نبشتہ کار : میر اھمد بلوچ
دلجان گلزمین ءِ راستیں آشکے اَت وتی راستیں اشک ئِے گوں گلزمین ءَ درشان کُتگ اَت چوناھا مھر ءِ بازیں رشتگ انت گوں مات ءَ پت ءَ مھر بیت، گوں برات ءَ مھر بیت گوں برات ءُ گُھاراں مھر بیت، گوں جَن ءُ چُکّاں مھر بیت گوں سنگت ءُ ھمرایاں مھر بیت بلکیں گوں راهگوزیاں مھر بیت ما ایوک ءَ همے رشتگ ءَ زان ایں۔۔
ما بس همے مھراں زان ایں، بلے وتی مھر ءَ تاں زند دات نکن ایں برے برے گوں مُلوری ءُ زھری ءَ مھر پُرشت ءُ پُروش بنت گُڑا رشتگ پرش اَنت۔
بلے!
دٍگہ هم یک اِشکے هست ،یک مھرے هست یک دیوانگی یے ءُ ملنگی یے هست بلے آئی ءَ ما پوه ءُ سرپد نہ ایں، آ مھر ءُ اشک گوں گلزمین ءَ بندوک اِنت گوں هما لاچارین ءُ بزّگیں مھلوک ءَ بندوک انت، گوں گلزمین ءَ مھر کنگ ءَ ما کم پوه ایں هما کہ سرپد ءُ پوه انت پہ گلزمین ءَ وتی نُگراهیں جان ءَ بکشاگ ءَ اَنت، دلجان ءَ گوں وتی گُلزمین ءَ همینکس مھر کُتگ اَت، کہ من کساس کُت نکناں۔۔
وتی بزگیں مھلوک ءِ درداں پوه اَت، گُلامی ءُ آجوئی ءِ الم ئِے بوتگ وتی هک ءِ گرگ ءِ بارو ءَ مُدام جیڑ اتگ ئِے بازیں سالاں پیسر دلجان ءَ وتی کدم ماں گلزمین ءِ سر ءَ ایر کُتگ، گڈی ءَ وتی اشک ئِے سرجم کُت ءُ گُلزمین ءِ وپادار بوت، گُڈّی ءَ گُلزمین ءِ واست ءَ وت ءَ کُربان ئِے کرت۔۔
کُجام گرانیں ساھت بیت کہ دلجان وتی تُپنگ ءِ نل ءَ گوں وت کنت گُڈّی تیر ءَ وتارا جنت راج را رکست کنت، مات ءَ چینچوک یات کیت کہ هما مات ءَ دلجان وڑیں بھادریں بچے گوں لولیاں پیداگ کتگ، آ را مزن کُتگ، گُھار ءَ چینچک یات کیت کہ ھر وهد ءَ دلجان ءِ رایانی چاروک بوتگ کہ دلجان کدی کیت۔
هما چاگرد ءُ میتگ چے کساس یات کیت، هما سنگت ءُ همبل چینچو یات کاینت۔؟
دلجان ءَ دُرستانی بارو ءَ جیڑ اتگ۔۔
بلے! دلجان گُلزمین ءٍ شیدائی ءِ سوب ءَ کُلاں شَمُوش ایت ایوک ءَ گُلزمین ءٍ دیوانگی ءَ زُور ایت۔۔
گڈی ءَ سنگت امیر جان ءِ گچین کُتگیں راه ئِے زُرت نمیران بوت۔
دلجان !
تو ھما دلانی تہ ءَ ئے کہ وتی گُلزمین ءُ وتی راج را یک مُشت بوگ ءِ درس ءَ دے اَنت۔۔
دلجان!
تئی کُربانی ءَ رنگ آؤرتگ هما کلمکار، نودربر، بزگر، هر پگر ءِ مردُم تئی بھادری ءَ درشان کناں ءُ نبشتہ کنگ ءَ اَنت۔۔
دلجان تو دژمن ءِ دل ءِ تہ ءَ انچیں بیمے پیداک کُتگ کہ دژمن چہ “انجیره” ءَ “زہری” ءٍ نیمگ ءَ رھادگ بیت تئی هما بھادری ءُ جنگولی ءِ بیم ءَ شُت نہ کنت کہ دلجان ھر جاه ءَ زندگ اِنت، دلجان مادر ءِ وتن ءِ ھر کُنڈ ءَ بھادری ءَ پیش اتکگ، شُورپارود بہ بیت یا بولان ، زھری ءُ ھزدار بہ بیت یا ھرجاه ءَ کہ تئی دلجان ءِ سنگت کدماں ایر کن اَنت هما زیبائیں کاراں دیم ءَ بر اَنت کہ تو کوپگ ءَ داتگ اَنت۔۔
بیا ات دست ماں دست بہ این ءُ دلجان ءُ بلوچستان ءِ کُل شھیدانی کاروان ءَ ھوار بہ این، چہ گلامی زند ءَ وت ءَ رکین ایں وتی راجی آجوئی ءٍ واست ءَ جُھد کن ایں، بیا ات گُوات ءٍ نیمگ ءَ بدل کن ایں وت ءَ ءُ وتی راج ءِ آؤکیں پدریچ ءَ وشھالیں زندے بکشا ایں۔۔۔۔
