سرمچنڈیں واھد

نِبشتہ کار: کوھی بلوچ

بلوچ ءِ سرڈگار ءَ مُدام ھما بچ وتی سینگ ءَ جاہ داتگ اَنت کہ آیاں پہ وتی سرڈگار ءِ ھاتِر ءَ کُربانی داتگ ءُ دُژمن ءِ دیم ءَ وتی سر اِش جھل نہ کُتگ ءُ نِدارَگ اِش نہ چار اِتگ۔ مرچی بلوچ راج ءِ ورنا وتی ساہ ءُ سراں ءُ زند ءِ دْراھیں واھشتاں پہ بلوچ جُھد ءِ آجوئی ءَ نَدْر کنگ ءَ اَنت دانکہ مئے آیوکیں پدریچ گوں اے گُلامی ءَ زند مہ گْوازین اِیت کہ انی ما گْوازینگ ءَ اِیں، مرچی بلوچ ورنا پہ وتی سرڈگار ءِ آجوئی ءَ گوں لگوریں دُژمن ءَ دیم پہ دیم اَنت دانکہ مئے زمین، مئے راجدپتر، راجی پجّار، مات ءُ گْوھارانی لج ءُ ننگ، آیوکیں پدریچ ءُ زُبان بہ رک اِیت ءُ مئے سرڈگار ءَ بلوچ زِند بہ گوازین اَنت ءُ درامد مئے سرڈگار ءَ یل بہ کنت ءُ بہ روت اِنت۔

چہ ھمے سرمچنڈاں یکے شھید واھد جان اَت کہ پہ وتی سرڈگار ءِ رکینگ ءَ مرچی زمین ءِ میار بوت ءُ راجدپتر ءَ وتی نامے نَکش کُت، شھید واھد جان سکیں مِھروانیں سنگتے اَت۔ آئی دپ ءَ مُدام کندگ ودی بوت، انچو آئی ءَ را گوں زمین ءَ مِھر اَت انچو گوں سنگتاں، آئی ءَ وتی کوپگ گَراں کُتاں بلے وتی سنگت ءِ کوپگ پہ گرانی ءَ نیشت۔ شھید واھد جان ءَ مُدام ھمے ھبر کُت کہ ما گِندے وتی سنگتانی ھیال نہ داشت گُڑا بِزاں کہ ما سرمچار نہ اِیں ءُ سرمچار ءَ را مِھروان بوگی اِنت، درد وار بوگی اِنت، جپاکش ءُ تمرد بوگی اِنت۔

منی گوں شھید واھد جان ءَ بازیں نِند ءُ گِند نہ بوتگ اَت، آئی ءَ را من اولی بَراں کہ دیست نوک چہ سپرے ءَ اتکگ اَت، آئی ءِ گْور ءِ گُد چہ ھید ءَ میچل اِت اَنت، آئی ءِ سر بُنژ ءَ بانژ اَت، چو ملنگانی ڈول ءَ، بلے آئی ءِ دپ ءَ کَندگ زِند اَت، آئی ءِ اے نہ جیڑ اِت کہ من سپر ءَ بوتگاں یا کہ دم بُرتگ گوں سنگتاں دیوان مہ کناں، بلکیں آئی ءِ اے دیوان گوں کندگاں زیبا کُتگ اَت۔ چو بلوچستان ءِ کوھانی رنگ ءَ، وھدے کہ آئی ھبر کُت گُڑا چوشیں سنگتے نیست اَت کہ مہ کند اِیت ءُ ٹھک مہ دنت، آئی ءِ وشیں کندگاں کوہ گیش زیبا کُتگ اِت اَنت۔

