نبشتہ کار: آسیہ بلوچ
ھپتمی بھر:
کسّہ وھدے ایردستیں بلوچ راج ءُ آئی چیردستیں سرڈگار ءِ بہ بیت گُڑا ھزاراں کسّہ پہ نبشتہ بوَگ ءَ زُبان کشّ اِیت ءُ وتی رنگاں سھرا کنت، بلے پہ نبشتہ کنگ ءَ راجدوستیں توان ءُ ھاٹیگے ءِ بوَگ الم اِنت۔ ھمے راجدوستی ءِ توان ءُ ھاٹیگ اگاں ھر بلوچ پُسّگ ءِ باتِن ءَ مُھکم ءُ تمرد بوت گُڑا بلوچ بوَگ ءِ مارِشت، درد ءُ دور ءِ آشنا بوَگ مُشکل ءُ گْران نہ بیت۔ پرچا کہ مرچی سرجمیں بلوچ راج ھمے درد ءِ دیمپان اِنت، ءُ درد ءِ آس بلوچ ءِ ھر کُڈُک ءُ گِدان ءَ روک اِنت۔ ھمے آس ءِ کُشگ ءَ راجدوست بوَگ الم اِنت، تھنا پہ نام بلوچ بوَگ درد نہ وارت۔ پہ نام چوشیں بلوچ مُچّ اِنت کہ چہ وتی ایردستیں بلوچ راج ءِ درداں بے سما گوں وتی ادارُکی زندمان ءَ گُلائیش اَنت، بلے گْوستانک ھرکس ءَ آئی کِرد ءُ کارانی رِد ءَ گیر کار اِیت ءُ یات کنت۔ پمیشکا اے ھبر گیش ارزِشت دار اِیت کہ بلوچ بوَگ ءِ درد سک گْران اِنت۔
ھمے بُنگپّ ءِ رِد ءَ دنیا ءِ دودمان برے برے مردم ءَ گوں جتا جتائیں سرھال ءُ دانکاں دُچار کنت، چونائی ءَ پہ بلوچ ءَ اے نوکیں ھبرے نہ اِنت کہ زھگے ءِ پجّار چہ پِس ءَ گیش مات ءِ نام ءَ زانگ بیت۔ بلوچ چاگِرد ءِ تہ ءَ چوشیں درور ءُ مِسال سک باز اِنت کہ بازیں مردُمانی نام ءِ پُشت ءَ مات سھرا بیت، بلے من وتی بُنگپّ ءِ رِد ءَ کہ نبشتہ کنگ ءَ آں اے چو اے رنگ ءَ اِنت۔ بہ گِندئے اَچ من پیسر کسے ءَ اے ھبر مار اِتگ ءُ نبشتہ ھم کُتگ، بلے من ءَ اے جاورانی مْیان ءَ اے ھبر سکا دیم ءَ اتکگ ءُ جیڑگے پرماتگ۔ منی جیڑگ ءُ مارِشت، سما ءُ سسّا وتی اَنت، اگاں کسے تِپاک نہ کنت المی نہ اِنت۔
چونائی ءَ ما شُما بہ چار اِیں دنیا ءِ دودانی رِد ءَ چُکّ ءِ نام گوں پِس ءَ ھمگْرنچ ءُ زانگ بیت، بلے بژن ھمے زوراکیں زورگِر ءِ زورانسری اِنت، مُلکی ءُ میان اُستمانی رھبند ءِ لگتمال کنگ ، اِنسانی ءُ سیاسی اَمَل (عمل) ءَ چہ در بوَگ ءِ سبب ءَ سالانی سال بیگوائیں مردُمانی پجّار زالبُول ءِ نام ءَ گیشتِر زانگ بیت۔ اے ھبر چو اے وڑ اِنت کہ ھما بچّ بیگواہ اِنت، پِت کم ءُ مات گیشتِر رھسرانی پانگ اِنت، پہ براس ءَ گْوھار، پہ جود ءَ لوگبانُک، پہ پِت ءَ جِنکّ، ءُ منی گْوشگ ءِ مول ءُ مُراد ھمیش اِنت کہ اے دُرس زالبُول اَنت، ءُ ھمے بلوچ پہ وتی بیگوائیں مردُمانی آجوئی ءِ ھاتِر ءَ برے زِمستان ءِ سارتی ءُ برے گرماگ ءِ جلیں روچاں ھمے دگ ءُ چارراھاں گوں اکساں گِندگ ءُ سھرا بہ اَنت۔ من نہ گْوشاں کہ بلوچ بّچ وتی مات ءِ نام ءَ زانگ ءُ پجّارگ مہ بیت، بلے اے ریاست ءِ زوراکیانی برورد اِنت کہ بلوچ مات ءُ گْوھار، سیاہ سریں جِنکّ اے درد ءُ دورانی دیمپان اَنت۔ ھمے درد ءَ اگاں کسے مار اِیت گُڑا آ الم راجدوستی ءِ لیکہ ءَ سرپد ءُ آشنا بیت، اگاں ناں چوشیں بے مھریں بلوچ باز اِنت کہ آ زورگر ءِ ھمدست ءُ وتی جند ءِ راج ءِ مدامی ایردست کنگ ءِ واستا ھمکار اَنت۔
