دو دانک پہ سرباز وپا ءِ ”جنگولیں پِدا“ ءَ

نبشتہ کار: بْرمش بلوچ

بلوچستان وھدیکہ زورگریں پاکستان ءِ کبزہ ءَ کنگ بوتگ آئی ھمک وڑ ءَ لُٹ ءُ پل کرتگ۔ بلوچ سرزمین ءِ تہ ءَ درآمداں اَتکگ ءُ جاہ کرتگ گڑا اِے ھم جنگ ءُ جیڑہ اِنت کہ روچ ء مرچی برجاہ اِنت، ھما زلم ءُ زوراکی اِنت، ھما کسہ اِنت-

مرچی سرباز وپا ءِ ”جنگولیں پِدا“ پی ڈی ایپ ءِ دْروشم ءَ پہ وانگ ءَ سرجم بوت۔ اِے وَ یک بلاھیں جُھدے کہ سرباز وپا ءَ پیلو کتگ، اِد ءَ آئی ءَ مارا یک شھیدے ءِ بابت ءَ سرپد کُت ءُ پیشداشت- شھید ءِ دلیری ءُ بھادری، آئی ءِ جنگ کنگ ءِ ھمت ءُ توکل، اِے دْراہ مرچی ما ونت اَنت ءُ پہ مدامی مئے باتن ءَ دْرپ بوت اَنت- شھید انور ھما جنگول ءُ بامردیں پُسّگ اَت کہ بلکیں آئی ءِ نام ءِ اِش کنگ ءَ دژمن ءِ جگر دو جاہ ءَ بوت۔ شھید انور پنّام ء پِدا ھما جنگول اَت کہ بلکیں آئی ءَ یک ساھتے ءَ ھم آرام کنگ ءِ ھاٹیگ نیست اَت، کجام ھم وھد ءَ آ دژمن ءِ بے آرام کنگ ءَ ساڑی اَت- چوناھیا آ چہ وتی مجگ ءَ سرجم ءَ پوہ بوتگ اَت ءُ یک سرجمیں سرمچارے اَت، آ روچے یک نوکتریں سبکے دژمن ءَ دیان اَت کہ دژمن اِے چیز ءَ ھم سرپد بہ بیت کہ بلوچ ءِ سرزمین بے واھُند نہ اِنت-

شھید انور ھما جنگولانی لڑ ءَ ھوار اَت آئی ءَ ھما وڑ ءَ دژمن شکست دات کہ دژمن پہ وتگڑیں دروگ ءِ بندگ ءَ ھم لاچار بوت۔ وھدیکہ دژمن تیزیں جنگ ءَ گپتگ اَت گڑا آئی ءَ جنگ ءِ دیم داشت نہ کُت پہ وتی وژنامی ءَ لس مردم شھید کُت ءُ وت ءَ رسانکدر ءَ پیش ئِے داشت۔

ھو! منی نز ءَ دژمن ءِ مستریں پروش ورگ ھمیش اِنت۔ دژمن چہ شھید پِدا جان ءِ جھد ءَ انچوش تُرس آماچ اَت کہ آئی ءَ روچے یک پندلے ساز اِت، آئی ءِ کھول بیھار دات، آئی ءِ ورناہ ءُ کماش شھید کُت اَنت، چہ وتی ھنکین ءَ نندگ ءَ نیشت ءُ در پہ در کُت۔ دژمن ءِ تُرس ءُ بزدلی چہ ھمد ءَ پدّر اَت کہ کجام وڑ ءَ چہ راجی جنگولاں تُرس اِتگ ءُ ترسگ ءَ اِنت۔

شھید انور ھما سرمچار اَت کہ آئی ءِ جھد ءِ تہ ءَ ھچ وڑیں کمی گندگ نہ بوت آ چنچو وت سرپد اَت ءُ سنگت سرپد  ئِے کت اَنت، آئی ءِ تہ ءَ چنچو وش لسانی ھست اَت، آ چنچو مھروان اَت ءُ آئی ءَ کجام وڑ ءَ وتی ھمبلانی ھیال داشت۔ چوناھیا اِے یک گلزمینی مھرے وھدیکہ یک انسانے ءِ مھر راست ءُ تچک بہ بیت گڑا آ پہ ھچ چیز ءَ چک ءُ پد نہ بیت ھمک وڑ ءُ جنگ ءُ کربانی دیگ ءَ تیار بیت۔ شھید انور ھم چہ ھمے انسان آں یکے اَت اِے جُھد ءِ سینگار کنگ چہ مئے لبزاں گیش اِنت، بلے ھو! ما گوشت کن اِیں کہ اِے سرزمین ءِ تہ ءَ چْوشیں بامردانی کربانی راج ءِ دل ءَ دْرپ بنت ءُ راجْدپتر ءَ نکش بنت۔ اِے ھما جنگولیں بامرد اَنت کہ گوں دژمن ءَ دیم پہ دیمی مڑ اَنت ءُ آئی ءَ تچکیں جواب دے اَنت کہ اِے دژمن اِے چیز ءَ ھم سرپد بہ بیت کہ اِے بلوچ اِنت سر دیگ زانت، بلے سر ءِ جھل کنگ نہ زانت-

اِے جھدکاریں سرباز وپا ءِ جھد اِنت کہ مرچی آئی ءَ شھیدے ءِ سر ءَ کتابے نبشتہ کُتگ، آئی ءَ وتی راج سرپد کت کہ شھیدانی جنگ چوں بوتگ، آیاں کجام وڑ ءَ دژمن شکست داتگ۔ اِے وڑیں کربان بوتگیں پُسّگانی کربانی ءُ مئے راجی جھدکارانی جھد اَلّم راج ءَ یک گیش ءُ گیواریں راھے ءَ سر کنت۔

 ”اے گُلزمین بھشت ءُ سرمگ مئے دیدگانی

 اے جاہ نہ اِنت سلّیں پنجاب ءِ لونڈوانی“