نبشتہ کار: ماھو بلوچ
مرچی ماتیں گُلزمین ءَ پہ وتی آجو کنگ ءُ پھریزگ ءَ انچیں بچّ ودی کُتگ کہ آ وتی ماتیں گُلزمین ءِ گُلامی ءَ اُوپار کُت نہ کن اَنت، پمیشکا اُمروئیں بچّ وت ءَ کُربان کن اَنت ءُ راجدپتر ءِ توکا جتائیں نامے نبیسّ اَنت۔ اے ماتیں گُلزمین ءِ مھر اَت کہ اُمر جان وت ءَ پہ مات ءُ نیلیں زِر ءِ پاسپانی ءَ ندْر کُت ءُ شرپداریں نامے ماں جھان ءَ ایر کُرت۔
دُژمن اے ھبر ءَ پہ دلجمی بہ زانت کہ گْوادر ھمّل جیئند ءِ زمین ءُ سربُلندیں ورناھانی شان اِنت، آ پرے واستا وتی ورنائی ءُ بے مٹّیں زندمان ءِ کُربان کنگ ءَ لپرزگ نہ بہ اَنت، گُڑا اے ھبر راجدپتر ءِ راستی اِنت کہ میار جلّ ءُ ھاک پاسپانی بلوچ ءِ زیور اِنت۔ بلوچ ءَ وتی تنگوھیں سر بکشاتگ بلے لجّ ءُ زمین نہ بکشاتگ، اے کہ مرچی پہ ڈیھ ءِ رکّینگ ءَ کُربان بوگ ءَ اَنت اِیشاں اے درس اَچ وتی پُشپد ءُ راجدپتر ءَ در بُرتگ۔
زِر پھازیں بچّ سربُلند ءَ چو سالونک ءَ سر پہ ڈیھ ءِ ھاتِر ءَ کُربان کُرتگ، وھدے ھر بلوچ پُسّگ چو سربُلند ءَ دُژمِن ءَ آس بہ دنت اے دُژمِن داں دیر ءَ مئے گُلزمین ءِ سر ءَ جل اِت نہ کنت ءُ پہ رِزوائی وتی بُندر ءَ روت۔
زند وَ راستے ھرکس ءَ دوست اِنت، بلے گُلامیں زند ءَ چہ وژنامیں مرگ ھزار وار گھتِر اِنت۔ ھمے لیکہ ءِ پُژدر ءَ بلوچ ءِ زھگ پہ وتی ماتیں گُلزمین ءِ آجوئی زگریں ھوناں ریچگ ءُ سرانی کُربانی ءَ دیگ ءَ اَنت۔
ماتیں سرڈگار ءِ مھر ءَ زِر پھازیں سربُلند پہ بچکند ملکموت ءِ امبازگ ءَ گاماں دیم ءَ شھار دنت ءُ پہ دائمی ابدمان بیت، مرچی پمیشکا سربُلند پہ ورناھاں سکین ءُ توکلے جوڑ بوتگ۔ چی ءَ کہ سربُلند سرپد اَت کہ زمین ھون لوٹ اِیت، ءُ اے ھون باندا زمین ءَ سبزین اَنت ءُ مئے راجی باندات اِیمن ءُ آجو بیت۔ پرچا کہ اے ھبر راستے کہ آجوئی ھون لوٹ اِیت، ابید ء ھون ءَ آجوئی ءِ کِشار پہ آپ نہ سبز اِیت۔
مرچی من کہ زِر پھازیں سربُلند ءِ سر ءَ دو دانک نبیسّگ ءَ آں، اے ھمائی جھد ءُ کُربانی ءِ برکت اِنت کہ منی وڑیں نوکباھندے آئی سر ءَ پہ نبشتہ کنگ ءَ کلم چِست کُت۔ اے گپّ ءَ من دلجماں منی دوئیں دانک کُربانی ءِ سِپت ءَ کُت نہ کن اَنت ناں کہ آ دوئیں دانکانی مھتاج اِنت، بس منی زِرد ءِ واھگ ءُ سُھریں دْروتے کہ آئی کُربانی راجدپتر ءِ تاکانی جلواہ اِنت۔
