نبشتہ کار: مھلب اے ندیم
انچوشکہ “جنگولیں پدا ” ءِ نبشتہ کار سرباز وپا پہ کتاب ءِ بابت ءَ نبشتہ کنت ”دو دانک په جنگولیں پدا ءَ“ گوش ایت “ما جھانی نامداریں بامرد اں پمیشکا زان ایں کہ آیانی زند ءُ کارانی سر ءَ نبیسگ بوتگ۔ گڑا من اے گپ ءِ سر ءَ تپاک کن آں کہ ما چه کتاباں در برتگ کہ دنیا ءِ تہ ءَ ھزارانی کچ ءَ بامرد په وتی وتن ءِ آجوئی ءُ وتی راجی ایردستی ءِ ھلاپ ءَ چست بوتگ اَنت، چہ ترندیں اوگامانی زبان ، تپنگ ءُ تیرانی زباناں وتی راج وانینتگ ءُ مروچی تیوگیں جھان آیانی سر ءَ پھر بند ایت۔
وھدیکہ من زرمبش ءِ دربرجاہ ءَ چه سرباز وپا ءَ بلوچی زبان ءِ وانگ ءُ نبیسگ دربرگ ءَ اِت آں ، آئی ءَ منی سر ءَ جنگولیں پدا ءِ کسانیں بھرے روان دات ، من جُست گپت ” لالا جان زاناں اے نبشتانکے؟”
گُڑا سرباز وپا ءَ پسہ دات ءُ گوشت “نا جی جی من شھید پدا جان ءِ سر ءَ کتابے نبشتہ کنگ ءَ آں”
چہ اے ھبر ءِ اشکنگ ءَ منی دل سک وش بوت کہ مئے راجی بامرد ءِ زند ءُ کارانی سر ءَ کتابے نبشتہ کنگ بوگ ءَ اِنت۔ مارا ھمے اوست اِنت کہ ما چہ اے کتاب ءِ وانگ ءَ شھید ءِ کرد ءُ کارانی بابت ءَ گیشتر سرپد بہ ایں۔ مئے راجی شھید نمیران اَنت منی راج چه ھما زندگیں راجان اِنت کہ آ وتی شھیداں ھچبر بےھال نه کنت ءُ ھمے شھیدانی پگر ءَ دیم ءَ بارت، پہ وتی راجی شھیدانی داتگیں دیمونیانی اے داب ءَ یاد ستا کرز ایت۔ من مرچی پہ شانے گوش آں کہ منی ماتیں زمین ءِ سر ءَ ھزاراں جنگجو ودی بوتگ اَنت ءُ آیاں پہ وتی زمین، مال ءُ مڈی، زبان، پہ دود ءُ ربیدگانی رکینگ ءِ ھاتر ءَ وتی تنگوئیں جان کربان کرتگ اَنت، آیانی زندمان ءُ جنگی تمردی ءَ اے داب ءَ راج دپتر ءِ تاکانی میار کنگ ستاکرزیں جھدے۔ اے پہ مئے آیوکیں پدریچ ءِ ھاتر ءَ چہ درستاں مزنیں سوگاتے بیت۔
منی گوں وتی راجی ندکاراں ھوار گوں وتی گلزمین ءِ جنگولاں ھم دست بندی اِنت کہ شمے پند ءُ واری درتگیں پوچ ءُ سیس بوتگیں سواس ءِ کسہ ھر بلوچ ءِ دیم ءَ پدّر اَنت، شمے بھادری، تمردی ءُ په مڑاہ په وتی ڈیھ ءَ کربان بوگ، ساہ ءَ دس ءِ دل ءَ کنگ ءُ شلسریں تیرانی دیم ءَ اوشتگ داں بلوچستان ءِ سنگے ھست اِنت بے ھال کنگ نه بنت۔ بلے من لوٹ آں شمے جنگجاہ ءِ گرانیں ساھتاں په تمردی اوشتگ، شمئے گژن ءُ تن، شپاں بے وابی ءِ کسہ ھم نبشتہ کنگ ءُ وانگ به بنت، چہ شمئے وتی زبان ءُ ند ءِ سیاھیاں درشان کنگ به بنت دانکہ مئے پدریچ بزانت کہ مئے راجی جھدکاراں پہ آیانی وشیں باندات ءَ وتی ھون ءُ ھید رتگ اَنت، گژن ءُ تن ، بے وابی نہ چار اتگ ، پہ وت ءَ آسراتیں زند اِش نہ لوٹ اتگ، آیانی مول ءُ مراد وت واجھیں بلوچ ءُ وشھالیں بلوچستان بوتگ۔
