سرگْوست

نبشتہ کار ساوڑبلوچ

دو سال سرجم اَت کہ همّل چہ بازار ءَ رپتگ اَت، همّل ءِ همُک گپ ءُ هبر چو کرآن ءِ آیات ءَ منی مجگ ءَ ایر اِت اَنت۔ همّل ءِ تمردی ءُ جپاکشی، من همّل وهد ءَ دیستگ اَت بلے من نہ زانت کہ همّل تو چو دمان ءَ کوه ءَ روے۔ بلے هیر گُلامیں راج ءَ ابید جنگ ءَ هچ چیز براه نہ دنت، من همّل ءِ هیالاں گوں وت ءَ گپ کنگ ءَ اِت آں اچانگی منی گوانکو ءَ توار کُت-

من داں چاراں ناشناسیں نمبرے رِنگ آیگ اِنت، من رِنگ گِپت ءُ هلو کنگ ءَ پیسر سنگت ءَ من ءَ سلام ءُ دْروت کُت ءُ گْوشت ” ساوڑ تو ئے؟“

 من گْوشت جی همّلی! من ساوڑ تو هالاں کن دو سال ءَ پد چون مارا یات کُتگ؟

سنگت ءَ کند اِت ءُ پسّو دات ” ترا جگر کے شموشت کَنت، بازیں کار ءُ دزتبندیاں هچ هال کنگ نہ بیتگ۔ تو گپّے زان ئے تئی نمبر ءِ شوهاز ءَ من ءَ پنچ روچ لگ اِتگ، نیٹورک ءَ شُتگ ءُ اتکگ آں-“

  من بچکندگے جَت ءُ پسّو دات کہ من ولله انی ترا ءُ زمین ءَ جیڑگ ءَ بیتگ آں، همے میان ءَ تئی رِنگ اَتکگ۔ سنگت ءَ پسّو دات ءُ گوشت ” باز جوان جگر! من ءَ همے رنگیں سنگت لوٹ ایت، من ءَ یکّین اِنت کہ تو گوں زمین ءَ کدی هم دگا نہ کن ئے۔ تئی لچہ ءُ تئی دستونک من ءَ سر بوگ اَنت، اِے گالانی تہ ءَ زمین ءِ مھر گِندگ کئیت۔ تو پہ نَد جنگ ءَ ئے ءُ ما پہ تُپنگ، بلے تئی جُھد چہ مئے جُھد ءَ کمتر نہ اِنت-

من پسّو دات بِل اڑے من ءَ شرمندگ مہ کن، من کُج ءَ تو کُج ءَ۔ من شمئے پادانی چیر ءِ هاک ءَ چہ کمتر آں، شُما هرچ روچ ملکموت ءَ گوں امبازاں زور اِت ءُ پد ءَ کا اِت۔ شما وتی زند ءِ هرچ واهگ پہ راج ءَ کُربان کُرتگ اَنت، من هچبَر شمئے هساب ءَ کساس نہ بہ آں۔

هو! بیھالاں باریں جُھد ءِ چیدگ تو جنگانی کسّھاں کن، سنگت ءَ پسو دات کہ ” کسّہ ءِ وهد نہ ا٘نت، بلے جنگ هما مردُم ءِ واستا ارزان اِنت کہ آئی تہ ءَ هرچ وڑیں کُربانی دیگ ءِ هاٹیگ مان بیت گُڑا جنگ سک وش اِنت بلے کمو تھل اِنت۔ شر ساوڑ جان! من ترا اجازت کن آں سلامت بات ئے، مُدام بلوچ بات ئے پہ بلوچ راج ءَ کُربان بات ئے۔“

من پسّو دات الله ءِ باهوٹ ئے، گوں کُل سنگتاں سلامتی پہ شُما-