سمد زندگیں اِنسانے اَت

نبشتہ کار: سراج ساگر

نوں بائدیں بِہ پیچاں وتی اُمر ءِ پتّر ءَ
دمبُرت ءَ زندگی ءَ، منی اُوں دل ءَ نہ اِنت
( خالق ارمان)

زند ءِ جنجال ءُ ایردستیں راج ءِ بزّگی، بندیگیں گُلزمین ءِ مھر اَت کہ ما وتی ھند ءُ دمگ، ھلک ءُ میتگ، جاہ ءُ دوار، کسانی ءِ دوست ءُ ھمبل شموشت نہ کُتگ اِت اَنت، بلے چہ آیاں سِستگ ءُ دور اِتیں۔ چوناھا گْوش اَنت دوری ءِ دومی نام زھیر ءُ ترانگ اِنت، وھدے دوست ءُ سنگت، ھمبل ءُ بیلانی زھیر امباز اَنت گْوش ئے روچ ءِ رُژنائی ءَ چیزّے اندیم کنت ءُ تھاری یے مانشانیت۔ ماھکانیں شپ ھم بے سان ءُ گْوات کشّگ ءَ بیت بلے سما کن ئے درچکانی تاک ھم واب کپتگ اَنت، مُرگانی چِری چری ھم گُوشاں نہ کپ اِیت، نہ کپوتے کُوکُو ءَ گندے ءُ ناں کہ شانتُلے پہ زھیری نالگ ءَ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

من چہ واب ءَ پاد اتکگ اِتاں ءُ دست پہ موبائل ءَ بُرت کہ سنگتے ءَ را پیامے دیاں من تئی انتزار ءَ آں، پرچا کہ دوشی کول ھمے بوتگ اَت ما وتی سپر ءَ در کپ اِیں۔پیام ءَ پد من لوٹ اِت کہ پیسبک ءَ چمشانکے بہ دے آں نوکیں اپڈیٹ چے ھست، اپڈیٹ ءِ مستریں واھگ ھمیش اَت کہ بانک مھرنگ بلوچ ءُ آئی ھمراھانی باریں نوکیں چے ھال اھوال ھست۔

پیسبک پَچ کُت ءُ دمانُکے ءِ چارگ ءَ پد منی چم سمد جان ءِ اَکس ءَ کپت اَنت، ھمے ساھت ءَ پہ لپرزگی بُرز ءَ نبشتگیں لبزانی وانگ بندات کُت۔ نبشتہ اَت سمد جان نادْراہ ءُ ماں کراچی ءَ نادراہ جاہ ءَ برگ بوتگ، بلے اے نبشتہ نہ اَت کہ آئی ءِ نادْراھی چی اِنت۔ من گیش سرپد بوگ ءِ ھاتر ءَ نبشتگیں کمنٹس چار اِتاں کہ بلکیں کسّے ءَ آئی نادْراھی ءِ بابت چیزّے نبشتہ کُتگ، بلے من ءَ اُود ءَ ھم سرپدی نہ رست۔ دل ءَ چِہ ھمے دُوا لوٹ اِت کہ پاکیں ھاوند ترا زوت وش ءُ سلامت بہ کنت، کمیں تکانسری ءَ پد وتارا وت تسلّا دات ءُ گْوشت ھُداوند مشکل ءُ مسیبتانی دور کنوکیں زاتے۔ بہ گندے بنی آدم ایدگہ ساھتاں گوں وتی جند ءَ گر ءُ جیل بہ بیت، بلے سکیں ساھت ءَ الم شاھیں کادر ءَ گیر کار اِیت، پمیشکا پاکیں پروردگار ءِ در ءَ ابید چوشیں درے گندگ نہ بیت کہ بنی آدم اے سکیں ساھتاں وتی دستاں بُرز بہ کنت دُواھے بہ لوٹ اِیت ءُ تلب بہ کنت۔

اے روچ ءَ ما وتی سپر ءَ در کپتگ اِت اِیں ءُ شپ ءَ بے وھد جاھے سر بوت اِیں، سپر ءِ ژندی اَت ءُ ما وپت اِیں۔ روچ دْرنگ اَت ءُ ما پاد اَتک اِیں، دست پہ موبائل ءَ بُرت چاراں وٹس ایپ ءَ بازیں پیامے اتکگ۔ پیاماں یک یک ءَ چاران تہ گنداں یکے ءَ سمد جان ءِ اَکس راہ داتگ ءُ چیر ءَ ارسیگیں بُتُکے داتگ دگہ ھچ لبز نبشتہ نہ اَت، بلے من پہ ھبکّہ لپرزوکیں لُنٹاں پیامے دات کہ ”باریں ھال کن سمد جان ءِ چے ھال اِنت؟“ پیامے زوت چار اِت ءُ چاراں جواب ءِ دیگ ءَ دیر کنگ ءَ اِنت، من دو وار پیامے نبشتہ کُت ”ھال کن باریں چے ھال اِنت؟“
چوش کہ من پیسر ءَ سرپد اِت آں کہ سمد جان نادْراہ بوتگ ءُ ماں نادْراھجاہ ءَ برگ بوتگ، بلے اے گُمان نہ اَت کہ چو زوت مارا یلہ کنت ءُ وتی ابدی ئیں ھنکین ءُ دوار ءَ روت۔ پمیشکا دل پہ اے ھبر ءِ منّگ ءَ ساڑی نہ اَت، بلے چے کن ئے بنی آدم ءِ دست گوں جوریں ملکموت ءَ کُج ءَ رس اِیت۔ چہ دیراں پد آئی ءِ پسّو کہ اتک، چاراں نبشتگ اَت ” تئی سنگت ءَ مارا یلہ کُت۔“

