اے میتگ ءِ کسّہ چی اِنت؟

نبشتہ کار: زُھرہ دشتی

پنچ سال ءَ پیسر من گوں مِھروانیں ھمبلے ءَ دُچار کپتگ اِت آں، آئی گوم ءَ دُچار کپگ چو اے داب ءَ اَت کہ من چو بیگاریں ساربان ءَ سر سر جنان اِت آں۔ ھلک پہ ھلک، مُلک پہ مُلک، گُڑا من ءَ ھوشام ءَ پروشتگ اَت کہ دیریں ھور نہ بوتگ اَت۔ کنڈ ءُ کور ھُشک اِتاں، ترمپے آپ پہ نُک ءِ تر کنگ ءَ ھم نہ منتگ اَت۔ دریچکیں بالاد گْوش ئے چو دوزہ ءَ ایر اَت، انچو گُمان بوت کہ تاں اے وھد ءَ زندمان ءِ تہ ءَ بس آپ پہ من ءَ واک دار اِیت۔ لُنٹاں تلے بستگ اَت ، من گِرّان بوتاں ءُ چمشانک دات اَنت کہ اے کسانیں میتگے، دہ لوگ ءَ چہ گیشِتر نہ اِت اَنت۔ میتگ ءَ چہ کمو گِسر بُرزیں ءُ وش لُڈگیں کھورے زاھِر اَت، انچو گْوش ئے ھزار درد ءِ کِسہ ھمے کھور ءِ تاکانی سر ءَ نبشتہ اِنت۔ من میزّان میزّان ءَ جُنزان کھور ءِ دامُن ءَ ساہ بُرت ءُ رسینت، چم پہ مردُمے نہ کپت آں۔ کس نہ گْواھِت اے گُنگیں میتگ ءَ، انچیں بیمّے منی جبین ءَ رُدان اَت کِہ پورا منی سر رسترانی ھلک ءَ کپتگ، جیڑگ جیڑگ ءَ گوں یک مِھروانیں ھمبلے اتک ءُ من ءَ دْروت ءُ دْراھباتے کُت۔
مِھروان ءِ بالاد چہ گماں چو گیمرتگیں درچک ءَ اَت، گْوش ئے کرن جُنز اِتگ اَنت۔ بیچارگ چو منی داب ءَ ھوشام ءَ گِپتگ ءُ میتگ ءِ مردُماں آپ ءِ ترمپے نہ داتگ پہ ورگ ءَ، مِھروان ءِ نِگاھاں گْوش ئے لھتیں جُست اَچ من ءَ ھست اَت بلے لُنٹ ءِ لپرزگ ءَ اِتاں۔ آئی ءِ اندر ءَ ھم چو منی داب ءَ بہ گندے ترُس آماچیں مردم زِند گُوازینگ ءَ وازمندگ ءُ واستیگ اَت۔ آئی ءِ سر جھل اَت ءُ زمین ءِ ھاکاں کونڈگ ءَ اَت ، سرجمیں ھاکاں زورگ ءُ یک جاھے مُچ کنگ ءَ اَت کہ گرماگ ءِ جلیں لِوار آئی ءِ ھاکاں پد ءَ زورگ ءُ شِنگ ءُ شانگ کنگ ءَ اَت۔ منی بزگیں دیدگ کھور ءِ بُرزیں تاکاں سک اِتاں ءُ باتِن ءِ کماتگیں زھیر ءُ مولُم دانگ دانگ ءَ لِوار ءِ شیکگاں گوں ھوار بوھان اِت اَنت۔ من سنگت جُست کُت اے چونیں میتگے کہ ابید چہ ھون ءِ بوہ ءَ، ابید چہ تاموری ءَ، ابید چہ پْرشتگیں ھاک ءُ دنزاں ڈب اِتگیں ادیرہ ءَ دگے ھِچ نہ متگ اَت۔ نُک چہ نادوکاں ھُشک ءُ اَپ پہ بھا نہ رس اِت، انچو گْوش ئے میتگ ءَ بس یک مِھروانے توئے ءُ دومی اے کھور اِنت کہ منی کُنٹ ءَ وتی کُنٹ ءِ چیر ءَ اُوپار کنگ ءَ اِنت۔ چم پہ کپوت ءُ شانتُلے نہ کپ اَنت، اے میتگ ءِ کسّہ چی اِنت؟ اے میتگ ءِ سیاہ گُوات ءَ گْوش ئے دردے گوں وت ءَ پتاتگ کہ ھر شئے بالاد ءَ پْروش دیان اِنت۔
