ریھان ءِ کِشک ءَ جُنز اِتگیں سمو

نبشتہ کار: زُھرہ دشتی

سمو ءُ ریھان جان ءِ مھر ءِ کِسّہ گْوستانک ءِ تاکاں یک ابدمان ءُ بے دروریں کِسّھے، سمو ءُ ریھان جان پہ یک دومیگ ءَ شے مرید ءُ ھانی اِتاں۔ سمو یک نازُرک، وش الھان ءُ وش گُپتاریں جنکویے اَت، ریھان جان ءُ سمو یک دومیگ ءَ پہ ھُدوک اِتاں۔ ھمے داب ءَ وھد میزان میزان ءَ دیم ءَ جُنزان بوت، ریھان مُدام نشت ءُ جیڑ اِت کِہ سمو وَ سکا زیبدار ءُ شوکیں کاڑے، بلے سمو ءَ چہ گیش من ءَ وتی مات ءِ گم تاھیر بکشگ ءَ نیل اَنت۔

ھما مات کہ من ءَ رودینتگ ءُ مزنے کُتگ، ھما زمین مرچی بمب ءُ ٹوپانی آماچ اِنت۔ ریھان جان مدام جیڑ اِیت کہ چاگی ءِ دلبند چی ءَ سوچگ بوت؟ روچ مرچیگ ءَ چاگی ءِ دلبند چو انگر ءَ آس پِر دار اِیت۔ ریھان جیڑ اِیت کِہ منی ڈیھ ءِ ھمُک لاڑُکیں گْوھار ءَ پرچا سْیاھیں جنوزامی پوشاک بکشایگ بوتگ؟ ریھان جیڑ اِیت کِہ مئے رھبر ءُ راھشون پرچا گار ءُ بیگواہ کنگ بوتگ اَنت؟ ما چہ وتی زمین ءَ پرچا مہ درآمدیں؟

 گوں ھمے جیڑگ ءُ مارِشتاں ریھان جان پہ یک نوکیں راھے شوھاز اِیت، اے ھم مار اِیت کہ سمو من تئی مِھرانی وامداراں، بلے سمو من کہ وھدے تئی دیدگ در بُرتگاں اَیاں ابید ء چہ بلوچ ءِ درد ءِ کِسّہ ءَ دِگے ھِچ نبشتہ نہ اِنت۔ من زاناں تو ھم پہ وتن دیوانگ ئے، ھمے داب ءَ ریھان جُنز اِیت دیم پہ وتی مادریں کوھانی نیمگ ءَ۔ راج ءِ ھما پُسّگاں گوں ھمراہ بیت کہ شے مُریداں وتی ھانُل یل کُتگ ءُ پہ زمین ءَ شے مُرید بوتگ اَنت۔

ھمے رنگ ءَ ریھان ھما بامردانی کِسہ ءَ در بارت کِہ اُود ءَ تھنا سمو ءِ دابیں ماہ دْروشمیں کاڑ اِنّا، زِندمان ءِ ھمُک وشی ببا داتگ اَنت۔ ریھان زانت نوں الّم من ءَ وتی ھون ریچگی اَنت ءُ ابدمان بوگی اِنت، منی گُلزمین چیھانٹ جَنگ ءُ پریاتیں کہ منی راج ءِ یلیں ورنا بیا اِت من ءَ اے رسترانی پلیتیں پادانی چیر ءَ رکّین اِت۔

ھمے داب ءَ لُمہ یاسمین ریھان ءَ ڈیھ ءِ زیبائیں بیرک ءَ مانپوش اِیت ءُ دست ءَ بڈّ ءَ جنت دیم پہ ندْر بوگ ءَ رھادگے کنت، ھمے داب ءَ ریھان جان دالبندین ءِ سینگ ءَ وتی بدن ءِ ٹُکرّاں گوں ھاکاں ھوار کنت ءُ آئی ھونانی وشیں بوہ شِنگ بیت۔ اے درگت ءَ آشل گْوش اِیت: ” ھردیں ریھان ءَ وت ءَ پہ وتن ءِ مھلبیں پُلکاں ندْر کُتگ، من جیڑ اِتگ من سمو ءَ چے جواب بہ دے اَں۔ من کہ وھدے سمو ھال داتگ، گڑا سمو ءَ گْوشتگ ” من وش بھتے آں کہ زندمان ءِ کسانیں سپر ءَ ریھان ءِ دابیں ھمراھے پہ وت ءَ گچین کُتگ۔“