شھید پدا جان ءِ تمردی ءُ بهادری ءَ آئی نترسیں کاروائی پدر کن اَنت، چوناها اے گپ راستے کہ جنگ رسک ءُ تباھی اِنت، تو کوہ ءُ جنگلاں دژمن ءِ سر ءَ ارش کن ئے، تئی ءُ تئی سنگتانی جان ءِ تاوان بوگءِ رسک ھست ، تو بازار ءُ شھر ءَ ارشے بہ کن ئِے رسک ھست، بلے ترا انچو شھید پدا جان ءِ وڑ ءَ گوں جوزگ ءَ وتی ءُ وتی جنگی شوربندی ءِ سر ءَ بیسہ کنگ المی اِنت ، انچوشکہ پدا جان گجر بازار ءِ تہ ءَ ھزار مردمانی مچی ءِ نیام ءَ پاکستانی چریک ءُ آئی لشکری کارمندانی سر ءَ دلجم ءُ گوں سوبمندی ءَ ارش کنت ءُ په سلامتی چه جنگجاہ ءَ وت گوں سنگتاں در کپ ایت، اے آئی دلیری ءُ ناترسی ءَ پدر کنت “جنگولیں پدا ” تھنا جنگ ءِ کسہ نه اِنت، بلکیں گوں جنگ ءَ مھر ءِ کسہ اِنت، گوں دژمن ءَ کینگ ءُ گوں وتی گلزمین ءَ وپا ءِ کسہ اِنت، بیرگیر ءُ بے بھائیں جنگولانی کسہ اِنت۔
من ءَ چہ درستاں گیش پدا جان ءِ تن ءُ گژن نہ چارگ ءُ په دژمن ءَ ودار کنگ ءِ کسہ دوست بوت ، “کنیراہ ءُ منگلی ءِ میان ءَ اولی ءُ دومی ارشءِ تہ ءَ گند ایں کہ چوں مئے راجی تمردیں جنگول گوں وتی بھادریں بیلاں ، سنگر گیت ءُ دژمن ءِ ودار ءَ برے ھپت روچ ءُ برے ھشت روچ په دژمن ءَ ودار کنت ءُ آئی ءِ سر ءَ سوبمندیں ارش کنت۔، مئے راجی جنگ ھما وڑ ءَ کہ پدا جان ءَ لوٹتگ اَت مار اِتگ اَت انگت ءَ ھما کشک ءَ سپر کنان ءُ دیم ءَ جنزان اِنت، مروچی مئے نترسیں ھمبل چه رسک ءَ ترسگ ءَ نه اَنت، ساہ ءَ په ستا دست ءِ دل ءَ کنگ ءُ دژمن ءَ شھرانی تہ ءَ په آسودگی نندگ ءَ نیلگ ءَ اَنت ۔”جنگولیں پدا ” ءِ تہ ءَ شھید منوار پنام ساکا جان ءِ کرد ءَ گوں انساپ کنان ءَ سرباز وپا آئی بود ءُ بھادری ءَ درشان کنت، چون په دلجمی گوں وتی کماندر ءَ ھوار یک شوربندی یے ٹھین ایت ءُ ماں آواران ءِ بازار ءِ تہ ءَ چه لشکر ءِ مزنیں بنجل ءَ دوسد کدم دوری ءَ ارش کن اَنت۔
پدا جان رسک زوریں جنگولے بوتگ ءُ پدا آئی ءَ په وت ءَ وتی وڑیں ھمراہ جوڑ کرتگ۔ انچوش کہ بلوچ دودماناں لگتمال کنان ءَ شپ ءِ نیم ءَ مشکے ءِ ھند گورجک ءَ پاکستانی لشکر بیڑ بارت ءُ سالونکیں اجاز ، آپتاب، باست ءُ شھنواز ءَ گوں آدگہ مھمانانی ھواری ءَ دزگیر کنت ءُ گون وت بارت۔ لشکر سالونکاں راہ ءِ نیم ءَ شھید کنت ءُ آیانی تیر سُپتگیں جوناں آیانی بانورانی دیم ءَ ایر کنت، مئے بلوچی دودمان ءِ تہ ءَ بانور جنتی ھورانی مسال اَنت، بلے گورجک ءِ نوک سورین ءُ جُل ءَ نشتگیں ھزار مرادیں بانور سیاه پوش کنگ بنت، دژمن دل ءَ گل بیت ءُ جیڑ ایت کہ من باج برتگ، آئی گمان ھم نه بوتگ کہ اے سالونک بے وارس نه انت، ایشاں بیرگیر ھست، اے تنگھیں بچانی بیر ءِ گرگ ءَ راجی جنگول دژمن ءِ راہ ءَ بند اَنت ءُ آئی ءِ کاروان ءِ سر ءَ اُرش کن اَنت۔ اے روچ ءَ چہ آدگہ جنگولاں ابید تھنا شھید پدا جان گوں وتی ھمبلاں دژمن ءِ سر ءَ سے جاہ ءَ اُرش کنت۔ اے کتاب ءِ تہ ءَ ھمے جنگ ءِ کسہ ھم جوانیں وڑے ءَ کنگ بوتگ۔
شھر ءُ بازارنی تہ ءَ دژمن ءِ نشانگ کنگ آرا بے سوب کنگ آئی سلاہ و ساماناں برگ ءُ دژمن ءِ تاوان دیگ، اے کسہ مردم ءَ گوں ، تباہ کاریں جنگ ءُ آس گواریں جنگجاہ ءَ مھر کنگ پرما ایت۔ من وتی ھمبل ءُ برات سرباز وپا ءَ منتوار گوشگ لوٹاں کہ آئی ءَ من ءَ گوں جنگولیں پدا ءَ یک شریں وڑے ءَ آشنا کرتگ ءُ من پھر بنداں کہ من پدا جان ، شھید سردو ، ساکا جان ءُ راجی بامردیں شھید ءُ ھست ءُ سلامتیں جنگولانی دھر ءَ زندگ آں۔