روچ گرم اَت، لھتیں روچ پیسر ھور اُوں بوتگ اَت کورانی آپ کم بوتگ اِتاں، سنگت دیوان اِتاں، شھید واھد جان ءَ سنگتے ءَ را توار کُت کہ باریں ھما دام (ماھیگی دام) چون بوت، شُما آؤرتگ گوں یا ھمودا ایر کُتگ۔ سنگت ءَ پسو دات کہ دام گون ءُ ھمد ءَ اِنت، بلے ماھیگ گِرگ ءِ وڑ ءَ نہ اِنت۔ سنگتے ءَ بُرتگ پہ ماھیگ ءِ گِرگ ءَ ٹُنگے باز پِر، اگاں شرے کن ئے گُڑا کارمانے۔ سنگت ءَ دام آؤرت ءُ شھید واھد جان ءَ دات، شھید واھد جان ءَ دام ساھگ ءَ تالان کُت ءُ سنگت گوانک کُتاں کہ بْیا اِت پہ شُما مرچی من داوت کُتگ ھرکس وتی بھر ءَ بہ وارت، سنگتاں دام پُچ اِت ءُ شر کُت، شھید واھد جان ءَ گْوشت کہ ”ھرکس کہ ماھیگ ءِ گِرگ ءَ کئیت گوں گُڑا ساڑی بہ بیت، مرچی شر ماھیگ گِراں ھور بوتگ ماھیگ باز بیت۔“
”کُربان کُربان من انچیں روچے لوٹ اِتگ، بلے اِشان ءَ واکے نہ کُتگ، شر کہ تو مرچی دل کُت.“ شھید دلاور( شھید دلاور پنام جاسِم) جان ءَ کندگے جت ءُ وتی چادر کوپگ ءَ کُت ءُ دیم پہ شھید واھد جان ءَ اتک۔
”بس مرچی شر بور ءُ لوگ ءَ اُوں دیم بہ دے گوں ھاھاھاھا….“. شھید واھد جان ءَ ٹھکے ءُ دات ءُ جاسم جان ءَ را گْوشت۔
من ءُ شھید دلاور جان ءَ وتی تُپنگ زُرت ءُ گوں سے سنگت ءَ رھادگ بوتاں، شھید واھد جان ءَ گْوشت کہ من جان شودی سابونے زرواں بس پیداکاں شُما روان کن اِت۔
”من زاناں کہ اِد ءَ مھیگ نیست، بلے چون کناں واھد ءَ ماھیگ ءِ گِرگ وش بیت ءُ من ءَ ورگ وش بیت“ شھید جاسم جان وتی چادر تالان کُت تُپنگ ایر کُت ءُ گْوشت ئے۔”من ءَ چو تئی ڈول ءَ وش بیت، بلے گِرگ نہ زان آں“ من وتی دیم گوں شھید دلاور جان ءَ کُت ءُ گْوشت۔
”منی ھیال ءَ واھد جان ءَ وتی جان شودگی اَت نام ماھیگ ءِ بوت“ سنگتے ءَ دیم گوں من ءَ کُت ءُ پہ کندگ گْوشت۔
”شریں کہ واھد جان ءَ دل کُت ترا با ماھے بیت کہ تو آپ نہ دیستگ ھاھاھاھا……..“ شھید دلاور جان ءَ کند اِت ءُ دیم گوں سنگت ءَ کُت ءُ گْوشت ئے
”باریں چون اِنت ماھیگ ءِ وڑ ءُ ڈول ھست اگاں ناں؟“ شھید واھد جان ءَ وتی توپک سِنگ ءَ تِکہ دات ءُ مئے نیمگ ءَ اتک۔
”اِد ءَ با ماھیگ نیست ترا جان شودگی اَت نام ماھیگ ءِ بوت، بلے شریں ترا سواب ءِ رس اِیت یکے ءَ را ماھے بیت کہ جانے نہ شُشتَگ“ شھید دلاور چہ آپ ءَ در اتک ءُ شھید واھد جان ءِ پسّو دات۔