چوناھیا من ھمے سرپد بوتگاں کہ من سکیں اُوپار کنوک ءُ سگی ئیں مردمے آں، بلے اے روچ ءَ من سرپد بوت آں کہ وھدے دلدوستیں سنگت ءُ بیلے مارا بے وھد ءَ رُکست بہ کنت ءُ وتی ابدی ئیں جاہ ءَ سپر بہ کنت، اے ساھت ءَ من ءَ چہ نزور تریں مردم نیست۔ لُنٹ گٹ پاتکاں ءُ دل زور ڈڈّ کُت کہ ھاوند ءِ کاراں کئی دست رس اِیت، بس چہ ربّ ءَ دُوا بہ کن ءُ ھمے بہ گْوش کہ بھشتی ءِ ارواہ آسودگ ءُ جاھے گُلباگ ءَ بات۔

اِے روچ پمن سکا گْران ءُ ناوشیں روچے اَت، آ سنگت کہ منی ھمراہ اَت مئے ھندی سنگتے نہ اَت۔ بلے چو سرپد اَت کہ منی ھندی مردمے وپات بوتگ ءُ آ منی کسانی ءِ سنگتاں چے یکّے، من آ سنگت ءِ ھم منتواراں کہ تیوگیں سپرے تہ ءَ دلبڈّی داتگ۔ منی ھمے تکانسری ءِ پُژدر ءَ سنگت ءَ سپر ءِ تہ ءَ گْوشت: ”وپا ھم تئی کسانی ءِ سنگتے بیتگ ءُ دومی شما ھمپگریں سنگت بوتگ اِت، وپا وھدے شھید بیت گوں تو ما ھال اھوال کن اِیں ٹو مارا دلبڈّی داتگ کہ اے راہ ما پہ وت گچین کُرتگ، اے راہ ءِ سوبمندی ءُ منزل دو اَنت۔ آجوئی ءُ پہ آجوئی ءَ ندْر بوگ۔“

من سنگت ءِ پسّو ءَ گْوشت ھو! تو راست گْوش ئے، وھدے وپا جان گوں سنگتاں نمیران بیت الم آئی جتائی مروچی ھم من ءَ تکانسر کنت۔ وپا ءِ مھروانی، آئی سنگتی ءِ بزانت، آئی مُھکمی دگہ بازیں درور کہ ھچبر شموشگ نہ بہ اَنت، بلے وپا جان یک گْرانبھائیں مکسدے ءِ ھاتر ءَ ندْر بیت۔ چوش کہ سمد جان ءِ بے تواری ءِ سِدگ سکا تورناک اِنت، بدّیں ءُ شومیں کینسر ءَ مارا چہ بے دروریں باسکے ءَ زبھر کُت۔ سمد راجی گَل ءِ باسکے نہ اَت، بلے آئی نیکیں واھگ پہ سنگتاں ھر وھد ءُ دمان گون بوتگ اَنت۔ چی ءَ کہ سمد جان منی سنگت اَت، بلے سنگتی ءَ بے درور اَت۔
چوش کہ گُڈّی ءَ من یک ھبرے تچک کناں داں منی راج ءِ یلیں پُسّگ پوہ ءُ شیوار بہ بہ اَنت کہ کینسر بزاں شومک مئے دُژمن نہ اِنت کہ اَچ ما مئے تنگ ءُ تِلاھیں بچّ ءُ جنکاں پُلگ ءَ اِنت، بلکیں اے توامیں نادْراھیانی ھُنڈال گلامی اِنت۔ اگاں مرچی ما گلام مہ بوتین اِیں مئے اے لاڑ ءُ گوھریں پُسگ پہ ارزانی شومک ءِ آماچ نہ بوت اَنت، چی ءَ کہ ھمے زورگر پنجاپ ءَ یلہ دنت ءُ دیم پہ مئے ڈگار چاگی ءِ ھند ءُ دمگ راسکوہ ءِ دلبند کئیت ءُ وتی ایٹمی تْراک ءَ کنت، چہ آئی ءَ ایدگہ نادْراھیاں ھوار شومک (کینسر) ءَ وتی روتگ مئے زمین ءِ سر کتگ اَنت۔
دومی ما یک ھزگار ءُ سیراپیں سرڈگارے ءِ واھُند اِیں، بلے جْوانیں نادْرھجاھے نیست کہ بلوچ پہ الکاپی وت ءَ اِلاج بہ کنت۔ شومک ءِ اِلاج وتی جاہ ءَ، اِد ءَ ھزاراں مات پہ زھگ ودی کنگ ءَ جوریں ملکموت ءِ دپار بیت، تْرندیں تپے مئے زھگ ءُ زالبولاں مرگ ءِ کنڈگ ءَ سر کنت، پمیشکا من گْوش آں کہ سمد جان ءَ ھوار ایدگہ بلوچ پُسّگانی نادْراھی ءِ سبب ءَ مرگ آماچی ءِ زمہ وار گلامی اِنت، اگاں ما گلامی ءِ بگیر ءَ گوں ھم پت ءُ یکمشتی ءَ جنگ نہ کت گڑا پہ جزم بہ زان اِیں کہ اے گلامی مارا چہ راجی ھستمان ءَ زوت گار ءُ گمسار کنت۔
پمیشکا مارا وتی راجی مکسد زانگی ءُ گلامیں راج ءِ درد درمان کنگی اِنت، اگاں ناں اے درد مارا پہ مدامی بے درمان کنت۔