سرگوست: شھید واھد جان ءُ آئی گیر

نبشتہ کار: مکتار

چوش من ءَ یات نہ اِنت کہ سال کجام اَت، بلے مزنیں ائید نزیک اَت۔ چارشمبے ءِ شپ اَت، ساھت 11:48 بوتگ اَت کہ من گوں وتی گوانکو ءَ دلگوش اِت آں۔ وٹس ایپ ءِ تہ ءَ نبشتانک وانگ ءَ اِت آں گڑا سنگتے ءَ من ءَ ھال کت، مکتار تو باندا کائے مئے سنگت روگ ءَ اَنت، من جست کت کہ چونیں سنگت اَنت؟ گوشت ئِے اوتاگ ءِ سنگت اِنت، گڑا من گْوشت باندا من الم کا آں۔ پد ءَ پہ من لمبر دیم دات ئِے، لمبر ءَ من ءَ ھال کُت بیا پِلان شھر ءَ سھب ءَ مھلو من چہ لوگ ءَ در بوتان ءُ شتاں شھر ءَ، گڑا شھر ءِ تہ ءَ من گوں سنگتے ءَ دپ کپت آن ءُ آئی ءَ من ءَ گْوشت، تو برو دگہ شھرے ءَ۔

ءُ من ءَ گْوشت ئِے تو برو پِلان شھر ءَ اُود ءَ گوں سنگتے ءَ  دُچار کپ پد ءَ گوں آیاں ھوار برو اوتاگ ءَ۔

من گوں سنگت ءَ وشی کت ءُ درکپتاں پہ دگہ شھرے ءَ، من ءَ واھد جان ءِ لمبر دات ئِے۔ من ھال کنان بوتاں دانکہ سر بوت آں، چہ بَس ءَ ایر کپتان ءُ دو سنگت ءَ من ءَ دست گپت کہ یکے شھید واھد اَت ءُ واھد جان ءَ سُور ءِ ماسک بستگ اَت ءُ آ سنگت چہ واھد ءَ مستر اَت ءُ شھید واھد جان وت کسانیں بچکے اَت ءُ سالونک اَت ءُ من گوں شھید ءَ سلام ءُ دْروت بوتاں، من ءَ امبازاں گپت ئِے ءُ گوں سنگت ءَ ھم انچوش۔

 گڑا واھد جان ءَ من ءَ گْوشت رویں من تو دکان ءَ، پد ءَ من واھد ءِ سیکل ءَ سوار بوتاں دیم پہ دکان ءَ۔ من ءَ گْوشت ئِے تو ھم اوتاگ ءَ کا ئے؟ من گْوشت ھو یار، منی واھگ ھمیش اِنت۔ گْوشت ئِے پریشان مبو، تو سَک پریشان ئے پرچا ؟ من گْوشت انا اڑے من پریشان نہ آں۔ اڑے گْوشت ئِے من نوکی سور کتگ، بلے پریشان مبو۔ من وتی جَن ءَ دگہ جاھے ءَ سر کناں پد ءَ من ھم کایاں شْمے ھمراھی ءَ، من گْوشت ھو تو بیا۔

واھد سکیں مزاکی سنگتے اَت، ھرچ وھد مزاک ءِ تہ ءَ اَت ءُ چہ ھرچ گپ ءَ پد مردم امباز کُتگ ات ئِے۔ سَکیں مھروانین ءُ دل سپائیں ھمبلے اَت، گڑا من ءُ شھید واھد دکان ءَ سر بوت ایں ھور یک دوگے گوں لھتیں کیک ءَ زرت ئِے ءُ ما وارتان ءُ پد ءَ ما سے سنگت سیکل ءَ سوار بوت اِیں دیم پہ یکے ءِ لوگ ءَ۔

 من ءَ واھد ءَ گْوشت مکتار اے بازار ءَ مئے سَک باز سنگت وارتگ ءُ اِے بازار ءَ دلار سَک باز اِنت۔ من گْوشت واھد شما نہ ترس اِت کہ یکے شُمئے سر ءَ اُرش بہ کنت، گوشت ئِے بلے ما سَک تّرس ایں۔ گْوشت ئِے من لوٹاں کہ جنگ ءِ توک ءَ شھید بہ باں ناں کہ اِد ءَ،

