من ءُ کماش مبارک ءَ کدی ڈیکّ نہ وارتگ اَت، ھما زمانگ ءَ کہ ما تُربَت ءَ وانگ ءَ بیتگ اِیں بِندات ءَ وھدے لبزانک ءِ ھُبّ ءُ واھگ بیتگ تہ منی ونتگیں کِتاب یک ءُ دو ھسابی بیتگ اَنت کہ آوانی تہ ءَ اولی کِتاب ” چولاں دریا یل داتگ “ مبارک کازی ءِ بیتگ۔ ما مُدامی مبارک یک ءُ تھنائیں شائِرے زانتگ اَت، یک ءُ جتاھیں شائِرے، شھسواریں شائِرے، نتُرسیں شائِرے۔
ھردیں کہ بلوچی لبزانک، بلوچی زُبان ءِ گپّ بیت تہ اولی دْرپشناکیں نام کہ ترا گِندگ ءَ کَیت آ کماش مبارک ئیگ اِنت۔ ھرکس ءَ کہ مبارک ونتگ اَت، اِشکُتگ اَت، دیستگ اَت تہ زانتگ اِت ئے کہ جتا اِنت ءُ چہ دُرستاں جتا اِنت کہ بلوچستان ءِ ایردستی، زیبائی، کارِستانی جوانمردی ءُ جنگانی چاڑاں گوں بلوچستانے نبشتگ۔ ھما وھد ءَ کہ مبارک ءَ وتساپی کُڈّکے اَڈّ داتگ اَت تہ منی کدی کدی سلام ءُ دْروت بیتگ اَت کہ مارا سر ءُ سوجے کُتگ اَت۔
من مدامی ھمے واھگ داشتگ اَت کہ تیاب دپی دمگاں رواں کماش ءِ گندُک ءَ، بلے وھد ءِ نگیگی ءُ منی بدبھتی اَت کہ منی دیوان گوں کماش ءِ نُگرھیں کُنٹ ءَ بوت کہ سر ءَ داں پاداں تِچک اَت ءُ آجوئیں زمینے آئی لُنٹانی سر ءَ بچکندگ ءَ اَت ءُ راج ءَ ھال دَیگ ءَ اَت کہ نی اے کِشک شُمئے پادانی واھگدار اِنت دیم ءَ جُنزین اِت ئے کہ ڈیھ شُمارا توار ءَ اِنت۔ ءُ پدا منی وشبھتی اِش اَت کہ من ءَ مبارک ءِ اَھد ءَ زندگ بُوَگ ءِ موہ رَستگ۔ ھردیں کہ زیمل ءُ لبزانک ءِ دمکاں تئی سر کپ اِیت تہ تئی دیوان گوں کماش ءِ گوھریں دانک ءُ گْوشتناں الم بیت۔
گُڈّسر ءَ کہ داد ساھب ءُ ایدگے سنگتاں ما بی ایم سی ءَ کماش ءِ یات ءَ چراگ روک کُتگ ءُ نندانکے جَتگ اَت تہ من ھم ھمے دیوان ءِ بھر اِت آں۔ سرشپ ءِ وھد اَت، اَنچو سما بیگ ءَ اَت پورا سرجمیں بلوچستان وانْگ وانْگ اِنت، تکانسر اِنت، گریوگ ءَ اِنت من یک کِرّ ءَ کماش ءِ اَکسے زُرت ءُ نشتاں ءُ منی چمّ نمبین بیتاں کہ یار کدی پہ ما اے روچ ھم کیت کہ کماش اُوں رُکست بیت، اے وَ ناباوری گپّے۔۔۔۔۔۔
پمیشکق تہ روچ ء مروچی کس ءَ باور نہ کنت کہ کماش اِدا نہ اِنت، کماش ھر ھما بلوچ ءِ جان ءِ ھونانی روانی ءَ تچان اِنت کہ آئی مجگ ءَ بلوچستان وِرد اِنت۔چوُش کہ کماش گْوش اِیت: آتکگ اَنت گْرانیں نوبت ءُ جنگانی بهار دیم پہ ماتکوھاں رپتگ اَنت ملّیں سرمچار گْوانک جتگ ڈیھ ءِ مادریں ھاک ءَ بزّگی جھ جتگ پیراں بستگ اَنت ورناھاں کتار مُلک بلوچانی پہ ھلو ھالواں نہ روت مشکتی هلوایے نہ اِنت رندانی دیار داں جھان ھست اِنت نام مئے دھر ءَ ھست بیت مبارک کازی تئی مھراں کہ مارا لبزانک ءِ پِڑ ءَ جُنزینگ پرمایگ ءَ اَنت، اُستاد ما داں زندگ اِیں مئے سر چِست اِنت کہ ما مبارک ءِ اَھد ءَ زندگیں کہ بلوچستان ءِ ھستانکے گوں لبزاں بانور کُتگ۔
تئی وڑیں نتُرس ءُ سوھوئیں شائِر اَنگت منی جند ءَ وتی زند ءَ نہ دستگ ءُ تئی مٹّ ءَ دوبر ماتے بیار اِیت۔ واجہ! مارا پھل کن کہ ما تئی پیم ءَ وھد ءِ لوٹ ءَ اَدا کُت نہ کنگ ءَ اِیں، بلے تئی دَرسانی پد ءَ ما داں ھستیں جُنزان کن اِیں۔ کماش منی وڑیں نابزانتیں مردُمے کہ ترا نبشتگ ءَ بِندات بِہ کنت، تہ منی سرجمیں زند کم کپ اِیت ءُ تو ھما چراگ ئے کہ راجدپتر ءِ تاکانی سر ءَ سالونک ئے۔ ارواہ تہ اَبد زندگ ئے۔۔۔
