نبشتہ کار: سرباز وپا
لُمہ زرگل وتی وھد ءَ سکا مھروانیں شیرزالے اَت، ھمک وھد ءَ نزیکیں ھماسگانی گس ءَ روگ ءُ آیانی ھالپرسی کنگ ءَ اَت۔ ھما اِنت کہ آئی زھگ وھد ءِ زوراکیانی دست ءَ بیگواہ اِنت آ کسی گس ءَ روگی نہ اِنت۔ چی ءَ کہ ھمک ھمساھگ ءِ گس ءَ آئی زھگ ءِ یات ءُ گیر بندوک اَنت۔
آ وھدے وتی زھگ ءِ ھما کسانی ءِ سنگتاں گند اِیت گڑا گیشتر تکانسر بیت۔ چی ءَ کہ آئی ءِ زھگ سئید اھمد ھمک وھد ءَ چہ شھر یا کوچگ ءَ دیم پہ گس ءَ اتکگ، چہ اے ورنایاں یکے نہ یکے الّم آئی ھمراہ بوتگ۔ ھما اِنت کہ آ بیگواہ اِنت اے پیرزالیں ماس وتی زھگ ءِ ھما سنگتاں چار اِت نہ کنت، اگاں آ کسے ءِ گس ءَ پہ گندوکی بہ روت گڑا آئی ءِ چم راھاں بنت کہ کئے منی رند ءَ کئیت ءُ من ءَ زھگ ءِ آجوئی ءِ مستاگ ءَ گیت۔
بلے! اے ودار روچ پہ روچ دْراجکش بْوان اِنت۔ اے میان ءَ اگاں یک بیگواھیں مردمے ءِ آجوئی ءِ ھال آئی گوشان کپ اِیت گڑا آئی ءِ دل بھار بیت۔ وھدے کہ یک بیگواھیں مردمے دروگیں میڑ ءَ کشگ یا ژانگولیں لاشے ءِ دزکپگ ءِ ھال آئی گوشان کپ اِیت گڑا آئی ءِ جان ءِ ھاٹیگ ھلاس بیت ءُ گْوش ئے ورگی آپ ھم پہ آئی ءَ چو جوّر ءَ کُچّل بنت۔
ھمے وھد ءَ کہ زور بیگواھیں مردمانی کھول دیم پہ اسلام آباد ءَ وتی مردمانی پدجنگ ءَ روگ ءَ بنت، گڑا اے پیرزال ءَ ھم سلاہ جن اَنت ءُ گوش اَنت کہ لُمہ تو گوں مئے ھمراھی ءَ نیائے؟
آ یک برے داں دیر ءَ بے توار بیت ءُ ھچ نہ گوش اِیت، رند ءَ گوں تُستگیں گالوارے ءَ گْوش اِیت اگاں من نیاھاں اِد ءَ چے کن آں، منی پُل ءِ درد من ءَ اِد ءَ ھم نندگ ءَ نیل اَنت۔ بس کایاں گوں شُما اُود ءَ اللہ اللہ کن آں بلکیں اے ڈیھ ءِ واکداراں پمن رھم بوت ءُ منی زھگ اِش آجو کرت۔
آ ھما وھد ءَ کہ چہ گس ءَ درکپگی اَت آئی ءِ گس ءَ یک نادْراھے ھست اَت، آ پیرزال یک برے دل ءَ مامانگ بوت کہ من اے رندی نہ رواں، بلے چے کن ئِے زھگ ءِ بیگواھی ءِ رنج ھمنچو گیش اَنت کہ آئی ءَ یک دمانے ھم سھڑگ ءَ نیلگ ءَ اَنت، گڑا آئی ءَ گس ءِ مردمان ءَ گْوشت کہ اے نادْراہ شُمئے میار اِنت ءُ من گوں مھلوک ءَ دیم پہ شھر ءَ رواں۔
بلے! آئی ءَ چوش ھم نہ زانتگ اَت کہ اے سپر سکا دْراجکش بیت ءُ مارا پہ اُود ءَ نندگ ءَ ماہ سرجم بنت۔ اگاں بہ زانت، بلے چے کنت؟ لاچاری اِنت، لاچاری مردم ءَ ھر پیمیں کار پرمائیت۔ آئی ءَ نوں سک دیر اِنت کہ ھمک روچ ھمے چاراہ ءِ سر ءَ نشتگ ءُ وداریگ اِنت کہ
باریں کے کئیت ءُ مارا وشیں ھالے دنت۔ لُمہ زرگل اے درآمدیں سرڈگار ءِ سر ءَ چہ ودار ءِ رنجاں ابید گوں دگہ بازیں جنجالاں دیم پہ دیم اِنت۔
لُمہ زرگل ھما دمان ءَ کہ ابیتک بوت گڑا سک ملور بیت، چی ءَ کہ آ جیڑگانی اندر ءَ بُڈ اِت۔ پرچا کہ آئی ءَ وتی زھگ ءِ زوریں بیگواھی ءِ گم ءَ ابید در پہ دری ءُ بے گسی، ھور ءِ سر ءَ نندگ ءُ تر بوگ، موسم ءِ ھرابی، ھمک نیمگ ءَ چمشانک دنت تہ گند اِیت سپائیگ اَنت۔ ھکّل ءُ بیھار اِنت، ترسینگ اِنت۔ بس پہ آئی ءَ بزّگی پشت کپتگ، ھمے بزگی مدام آئی ءَ ملور کنت۔