 پد ءَ گْوشت ئِے من وشاں منی سر ءَ اُرشے بیت چو مارا کس نہ زانت۔

واھد جان سَکیں مزاکی سنگتے اَت ءُ ما بازار ءَ سر بوت ایں من ءَ دومی سنگت ءَ گْوشت وت ءَ لانکیگ ءَ پر دے کہ بروسہ نیست اے بازار ءَ ،پد ءَ ما روان بوت اِیں کہ سیکل پنچر بوت ءُ شھید واھد ءَ وتی سنگت گْوشت کہ منی سیکل ءِ پنچر ءَ بہ گر آئی ءَ واھد ءِ سیکل زرت ءُ شت من ءُ واھد ءُ دومی سنگت نشتیں دانکہ آئی ءَ پنچر گپت ءُ اَتک۔ واھد ھردم مزاک کنان اَت ءُ من ءَ گْوشت ئِے مکتار ترا بلکیں وش نہ بوگ ءَ اِنت، من ترا گوں سَک مزاک کُتگ۔ من گْوشت ناں اڑے اے تئی مھر اَنت ارواہ۔

نوں مگرب نزیک اَت من ءَ گْوشت ئِے مکتار تو وتی مُلک ءَ ھرچی کُتگ آیاں بے ھیال کن، گوں کندگ ءَ گوشت ئِے جنکے چار اتگ ھرابیں یا شیتانی کُتگ درستاں بے ھیال کن، نوں وت ءَ بس سرمچارے کن شّر اِنت؟

من گوں کندگ ءَ گْوشت واجہ مبارک کازی گُش اِیت کہ:

نہ روت چہ دل ءَ بدکاری ءِ بدیں آدت

بہ شود زُم زُم ءِ آپ ءَ بد ءَ ھزار بر ءَ

آئی ءَ گوں کندگ ءَ گْوشت تو بزاں شّر نہ بہ ئے ترا من مردمے کناں، گوں لاڑ ءَ پد ءَ گْوشت ئِے کہ شّر اِنت  تو شائرے ئے؟ من گْوشت کم کم ءَ شائری کناں، گْوشت ئِے شّر اِنت اوتاگ ءَ شَیر وان پہ سنگتاں۔ من گشت شر اِنت، پد ءَ ما درتک ایں  کہ رَو ایں اوتاگ ءَ، نوں مگرب تھار بوگ ءَ اَت کہ پد ءَ تنزیم نیست اَت ءُ گْوشت ئِے وڑ نیست چہ ائید ءَ رَند رَو ایں، گڑا من ءَ گْوشت ئِے مکتار  تو برو وتی ھَلک ءَ ھر وھد کہ روگ ءَ بہ ایں ترا ھال کن ایں۔

  من ھم گُشت شر اِنت ارواہ، بلے الّم من ءَ ھال کن پد ءَ ما وشی کُت شپ ءَ من اَتکاں وتی ملک ءَ۔ پد ءَ سِم ھراب بوت ءُ من آیانی لمبر ھم گار کُت ءُ گڑا ھمے پیم چہ ائید ءَ پد چُنت ماہ گْوست نیمروچ ءَ من وٹس ایپ ءِ تہ ءَ سنگتے ءِ اسٹوری ءَ واھد ءِ اکسے اَت ءُ نبشتہ ات شھیدی مراد بات زاھد اُرپ ءِ واھد، گڑا ھال کُت کہ منی سنگت واھد شھید بوتَگ سَک پدرد بوتاں کہ چوشیں سنگت شھید بہ بنت، بلے ما سرپد بہ ایں کہ جنگ ھمے چیز اِنت۔ اوتاگ درد ءِ بازار اِنت، چوشیں سالونک شھید کنگ بنت سکیں وش بھتی اَت کہ پہ زمین شھید بوت، بلے اپسوز کہ سالونکے اَت۔ نمیران ئِے تو استاد، چہ تئی رَوگ ءِ پد تئی کاروان جْنزان کنات۔

چوشیں مزاکی ءُ دلپھکیں ورنا بے ھیال کنگ نہ بنت۔

پاکیں بھشت ءَ بات ئِے ارواہ