مِھروان ساھتے ءِ بے تواری ءَ پد پسہ دات کہ اِد ءَ رسترانی جنگل اِنت ، اِد ءَ بنی آدم ءِ ارواہ ءَ ھِچ ارزِشت نیست۔ اِد ءَ مردُم کُشگ باں ءُ جوناں رستر ور اَنت، اِد ءَ تئی جِند ءِ مادریں زُبان ءِ کِتاب ماندارگ بنت، اِد ءَ شائر ءُ نبشتہ کار، راجکار ءُ وتن دوست شپ ءِ نیم ءَ چہ گِساں آوار جَنَگ بنت ءُ توپک ءِ کُنداک ءُ بوٹاں گوں چہ ھون ءَ میچلینگ باں ءُ پد ءَ جون ماں کوہ ءُ گرّاں دور دیگ بنت۔ اِد ءَ بس گُنگ ببو، بلے گُنگ بہ ئے ھم واجہ ءِ تیر تئی سینگ ءَ سمبھین اَنت۔اِدا بس پہ مرگ ءِ ودار روچاں ھِساب بہ کن یا برو بدواھیں لشکر ءِ ھمکوپگ ببو ءُ جِند ءِ براتانی ھوناں تِنگ، یا انچو پہ ھوشام چہ نُک ءُ نادوکاں ھُشک بو ء ُاجگیں بالاد ءَ پیلوشین۔ میتگ ءِ لس مردُم چہ بیمّ ءَ جکس اِتگ اَنت، ھرکس وتی ھیداں گوں اُوژناگ اِنت۔ گُڑا من مھروان جُست کُت کہ تو پہ کُج ءَ سر گِپتگ ئے، آئی ءَ گْرنچے ھم گون اَت دِلبند ءَ داشتگ اَت ئے۔ آئی پہ ترُس پسّہ دات کہ من وتی کِتاباں براں جنگل ءَ کل ءُ چیر ءُ زیر کناں پد ءَ پہ گِس ءَ واتر باں کِہ کس منی پادبْرمشاں ھم سما مہ کنت۔ اِد ءِ بامرد دیم پہ کوھاں رپتگ اَنت ءُ لگوراں گُشان سریں گِس ءِ کُنڈ ءَ نِشتگ اَنت یا لوگ پہ لوگ چکراں ھون ءِ سودا گِری کن اَنت۔
چیزّے کلاک ءَ رند چار سِلاہ بند ءُ بیمّناک، بُرز ءُ سُھر چمیں مرد اتک، مِھروان ءَ درّائینت کہ اے تئی جَنَگ ءَ پیداگ اَنت یا منی، تو منی کِتاباں زور ءُ وت ءَ چیر دے۔ من آئی ءِ کِتاب بڈّ ءَ کُرت اَنت ءُ کمو اندیم بوتاں، آیاں من ءَ دیست۔ من ءَ گِران اِش کُت ءُ ھاکانی تہ ءَ چگل اِش دات، کِتاب دُرست کپت ءُ یک یک بوت اَنت۔ آیاںگوں وتی بوٹاں کِتاب پادمال کُت اَنت ءُ توپک دیدگ ءِ سر ءَ داشت کِہ دیدگ تو ئے، آئی ءَ پسہ دات کہ ھو دیدگ من آں۔ یکّے ءَ آئی ءِ چم بست اَنت ءُ دومیگ ءَ شومیں تیرانی دیم گوں دیدگ ءِ تْرشتیں سینگ ءَ کُت، یکّے ءَ گْوشت کہ بہ جن اِت ئے، من کوکار کُت کہ دیدگ ءَ زان ءَ چی کُتگ؟
