نِبشتہ کار: کوھی بلوچ
شپ سک سارت ءُ سے ءُ چار روچ ءِ سپر اَت، ما سے سنگت ایں۔ اے سرجمیں شپ ءَ گوات ءَ پہ تبے کش اِت، مارا در اسل ءَ پہ پِر دَیگ ءَ ھِچ گون نیست اَت ءُ ما بس آزمان وتی کمبل ءُ زمین وتی لیپ ( نِپاد) کُتگ اَت۔ سنگتے ءَ ھمّت کُت ءُ لھتیں ھُشکیں کاہ آؤرت ءُ وتی لیپ ءِ بدل کُت ءُ من زمین وتی لیپ کُت ءُ وپتاں. شپ ءَ دیراں من بُست کُت داں سک سارت اِنت، منی دست انچو ھُشک اِتاں کہ دست شھار دیگ نہ بوتاں ءُ انچو گُمان بوت کہ پاداں برپ بستگ. شھید واھگ ءَ من گْوانک کُت ءُ گْوشت پروم ءِ سردی ءَ مارا چٹ کُت، زان ءَ نزیک ءَ پْرشتگیں لوگ نیست کہ شپ ءَ سُھب بہ کنیں؟
”اِنّا! اِد ءَ لوگ کے داتگ، بس شپ ءَ شُھب کن کُربان ترا سرمچاری ءِ نام پِر اِنت ءُ سرمچار ءَ را سارتی ءُ گرمی کار نہ کنت۔“ سنگت ءَ واھگ جان ءِ پسّو دات.
”سرمچار زان ءَ اِنسان نہ اَنت کہ سردی یے کار نہ کنت، ھاھاھاھاھا۔“ شھید واھگ جان ءَ کند اِت ءُ گْوشت.
”سرمچار چہ دُرستاں جُتا اِنت، وھدے کہ نام سرمچار ءِ کئیت گُڑا کُلیں اُوپار کنگی اَنت ابید چہ گُلامی ءَ۔“ سنگت وتی وابجاہ ءَ چہ پاد اَتک ءُ واھگ جان ءِ پسّویے دات.
”شریں نوں پہ سْیاست ءَ سارتی ھلاس وَ نہ بیت، گُڑا آسے روک کنیں چون اِنت تئی ھیال ءَ؟“ واھگ جان ءَ پاد اتک ءُ دیم پہ من ءَ اتک.
ترا زان ءَ مِرگی اِنت کہ شپ ءَ آس ءِ روک کن ئے، بلے مارا انگت زِندگ بوگی اِنت۔“ من واھگ جان ءِ پسّو دات ءُ گْوشت۔
”یکے کلام ھمے شوم ءَ بہ بارت کہ مردم آسے اُوں روک کُت نہ کنت شپ ءَ۔“ واھگ جان ءَ منی پسّو دات ءُ نشت۔
”یک وڑے ءَ سارتی ھلاس بیت ءُ تو ھید اُوں کن ئے، اگاں اے کار ءَ بہ کن ئے؟“ من وتی دیم گوں واھگ جان ءَ کُت ءُ گْوشت۔
”چون کنگی اِنت کہ ھید بہ باں، من تیاراں ھرچی کہ کن ئے بہ کن“ گوں اے ھبر ءِ اِش کنگ ءَ واھگ جان ءَ چاڑے زُرت.
”باز کنگی نہ اِنت، بس ناچ (رکس) کنگی اِنت ھاھاھاھاھا“ من واھگ جان ءَ گْوشت.
”ترا شاباش اِنت منی جان ءِ رگے نہ سُریت ءُ تو گْوش ئےِ کہ رکس بہ کن، پٹان گوں دماگ ءَ۔“ واھگ جان ءَ منی پسّو دات ءُ پاد اتک.