شھید واھد جان ءَ دام زُرت ءُ آپ ءَ ایر کپت، ما داں تو ساھت ءَ دام جت تھتیں ماھیگ گِپت، شھید واھد جان ءَ ماھیگ وتی چادر ءَ کُتاں ءُ گْوشت ئے ماھیگ ھمیش اَنت شُما چے گْوش اِت ھمد ءَ وران اِش یا اُوتاگ ءَ رویں؟ ” اے اُوتاکی ماھیگ وَ نہ اَنت، بلے ھیر تو سنگتان ءَ گْوشتگ کہ من ماھیگ کاراں من زاناں کہ سنگتاں ورگ اُوں شر نہ کُتگ تئی اُمیت ءَ نشتگ اَنت۔“ سنگتے ءَ دیم گوں شھید واھد جان ءَ کُت پسّو دات۔
”چوناھیا اے ماھیگ اُوتاکی ماھیگ نہ اَنت، بلے ھیر شگام ءُ رگام وشیں تام“ شھید دلاور جان ءَ وتی دیم گوں سنگت ءَ کُت ءُ گْوشت۔
ما جان شُشت ءُ دیم پہ اُوتاک ءَ شُت اِیں، سنگتاں ماھیگ شر کُت ءُ یک سنگتے ءَ چاہ پِر کُت، ھمے ڈول ءَ روچ ایر روان اَت۔ کوھانی زیبائی چہ چماں اندیم بوان ءُ ماہ نوک چہ کوھاں سرکشاں ءُ پیداک اَت، شپ بوت ما ورگ وارت ءُ وپت اِیں، سُھب کہ بوت دْراھیں سنگت اتک ءُ دیوانجاہ ءَ سر بوت اِیں۔ سنگتے ءَ آرت تر کُت ءُ شھید واھد جان ءَ نان پتک۔
”باریں کے روگنی نان وارت“ شھید واھد جان ءَ توار کُت ءُ گْوشت۔
”باز شر مکن یک ءُ دو شر کن کوم ءَ مرچاں روگنی نان ءِ ورگ یل کُتگ“ سنگتے ءِ دیم گوں شھید واھد جان ءَ کُت ءُ گْوشت۔
”شریں کولیگاں“ واھد جان ءَ پسّو دات ءُ گْوشت.

دو سے روچ ءَ پد ما دیم پہ سپرے ءَ در کپت اِیں ءُ پد ءَ گوں شھید واھد جان ءَ دُچار نہ کپت اِیں، ماھے ءَ رند لھتیں سنگت مئے نیمگ ءَ اتک گُڑا من سنگتانی جُست کُت ءُ گْوشت کہ باریں واھد جان چون اِنت شُما نیاؤرتگ گون چی ءَ….. شھید جاسِم جان ءَ گْوشت کہ واھد جان سپرے ءَ شُتگ اِد ءَ نہ بوتگ دِگہ چوشیں مردمے نہ اِنت کہ مئیت گوں۔

لھتیں روچ پیسر سنگتے ءَ من ءَ ھال کُت کہ تُمپ ءَ جنگے بوتگ باریں تو سرپدے اگاں ناں؟ من گْوشت کہ من سرپد نہ آں، بلے اکسے اتکگ ءُ بازیں سنگتے گْوشگ ءَ اِنت کہ واھد جان اِنت شھید بوتگ، من ءَ باور نہ بوت کہ واھد جان اِنت، بلے مرچی اے ھبر راست بوت کہ شھید واھد جان اِنت کہ گوں لگوریں دُژمن ءَ دیم پہ دیم بوتگ ءُ لگوریں دُژمن ءِ بازیں کچے ءِ سِپاھیگ مُردار بوتگ ءُ شھید واھد جان اُوں شھید بوتگ۔

واھد جان! من اے ھبر ءَ بِھ بژنیگ نہ باں کہ تو شھید بوتگ ئِے، بژن اے ھاتِر ءَ کہ من ترا دوبر نہ دیست، بلے تئی داتگیں مِھر مُدام ھمراہ اَنت ءُ تئی داتگیں کُربانی پہ بلوچ راج ءَ الم وشیں بانداتے کار اِیت ءُ بلوچ سرڈگار ءَ آجو کنت چی ءَ کہ شُمئے ھمے داتگیں کُربانی بوتگ اَنت کہ اے جنگ بِھ اُوشت ءِ آماچ نہ بوتگ ءُ من پہ پھر ءُ شان گْوش آں کہ بلوچ سرڈگار ءَ داں سرمچارے ھست گُڑا مئے دُژمن بے سوب بیت ءُ سوب بلوچ راج ءِ ئیگ بیت۔