نبشتہ کار: ڈاڈاملنگو
من کہ ند ءَ پہ چیزّے ءِ نبشتہ کنگ ءَ چِست کن آں، گڑا دل ءَ ھزار ھیال کئیت ءُ سرکشّ اِیت کہ چے نبشتہ بہ کن آں؟ سمٌی ءُ مھلب ءِ شانزدہ سال ءِ ناسرجمیں وادر ءَ، سیما ءُ زرینہ ءِ چیھانٹاں، ھیات ءِ بیوسیں مات ءِ پریاتاں کہ منی بچّیگ ءَ ھشتمی تیر ءَ مہ جن اِت یا کہ زاکر جان ءِ لمٌہ ءِ گماں۔ من وَ چوشیں نبشتہ کارے نیاں کہ منی نزوریں ند اے گم ءُ اندوھاں نبشتہ کت بہ کنت۔ منی وڑیں نابزانت چے بزانت کہ ودار ءُ گم چی یے، پرچا کہ ماچہ وتی زات ءُ جند ءَ در اتک نہ کن اِیں۔
مرچی بلوچستان ءِ لوگ لوگ ھمے آس ءَ روک اِنت، ھرچ لوگ ءَ یکے ورنایے گار یا کہ جَنگ بیتگ، بلے ما انگت بے سمائی ءِ واب ءَ پاد نہ اِیں۔ اگاں ما ھمے وڑ ءَ بے سمائی واب ءَ پاد نیاتکیں، گڑا مئے باریگ ھم کئیت اِد ءَ کس پشت نہ کپت۔مرچی مئے چمّانی دیم ءَ انچیں ورنا کُشگ بیتگ ءُ بَیگ ءَ اَنت کہ ھچ ھچ ءَ سرپد نہ اَنت، بلے کُشگ ءُ بیگواہ کنگ بیتگ اَنت کہ بلوچ ءِ نام اِش پِر اِنت۔
مرچی استان انچیں وڑے ءَ بلوچ ءِ چُکچینی ءَ کنگ ءَ اِنت کہ من ءُ تو ھچ سرپد نئیں، دگ ویل ءِ نام ءَ منی ءُ تئی چُکچینی ءَ کنگ ءَ اِنت۔ بلوچ ءَ بلوچ ءِ دیم ءَ اُوشتارینَگ ءُ کوشارینگ کہ بلوچ وت ماں وت جنگ ءُ کوش بہ بنت ءُ من تماشا چاراں۔ من ءَ بژن بیت ھما بلوچ ءِ سر ءَ کہ وتی جند ءِ بلوچیں براتاں پہ دہ ءُ پنچ ھزار ءَ کُش اِیت ءُ بیگواہ کنائین اِیت۔
اڑے اے ده ءُ پنچ ھزار ءِ بستار چی اِنت کہ تو یک مردمے ءِ ساہ ءَ گِرے، بژن پہ تئی بلوچی ءَ۔ دلار تئی ءُ تئی واجہ ءِ نسیب ءَ وَ رُزوائی اِنت، تو کہ اے مرد ءَ جن ئے وشنامی اللہ ءَ مرد ءِ نام ءَ کتگ ءُ گوں راجی شھیداں ھوار ءُ پہ دائمی نمیران بیت۔
روچے کئیت کہ شھیدانی ھون، سمّی ءُ مھلب ءِ ودار، زرینہ ءُ سیما ءِ چیھانٹ، زندان ءَ بندیگیں زاکر ءِ مات ءُ توامیں بلوچ راج چہ گماں آجو ءُ آسودگیں زندے ءِ واھُند بہ اَنت۔ بلوچستان ءَ آجوئی ءِ بیرک مِکّ بیت، بلے تئی کبر ءَ وتی چُک ءُ نماسگ ھم لانت کن اَنت۔
مئے دژمن انچیں کم شرپ ءُ بزدلیں دژمنے کہ بیوسیں مات ءُ گْوھارانی سر ءِ سریگ ءِ لگوشگ ءُ بے شرپ کنگ، چُکانی گار ءُ بیگواہ کنگ یا کہ برے چو ھیات ءِ پیم ءَ مات ءِ چمّانی کلّ ءَ تیرباران کنت ءُ کُش اِیت۔ یک مردمے بیگواہ اِنت تھنا مردم ءِ جند ءَ اِنّا، بلکیں آئی ءِ پُشت ءَ سرجمیں کھول ءِ زندگی ءَ کھریں ھزابے ءَ دور دنت۔ وشیں ساھت ھم چہ ھزاباں کمتر نہ بنت، مات ءُ گوھاراں ھوار آئی بانُکیں بانور ءِ زند ھما جاگہ ءَ اُوشت اِیت کہ آئی سالوک بیگواہ کنگ بیتگ، آ نہ پُشت ءَ کِز اِت کت کنت ناں کہ گامے دیم ءَ شوت کنت۔ بس آئی سرجمیں زند ودار ءُ پش کپتگیں ساہ کشیں یات ءُ زھیراں گْوار اِیت۔
