نوں بلوچ راج ءَ اوپار کنگی نہ انت۔

نبشتہ کار: رُژن ءِ پدگر

پُر مھریں دْروت بلوچ راج! ھرچ ھند ءُ دمگان ات وش ءُ وشدل بات اِت۔ مرچی ما وت ءَ بلوچ لیک اِیں ءُ پہ پھر ءُ شان گْوش اِیں کہ ما بلوچ اِیں، ما اے چیز ءَ اُوں سرپد اِیں کہ پہ بلوچ ءَ لگوری (بزدلی) اِیب انت۔ گڑا ما مرچی وت ءَ بے بْرمش مہ کن اِیں، بلکیں زور گریں پاکستان ءِ ھلاپ ءَ توار چست بہ کن اِیں کہ مئے سر ءَ باز زلم ءُ زوراکی کنگ ءَ اِنت۔ ما وت ءَ اِنچو سُست ءُ نزور مہ کن اِیں کہ زور گریں پاکستان مئے ھاموشی ءِ پائدگ ءَ چِست بہ کنت۔

مرچی ءُ باندا زور گریں پاکستان ءَ نوکیں دندایے بندات کتگ، مئے مات ءُ گْوھاراں بارت ءُ بندیگجاھاں بند کنت۔ اے وَ چٹ ھیرانی ھبرے کہ زالبول بندیگ اَنت۔ گڑا نوں ما پرچا وت ءَ ھاموش بہ کن ایں؟ نو وَ باید اِنت کہ ما یکپارگی جھ بہ جن اِیں، پرچا کہ نوں مئے اُوپار کنگ ءِ وھد ھلاس بوتگ۔ نوں پاکستان ءَ انچیں کارے بندات کتگ کہ وت ھال دیگ ءَ اٚنت کہ بلوچ تئی اُوپار کنگ ءِ وھد ھلاس بوتگ۔ من تئی مات ءُ گْوھاراں آوار جَنگ ءَ آں۔ گڑا نوں انگت ما اُوپار بہ کن اِیں؟ اگاں نوں ما یکپارگی یکمشت نہ بوت اِیں، گڑا پاکستان مئے اُوپار ءَ لگوری پھم اِیت۔ آ پھم اِیت کہ بلوچ اُوپار کنگ ءَ نہ اِنت، بلکیں منی کر ءَ  تُرسگ ءَ اِنت۔

چوناھیگا وَ ما وت ءَ بلوچ کن اِیں، گڑا اے پہ بلوچ ءَ اِیب اِنت کہ پاکستان بہ گْوش اِیت کہ بلوچ لگور اِنت۔ منی کر ءَ ترس اَنت، من ءَ وتی بادشاہ کن اَنت، وت ءَ وت پدر کن اَنت کہ ما گلام اِیں ءُ گلامی منّ اتگ۔ مئے آ دگہ بلوچاں وتی بلوچی مار اِتگ توار چست کتگ، زلم ءُ زوراکیانی دیمپان بوتگ۔ گڑا نوں باید اِیش اِنت کہ ما آیانی جھداں بے ارزشت مہ کن اِیں، بلکیں آیانی جھداں نوک بہ کن اِیں۔

لھتیں مئے بلوچ وتی دُژمنی ءَ وت کنگ ءَ اِنت۔ زور گریں پاکستان چار کلدار دنت اِش اے زرانی لالچ ءَ وتی براتاں کوشارین ءُ گْوھاراں زندانی کنائین اَنت۔ اے تاوان پاکستان ءَ نہ بوت، ھما بلوچ ءَ بوت کہ دو پوستی کُت ئِے کہ وتی براتے کوشارینت۔ نوں مئے چاریگی ءُ راجدْروھی ءِ وھد نہ اِنت، بلکیں یکجاہ بوگ ءِ وھد اتکگ۔ نوں باید اِنت کہ ما وت ءَ چہ پاکستان ءِ چاریگی ءُ راجدْروھی ءَ بہ رکین اِیں ءُ وتی راجی جھدکارانی ھمکوپگ بہ بہ اِیں۔

گوں ھداوند ءَ دُوا اِنت کہ دُرستیں بلوچ یکجاہ ءُ یک جُھد بات اَنت ءُ پاکستان ءَ وتی دژمن بہ کنات اَنت۔