دیدگ ءَ مہ جن اِت، چاریں مردُمانی زُبان ھم مئیگ اَت، پُچ ءُ پوشاک ھم بلوچی اِتاں، منی زاری ءُ چیھانٹاں میتگ سر ءَ زُرتگ اَت کہ بیا اِت اے دیدگ ءَ کُشگ ءَ اَنت، بلے کس چہ گِساں در نیاتک۔ دومیگ ءَ گْوشت کہ اگاں ما دیدگ ءَ مہ جن اِیں مارا واجہ زر نہ دنت ءُ مارا کار ءَ چہ کشّ اِیت، دیدگ ءَ دُژمِن ءِ تیر وتی سینگ ءَ اُوپار کُت اَنت ءُ نمیران بوت۔
کس سھرا نہ بوت، بس من ءُ دیدگ ءِ تیر سُپتگیں جون، ھما کھیر ءِ سوتکالیں تاک کہ دیدگ ءِ جون ءِ سر ءَ کپگ ءَ اِت اَنت۔ ھما پُلک کہ گْواڑگ سمبھینگ ءَ اِتاں چہ دیدگ ءِ وشبوھیں ھوناں، ھما میتگ ءِ گُنگی ءُ مردُم روان ءُ آیان، بلے چہ بیمّ ءَ سر چِست کنگی نہ اِت اَنت۔ بس مِھروان ءِ جون ءَ لگت دیان ءُ گْوزان، ھرکس ھمے ھلوت ءَ اَت کہ کئی جون اِنت، باریں کئے بوتگ ، باریں کئے ءَ جتگ، گُڑا مِھروان من تئی بے ارواھیں کُنٹ ءَ گوں ھزار زیبائیں لبز جوڑ کُت ءُ پد ءَ جیڑ اِت واکی اِد ءَ ھرکس وتی وتگڑیں واھِشتانی پد ءَ ءُ مرگ ءِ بیمّ ءَ بے توار اَنت۔
اِد ءَ جون ءِ سوداگِر ھم نیست اَت، اِد ءَ تیرانی بْرمش ءَ چیھانٹ جتگیں ارواہ ھم نیست اَت، اِد ءَ میتگ ءِ ھاک بھا بوتگ اِت اَنت، اِد ءَ واھگ ءِ ھون ءُ کِتاب پہ گبرے ءَ لِیلام، میتگ ءِ مردُم گْوش ئے بے ھبر ءُ بے زُبانیں پس ءُ دلوت اِتاں کہ دیدگ ءِ تیر وارتگیں کُنٹ ءِ درداں نہ مار اَنت۔ مِھروانیں دیدگ بس تئی یات پش کپتاں، تئی ھما کِتاب کہ تئی ھوناں چہ میچلِ اِتگ اِتاں ءُ ھما گْوات کہ تئی بامردی ءُ ھونانی کسّھاں کھور ءِ سوتکالیں تاکانی سر ءَ نبشتہ کنت۔ آ کھور مُجّتی پہ ابیتکی لُڈّ اِیت، بلے دیدگ میتگ ءِ مردُم انگت ءَ بے توار اَنت۔ میتگ ءَ بے تواریں مردُمانی جون ھم دور دَیگ بوگ ءَ اَنت، بلے باریں پرچا ھبر نہ کن اَنت ءُ وتی کُشوکاں پجّا نیار اَنت۔ بس ھرروچ جون دور دَیگ بنت ءُ مردُم ھمے جیڑ اَنت کہ کئے ءَ جتگ ءُ پرچا جتگ ئے؟ اے جُست انگت بے پسّہ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