من وتی چم انچیں لوگے ءَ پچ کرتگ آں کہ آ لوگ ءَ دو وھد ءِ نان پہ باز مشکل رس اِت بلے من نہ زانتگ دگے ھم انچیں باز لوگ ھست انت کہ ھمے آس ءَ سُچوک انت پہ دو وھد ءِ نان ءَ تلوس اَنت۔ من آ وھد ءَ کسان ات آں وھد گْوزان ات ءُ من رُست ءُ مزن بوتاں نوک ورنائی سرکشان ات، درد، پریشانی بزگی، جیڑہ ءُ جنجال گیش بوان بوت اَنت۔
ھمک سھب من گوں وتی سنگتاں وانجگاہ ءَ شت آں پہ وانگ ءَ منی کماش دیم پہ ڈگاراں شت ھمے وڑ ءَ زندگی جُنزان اَت۔ لھتیں وھد ءَ پد منی سنگت دیم پہ شھر ءَ شت انت وانگ ءَ من چہ وتی نیزگاری ءِ سؤب ءَ شُت نہ کرت۔ گڑا من مدامی ئیں وڑ ءَ وانگجاہ ءَ ھمک روچ شُتگ ءُ اتکگ اتاں بلے مدام جیڑگ ءُ وسوسانی تہ ءَ گار اتاں وانگ ھم شریں وڑے ءَ بوھگ ءَ نہ اَت یک روچے من موکل گپت ءُ لوگ ءَ اتکاں۔
من ءَ ماس ءَ گْوشت ابی تو وتی پس ءِ نانان بر ڈگار ءِ سر ءَ تئی پس مرچی نئیتکگ ، من نانان ءَ زُرت شُتاں اے وھد ءَ سک سرد اَت گوریچ کشگ ءَ ات من ءَ وتی مات ءِ شال بڈ ءَ اَت وھدے من ڈگار ءِ سر ءَ سر بوت آں ھمے سردی ءِ سر ءَ پس زمین ءَ کار اَت من پس دیست پہ بزگی ءَ من سک نزور بوت آں ۔ من توار کرت پس ءَ را ابا بیا نان ءَ بؤر، آئی ءَ گوشت بس شر من کایاں۔ وھدے پِس اتک نان ءِ ورگ ءَ پس ءَ من ءَ جست کرت ابی تئی سنگت گوشگ ءَ شھر ءَ وانگ ءَ شتگ اَنت تو نہ رو ئے؟ پس گوں اے گپ ءِ کنگ ءَ سک تکانسر بوت چم ئِے ارسیگ بوت اَنت من درائینت، بابا من نہ رواں من تئی کوپگ بیگ لوٹ آں۔
پس ءَ من ءَ مکن کُت ءُ گْوشت، انا ابی تو بوان منی واھشت انت کہ تو بوان ئے چو ایدگہ زھگانی وڑ ءَ شریں زندگی یے بہ گوازین ئے ، چو مہ بیت کہ یکے من ءَ بُہ گش ایت کہ تو وتی زھگ نہ وانینتگ منی دل گْوش ایت تو بوان ءُ شریں انسانے بہ بو ۔ ھمے گپان ءَ پس ءِ ارس شل بوت انت۔ گوں نادلگوشی ءَ پس ءَ ورگ وارت، من پد ءَ لوگ ءِ نیمگ ءَ واتر بوت آں من جیڑگ بنا کت کہ من نزان آں چے بکن آں ؟ منی پس ءُ ماس وش اَنت لھتین روچ ءَ رند پس ءَ دگہ مردمے ءِ کر ءَ کمو زر وام کرت من ءَ دات ءُ گْوشت ئِے تو وانگ ءَ شھر ءَ برو، من وھدے شھر ءَ شت آں داں مار ات کہ اد ءَ مئے وڑیں نادزرس ونت کرت نہ کنت بلے ھمے سھت ءَ پس ءِ گپ من ءَ یات اتک ءُ من وت ءَ مھکم کرت کہ نوں من ھرچ وڑ ءَ وان آں ءُ کار کناں دانکہ وتی ھرچ ءَ وت بہ کشاں ءُ پِت ءِ کوپگاں سُبک تِر بہ کناں۔
ھمے جیڑہ ءُ چُرتانی تہ ءَ زند گْوزان اَت من وتی وانگ ءِ سپر ءَ دیم ءَ بران اتاں۔ وھدیکہ موکل بوت اَنت سنگت دْرست دیم پہ لوگاں شت اَنت من دیم پہ کار ءُ روزگار ءَ ، من ءَ چوناھا ءَ گوں ابرم ءِ زیبائی ءِ ندارگاں بے کساس مھر ات، وھدے من نیلیں زِر ءِ لمب ءَ اوشتات آں پہ ندارہ ءَ من ءَ سک تاھیر رس ات من نزانت کہ اے دریا ءَ گوں من مھر بیت ءُ من ءَ گوں وت بارت ۔ دو ماہ بوتگ ات من ھنگول ءَ کار ءُ روزگار کنگ ءَ اَت آں یک روچے من گوں سنگتاں شت آں دریا ءِ لمب ءَ ندارہ کنگ ءَ اَت آں ھمے سھت ءَ اے نیلگیں زر ءَ من ءَ گو وت برت ءُ بیست ءُ چار ادار ( 24 گنٹھ ) ءَ وتی دلبند ءَ جاگہ ئِے دات پد ءَ زمین ءِ باھوٹ ئِے کرت۔ من زان آں مرچی پہ منی مات ءُ پت ءَ زمین نز اتکگ ءُ آ پریات ءَ اَنت بلے دست ھچ ءَ نہ رس ایت ۔ من ءَ مات ءِ یک گپے یات انت کہ مات ءَ ھر وھد ھمے گپ جت” ھدا یے ھست مئے گم ءَ زور ایت“ بلے اماں کج انت ھما اللہ کہ ھمے گم ئِے زرت تئی پریاد ءَ گوش نہ دار ایت مرچی من زان تو ھم چہ ھدا ءَ نارزا ئے کہ تئی کوکاراں نہ ھِش کنت۔
نہ زاناں اے ھدا کئی گپ ءَ گوشدار ایت مئے بلوچانی زندگی ھمے وڑ ءَ گوزگ ءَ انت ۔ بازیں بندیگ جاھان بند اَنت بازیں شهید بوتگ انت دژمن ءِ دست، بازینے ءَ وتکشی کرتگ بازیں پہ بزگی وتی زند ءَ گوازینگ ءَ اَنت اے ھدا ءَ پہ بلوچ ءَ ھچ رھم نہ کرتگ۔اما اے ھدا مئے نہ انت۔ ابا من ءَ پَھِل کن من گوشت من تئی کوپگ باں بلے بوت کرت نہ کت زندگی ءَ منی ھمراھداری نہ کرت مرچی من ھما مات ءِ کر ءَ سر آں کہ آ وتی بچاں پہ مھروانی وش اتک کنت وتی دلبند ءَ جاگہ دنت آئی ءِ نام بلوچستان اِنت۔ اما من زان آں تو وھدے منی سنگت ءُ ھمبلاں گند ئے تو من ءَ یات کن ئے اما نوں گمیگ مہ بو اے مات من ءَ سک مھر دیگ ءَ انت ۔۔۔۔۔۔
