ ھنچو کُتیگ آں، ھنچو کہ تو پہ درد ئے بلے من پد ءَ ترا گُشاں اے لگوریں دژمن ءُ آئی ءِ دلّارانی دست دگہ کے ءَ رَس اِیت ، ملک ناز ھمے وڑ ءَ ایشاں وتی ھرجاں جت ءُ ماسومیں بْرمش چورہ کُت ھیات مپت ء شر چہ مات ءَ سیست ءُ گِستہ کُت آسکانی ءِ تاج بی بی ءُ ھوشاپ ءِ کسانیں زھگ ھم بے دردی جت اَنت ءُ دائمی واپینت اَنت، اے وَ بس تی کِر ءُ گْورئیگ اَنت دگہ باریں چنت اے زالمیں لشکر ءَ وتی ھرجاں جتگ۔ ۔۔۔۔۔ امّاں ھمے ھاتر ءَ من گُشاں گِلہ مہ کن مہ نند ءُ موتک میار بس سرمچار ءِ توماں چنڈان کن ھمنچو سرمچار کہ تو پیداک کُت کن ئے بکن ھمنچو سرمچار کہ مئے ڈگار ءَ پیداک بیت ھمنچو زوت دُژمن پروش وارت۔ ماتی تئی ھاتر ءَ من وَ ھچی کُت نہ کُت بلے ترا پہ من یکے کنگی اِنت، گُش اَنت مَرگ دُواے نہ اِنت، مرگ زندگیں ھر ساہ دار ءِ سر ءَ پرز اِنت، بس منی واھش اِنت کہ تو منی ءُ نُنّو ءِ شھیدی ءَ موتک میار ئے پِٹے اَرس ھم چماں میار ئے مئے دوئینانی تہ ءَ ھرکسی شھیدی ءِ ھال ترا سر بوت، گڑا پہ شات ءُ گَل ڈِگّاں چالُو کن ءُ ھلو ھالو مئے دیم ءَ بیا گوں چُک ءُ نماسگاں، تاں مردم ھمے سرپد بہ بنت کہ جان بی بی ءِ بَچکانی آروس اِنت ، داں سے پاتیا ءُ دہ پاتیا ءَ ڈِگّاں بند مکن ءُ ھمک آیوکیں مھماناں گوں چاہ ءُ چلیم وش اتک کن گڑا بِزاں مئے پاد کبر ءَ تَچک اَنت ءُ ارواہ آسودگ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔ ماتی ترا نو اِجازت کناں کہ شپ باز دیم ءَ شُتگ گپ گپ ءَ وھد گُوست، من نو وپساں کہ سُہب ءَ مھلہ گوربام ءَ پاد آیگی اِنت کہ ما راہ سرے ءَ ایں، پد ءَ درکپگی ءُ دیم ءَ رَوگی اِنت۔ شر گڑا ماتی ھواریں، زندگ بہ ایں گِندگ بہ ایں۔ لوگ ءِ دْرساں منی سلاماں بہ دئے۔ آجو بات ئے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ تی نَبکاریں بچ جلال اھسان