نمدی یے پہ کبلھیں ابّا جان ءَ

نبشتہ کار: گیابان بلوچ

سلام ءُ دْروت منی ابا جان!

ابا جان من جوڑ ءُ وش آں، اُمیت کناں شما ھم جوڑ ءُ وش بہ اِت۔ مرچی تو سک گیر اتک ئے، دل ءَ گْوشت کہ پہ ترا نمدی یے نبشتہ بہ کن آں۔ نہ زاناں اے نمدی ترا سر بیت یا نہ، دْریگتیں ترا سر بوتیں ءُ تو بہ ونتیں۔

ابا جان! من زان ءَ تو ھمے جیڑے کہ من اِد ءَ باریں چوناں، تو جیڑے کہ من ءَ اِد ءَ وش نہ بیت۔ من اِد ءَ سک ابتیک آں۔

بلے ابا جان من ترا گْوشگ لوٹاں کہ اِد ءَ درستیں سنگت چو مات ءُ پت ءِ وڑ مھروان اَنت۔ انچو مھر دپ ءَ اَنت ءُ دوست داراں کہ ھچ سما نہ بیت کہ من لوگ چہ دوراں، ھچ سما نہ بیت کہ من چہ شما گِستا آں۔

ابا جان! من زان ءَ منی درکپگ ءَ تو سک ملور ءُ ابتیک بوتگ ئے، بلے ابا من پہ زمین ءِ گوانک ءَ در کپتگ آں۔ من زمین ءِ آہ سما کُتگ ءُ درکپتگ آں۔ تو مدام گوشتگ کہ زمین مات اِنت، گڑا من ءَ مات ءَ گوانک جت ءَ من چون نشت کن آں۔

ابا جان! زمین دوستی درس من چہ شما دربُرتگ، من کہ چم پچ کُرتگ اَنت داں مئے لوگ مدام زمین دوستی ءُ راجدوستی ھبر کنگ بوتگ۔ مارا مدام ھمے درس دیگ بوتگ کہ ما گلام اِیں۔ مارا وتی گلامی ھلاپ جنگ کنگ لوٹ اِیت، اگاں ما اے گلامی ءِ ھلاپ ءَ جنگ مہ کن اِیں گڑا مئے راجی پجّار گار بیت۔ مئے لج ءُ ننگ پادمال کنگ بوگ ءَ اِنت، مئے واستا دستانی بندگ ءُ نندگ اِیب اِنت۔ ما ھمے گپ ءُ ھبرانی تہ ءَ رُستگ ءُ مزن بوتگ اِیں، مزن کہ بوتگ آں گڑا اے چیز گوں چم وت دیستگ ءُ سما کُرتگ۔ ھمے جیڑ اِتگ کہ درکپگی اِنت، مئے چمانی دیم ءَ مئِے گِس آس دیگ بوتگ اَنت۔ مئے مات ءُ گْوھارانی گُشان دور کنگ بوتگ اَنت، مئے پیریں کماش لٹ ءُ کُٹ کنگ بوتگ اَنت، گڑا من چون نشت کن آن۔

ابا جان! مارا شمارا مدام ھمے درس داتگ اَنت،

من ءَ اُمیت کہ تو منی درکپگ ھچ نہ جیڑے ءُ پہ من ءَ پْرشان نہ بہ ئے۔ مدام پہ شات ھمے گپ ءَ گْوش ئے کہ ترا پہ زمین ءَ جنگ کنگی اِنت۔ ترا پہ راج ءَ جنگ کنگی اِنت۔

اباجان! تو پہ من ءَ سک باز مھروان بوتگ ئے، منی ھر واھشت گوں کندگاں پورا کُتگ۔ ابا جان من ترا گوشگ لوٹ آں کہ تو من ءَ چو ساہ ءُ دیدگاں دوست ئے، بلے زمین من ءَ چہ ساہ ءُ دیدگاں ھم دوست تر اِنت۔ منارا پھل کن کہ من زمین ءِ مھراں چہ شما شموش کار بوتگ آں، بلے شمئے گم مدام کہ گور جن اَنت منی راجی توان گیش مھکم بیت۔