اے سرجمیں شپ ما پہ کندگ سُھپ کُت، ما داں دیراں نشت ءُ ھبر کُت۔ یکے ءَ وتی دمگ ءِ ھبر کُت، یکے ءَ وتی وانَگجاہءِ ھبر کُت ءُ یکے ءَ کسّہ آؤرت داں سُھب ءِ بام ءَ دات، واھگ جان ءَ گوں نرمیں توار ءَ توار کش اِت ءُ گْوشت کہ ھو ڈے سرمچاراں شُما بِزاں شپ سُھب کُت ءُ سارتی ءَ را گلّینت، نوں من زاناں کہ سرمچار ھرچی کُت کن اَنت۔ روچ در اتک ءُ ما چاہ شر کُت ءُ وتی منزل ءَ رھادگ بوت اِیں، دو ساھت ءَ پد ما جاھے ءَ اُوشات اِیں۔
اے جاہ ءَ تو زانگ ءَ ئے اگاں ناں؟“ سنگت ءَ دیم گوں منا ءُ واھگ جان ءَ کُت ءُ گْوشت۔
”اِنّا! جاہ ءَ نہ زاناں کہ کُجام جاہ اِنت، بلے چو زاناں کہ پیرک جان (شھید میجر نورا) ءِ ھنکین اِنت ءُ وش کوشیں پروم اِنت۔“ من سنگت ءِ پسّو دات ءُ گْوشت۔
”ھو! اے ھما نرمزار ءِ ھنکین اِنت ءُ چہ شھید پیرک جان ءِ شھیدی ءَ پد اے کوھانی رنگ پیسری رنگ نہ اَنت ءُ شُمارا اگاں باور کنت من کہ اے کوھاں گِنداں گُڑا پیرک جان الم ءَ گیر کئیت اِنت۔“. سنگت وتی دیم گوں کوھاں کُت ءُ پسّو دات۔
من گوں پیرک جان ءَ کوہ ءَ دُچار نہ کپتگاں، بلے دمگ ءَ دیستگ۔ پیرک جان سکیں مِھروانیں اِنسانے اَت، یک مُھکمیں سرمچارے اَت، یک تمرد ءُ دلیریں سرمچارے اَت، مُدام آئی ءِ دپ ءَ بِچکَند ودی بوت، اگاں کسے ءَ پیرک جان ءَ دیستگ گُڑا آ مرچی الم آئی ءَ گیر کار اِیت ءُ آئی مِھروانی ءِ کِسّھاں کنت، چی ءَ کہ پیرک یک انچیں سرمچنڈیں سرمچارے بوتگ کہ آئی ءَ مردم مِھر داتگ اَنت. اے ھبر راست اِنت کہ مرچی پیرک جان گون نہ اِنت، بلے آئی ءِ پکر ھمک سرمچار ءَ را گون اِنت۔ آئی داتگیں مِھر ءُ پنت چو کوھانی زیبائی ءَ سرمچارانی ھمراہ اِنت، آئی داتگیں کُربانی ءَ ھمک مردم گیر کار ایت ءُ اے ھبر ءَ الم کنت کہ پیرک انگت جنگ ءَ اِنت۔ پیرک انگت کوھانی ٹُلّاں نِشتگ ءُ پہ دُژمن ءَ چو آس ءَ روک اِنت۔ آئی ءِ بُرّ اِتگیں اے پند ءُ رِتکگیں ھون ءُ ھید سرمچاراں پہ لگوریں دُژمن ءِ گلّینگ ءَ مُھکم کنت۔
پیرک جان! بہ گندے تو مرچی مئے میان ءَ گون نہ ئے، بلے تئی داتگیں کُربانی مارا بِھ نِزور نہ کن اَنت۔ مارا مُدام مُھکم ءُ گوں لگوریں دُژمن ءَ جنگ کنگ ءَ لاچار کن اَنت، تئی ھمے داتگیں کُربانی اَنت کہ مرچی وش کوش ءِ مردم بلکیں سرجمیں بلوچ ءُ بلوچستاں پہ پھر ءُ شان گْوش اِیت کہ اے پیرک ءِ ھنکین اِنت، اِد ءَ پہ بداں وشوابی ھرام اِنت۔
پیرک جان! من ءَ پہ کلّھے یات بیت وھدے کہ تو گوں شھید ڈاکٹر منان جان ءَ دمگ ءَ اتکگ اِت ئِے، گُڑا تو بازیں بیرکے مارا دات ءُ گْوشت کہ ”مرچی لوگ ءُ درچکانی سر ءَ بلوچستان ءِ بیرک مِک بہ بیت ءُ لگوریں دُژمن بزانت کہ بلوچستان بلوچانی اِنت ءُ بلوچستان ءِ آجو کنوک ما (بلوچ) اِیں ءُ ما پہ بلوچستان ءُ بلوچ سرڈگار ءِ رکّینگ ءَ داں گُڈّی تیر ءَ جنگ کن اِیں ءُ وتی سرڈگار ءَ چہ ھوکاں پچگر اِیں ءُ آجو کن اِیں۔
