نِمدی یے تئی نام ءَ ماھیں ماھلک

نبشتہ کار: یاسر بیوس

انی وھد سے بج ءُ پنجاہ ملٹ اِنت۔ روچ پنج شمبے، رمس ھشت ءُ سال دوھزار بیست ءُ پنج اِنت۔ گوات کمّو تْرند کشگ ءَ اِنت۔ من وت نہ زان آں کجام گْوات، پرچا کہ لھتیں روچ بیت گوات ڈمبر اِتگ۔ کدی اے نیمگ ءَ کش اِیت ءُ کدی آ نیمگ ءَ کش اِیت۔ برے جمبر کنت ءُ برے گوریچ، برے برے وَ سرگوات زبر ایت ئِے۔

من مرچی گمیگ شادمان ھم ھست آں، پرچا کہ ھانل اے ھپتگ ءِ تہ ءَ دومی رند اِنت کہ من ترا گندگ ءَ آں۔ من وشبھتے آں کہ منی گوں ترا اے ھپتگ ءِ تہ ءَ دو رند ءَ گندگ ءُ گدار بوت۔ چوناھیا زان ئے ھانل ما یک دومیگ ءَ اینکدر نزیک بوگ ءَ ھم کدی دو وَ کدی سے سال ءَ پَد ملاکات کُتگ۔ اے ھپتگ ءِ تہ ءَ دومی رند اِنت کہ من گون تو گند ءُ نند کنگ ءَ آں۔

چوناھیا زان ئے مھروان! من زان آن تو چہ من ءَ گیش گمیگ ئے، پرچا کہ ترا لوگ ءِ تہ ءَ اے وڑیں آزاتی نیست۔ چوناھیا من وَ زان آں زالبول ءُ نرینگ ءِ آزاتی ءُ ھک یک ھساب ءَ بنت، بلے اے زمانگ ءِ سرپد کنگ گران اِنت۔ ھانل من نہ زان آں ترا گوں من مھر ھست یا نیست۔ من ترا گوں گلگدار ھم نہ بہ آں، پرچا کہ لوگ ءِ تہ ءِ نندگ ءَ تو گیشتر زھنی ٹارچر سگ اِتگ۔ باریں تو اے بابت ءَ جیڑ اِتگ یا نہ جیڑ اِتگ۔ ھانل من وتارا یکوئی دارگ ءِ جُھد کنان ءُ وتارا یکوئی تسلّا دیاں کہ من ءَ گوں تو مھر نیست، بلے تو یکوئی منی ھیال ءُ جیڑگانی تہ ءَ کائے۔

من ءَ انچو لگ ایت تو منی ھر گْرانیں ساھتاں گوں من ھمکوپگ ءُ من ءَ گْوشگ ءَ ئے، ھچ گَم مہ کن من ترا گوناں گوں۔ اے گرماگ ءِ لواریں گرم بہ بیت یا چلّگ ءِ سردیں شَپ بہ بنت تو من ءَ ھرجاگہ ءَ ھمے گْوش ئے: ”ھچ گم مہ کن، من گوں تو ھوار آں۔ منی ھیالانی دنیا ءَ مدامی تو، ءُ تو ھر سکّی ءَ گوں من چو برات ءِ وڑ ءَ اُوشاتگ ئے، بلے من نہ زان آں کہ ترا گوں من مھر ھست یا کہ نیست، بلے من ءَ گون تو مھر اِنت۔