 ھمے داب ءَ سمو مُدام جیڑ اِیت کہ من ءَ الّم ریھان ءِ رند پداں جُنزگی اِنت، سمو وتن ءِ مِھر ءُ ریھان ءِ گیراں وتی گُشان ءِ پّلو ءَ پتائیت ءُ گوں جُھد ءَ ھمگرنچ بیت۔ داں پنچ سال ءَ ریھان ءِ گیراں گوں جبین ءَ لھڑ وارت ءُ ھُشک ءُ تل بستیں لُنٹاں بچکند اِیت، ریھان ءِ گِسر بوگ ءِ درد ءُ اندوھاں وتی اندر ءَ چیر دنت۔ ھمے داب ءَ اَئی ءَ زمین ءِ اِشک لاچار کنت، آ ھُزدار ءِ برپ پوشیں بالاد ءَ یل دنت ءُ کیچ ءِ تبد ءُ لوار سوچیں روچ ءُ رمس 24 جون 2023 ءَ تُربت ءَ لھڑ گپتگیں دلبند ءَ سمو گوں بدن ءَ بستگیں باروداں دگ ءِ سر ءَ وداریگ ءُ پہ دُژمن ءِ تاوان دیگ ءَ بے چاڑ کہ کدی گوں مھروانیں ریھان ءَ دیوان ءُ ھمنیاد بہ بہ آں۔

داں چیزے وھد ءِ گوزگ ءُ اُوشتاتگ ءَ ھوار وتی کیچ ءِ بزگیں راج ءَ پہ پُرمھریں نِگاھے ندارگ کنت۔ ھمے ساھت ءَ کیچ ءِ گُلیں شھر ءَ گوں کریمہ ءِ لھمُکیں بِچکنداں، شارُل ءِ پنت ءُ ریھان ءِ مھر ءِ کِسّہ ء سمو کُمار بیت، ءُ برے ملکناز ءُ کُلسوم ءِ چیھانٹ سمو ءِ دِل ءَ تل جنان کنت، بلے سمو پہ بچکندگ گْوش اِیت: ”منی مات! منی زمین تو سک زیبدار ئے، تو اِد ءَ ھزاراں شارُل سمبھینے ءُ پہ وت ءَ کُربان کنگ ءَ شون دے۔ مرچی پہ ترا دِگے ھانُلے وتی بانوری پُچ ءُ پوشاک، پن ءُ مُزواک، دست ءِ سنگہ ءُ آھوگیں دیدگ ءُ بینگیں رکّاں گوں تئی دلبند ءِ سر ءَ چُنڈ چُنڈ بوگ ءَ اِنت۔“

 سمو بے سما اِنت کہ من ءَ آس بوگ ءُ کپگی اِنت دُژمٚن ءِ سر ءَ، سمو بس وتن ءَ ندارگ کنگ ءُ جیڑگ ءَ اِنت کہ ناگت ءَ سمو سما کنت ءُ گِند اِیت دُژمن ءِ کاروان پیداک اِنت۔ سمو گوں تْرندیں گاماں دیمتِر ءَ جُنز اِیت ءُ گُڈی ءَ الّم اے گْوش اِیت: ”منی مات! انوں تو اجازتے، رُکست اَپ اَوارُن سنگتاں۔“

گوں ھمے دانکاں سمو کھر بیت ءُ دُژمن ءِ سر ءَ کپ اِیت، کیچ ءِ گُلیں شھر وت ءَ چو بانور ءَ سینگار اِیت ءُ سمو ءِ بدن ءِ ھمُک ٹُکر ءُ ھونانی بوہ تانسریں کیچ ءَ امبازاں زور اِیت۔ ھمے داب ءَ سمو ءُ ریھان ءِ کِسّہ  آزمان ءِ بُندر ءَ دْرپشوکیں اِستالے بیت ءُ پہ مُجّتی چمیت، آیانی کِسّہ ھمُک کوہ ءُ گیابان، دشت ءُ پُلک، زِر ءُ ریگزار، کور ءُ کھچرانی سینگ ءَ دائمی نکش بیت۔

چہ ماہ دْروشم ءُ شیرزالیں سمو ءِ ندْر بوگ ءَ پد آشُل گْوش اِیت: ”سمو! تھنا تو نہ، بلکیں ریھان ھم وش بھتے کہ تو آئی ءَ چہ پد زندمان ءِ وشیانی بابت ءَ نہ مار اِتگ ءُ اَئی ءِ کِشک ءَ رھادگ بوتگ ئِے۔“

 گُلزمین ءِ کُل شھیداں سُھرچکیں دْروت۔