ھمے درور ءِ رِد ءَ ما زھرشانی ءَ نِندوک اِت اِیں کہ بازیں مردماں دلجان ءِ نام ءِ ھواری ءَ آئی گْوھار مھرنگ ءِ نام گپت، ءُ مھرنگ زورانسری بیگوائیں دلجان ءِ گْوھار اِنت کہ پہ وتی براس ءِ آجوئی ءَ اے زھرشانی نِندانک ءِ مستِریں کارِست بوتگ۔ ھمے رنگ ءَ بلوچ ھان (بلوچ خان) ءِ نام گیشترین مردماں نہ زانتگ، ءُ آ وتی لوگبانُک ءِ نام ءَ زانگ بوتگ۔ پمیشکا من بُرز ءَ نبشتہ کُتتگ کہ مئے چاگِرد زوراک ءِ زورانسری بیگوائیاں اے پدانک ءَ آؤرتگ ءُ سر کُرتگ، اے جوانیں گامگیجے نہ اِنت کہ من شات بہ باں کہ بلوچ مردینانی پجّار زالبُول بوَگ ءَ اَنت۔ بلکیں من پرے ھبر ءَ شات باں کہ پہ بیگوائی نہ ، پہ بامردی منی براس ءُ کماش وتی شیرزالیں مات ءُ جنین، گْوھار ءُ جِنکّانی نام ءَ زانگ بہ بہ اَنت۔
زھرشانی نِندانک ءُ برجاہ ءُ یک شپے سک دم بُرتگ ءُ پاد ھم درد ءَ اِت اَنت ، تبیت ھراب ءُ دل ءِ ھم واھگ اَت کہ کمو آرام بہ کن آں۔ مئے وابجاہ ھمے دگ ءُ رھسر اَت، آ دگہ پیرزال، جنین آدم ءُ کسانیں چُک وپتگ اِت اَنت۔ دل ءَ ھُلّ کُت بلے من نہ وپتاں، پرچا کہ اے منی زمہ واری اَت کہ من نشتاں داں زھگے پاد مئیت ءُ سربتگ مہ بیت۔
آچ ءِ دار ھلاس ءُ دمتوس اَت ، بس اِشکرانی سُھری کم کم ءَ گِندگ بوَگ ءَ اَت۔ من ھمے جیڑگ جیڑگ ءِ تہ ءَ وتی بے وابی ، پادانی درد ، دمبرانی بے ھیال کُرت ءُ زندان ءِ بندیگانی بارو ءَ دلگوش گْور کنگ بِنا کُت کہ آ اے سارتیں شپاں بے نپاد ءُ کمبل ءَ چتور اَنت۔۔۔۔۔۔؟
دمانے ءَ پد من ءَ انچو سما بوت کہ کسے منی ھمے جُست ءِ پسّو ءَ دَیگ ءُ گْوشگ ءَ اِنت: ” تئی راست اَنت کہ آ اے نگیگیں ساھتاں گوں وڑ وڑیں جیڑہ ءُ جنجالاں دیمپان اَنت، بلے شُمئے اے جُھد الم رنگ کار اِیت ءُ وتی اے سُر پُراں کدی مھتل مہ دار اِت کہ پہ آیاں شُما بلوکیں چِراگے ءِ درور اِت“۔
اول من وتی گُمان ءِ رِد ءَ سکا اجکّا ءُ ھیرانگی ءِ آماچ بوت آں، بلے پد ءَ جیڑ اِت کہ من وت ءَ وت جُست ءُ پسّو ھم وت دَیگ ءَ آں، پمیشکا منی ھیال ءُ لیکہ اے ھبر ءِ منّوگِر اِنت کہ مارا وتی گام دارگی نہ اَنت۔ مارا پہ وتی بندیگانی آجو کنگ ءَ سارتیں شپ ءُ چِلّگ، تبد ءُ لِوار، جلیں نیمروچ سگّگی ءُ اُوپار کنگی اَنت۔ اے راہ زاناں کہ سک تورناک ءُ کُنٹگ چکار اِنت، بلے مارا شچ دیم ءَ جُنزگی اِنت۔ اے زمہ واری تھنا یک کھولے ءِ نہ اِنت، بلکیں بلوچ پُسّگ ءِ بستار ءَ اے مئے کُلانی زمہ واری اِنت کہ ما اے جیڑہ ءَ راجی جیڑھے سرپد بہ بہ اِیں ءُ وتی جُھد ءَ داں گُڈّی بندیگ ءِ آجو کنگ ءَ برجم بدار اِیں۔ مارا چہ ھلک ءُ میتگ، ھند ءُ دمگ، ٹکّ ءُ بُولک، نیزگار ءُ ھزگار، سیاد ءُ وارِسی، بزگر ءُ مالدار، کست ءُ کینگ، چر اے کُلیں چیزّاں درکپگی ءُ لس بلوچ ءِ بستار ءَ ھمتوار ءُ ھمدست بوَگی اِنت پہ وتی رُوژنائیں باندات ءَ، اگاں ناں ما اے تھاری ءِ پْروش دَیگ ءَ کدی سوبین نہ بہ اِیں۔ اگاں ما پہ جزم وتی بندیگانی آجوئی ءُ تھاری ءِ پْروش دَیگ ءَ درکپتگ اِیں، گُڑا مارا وتی تاکت مُھکم ءُ زورگِر ءِ ھر پندل ءِ دیم ءَ چو آھنیں دیوال ءَ مِکّ بوَگی اِنت دانکہ مئے راج ءِ ھر بلوچ پُسّگ چہ اے کھرستان ءِ کھریں زِندان ءَ پہ دائمی بہ رکّ اِیت ءُ آجوئیں زند ءِ مُراداں بہ بیت۔
من ھمے جیڑگانی تہ ءَ اِتاں کہ شپ وتی گُڈّی پاس ءَ سر بوت ءُ تُرو ءَ توار کُرت: ” آسُل! تو انگت نشتگ ئے ؟، بیا کمو آرام کن ءُ من نِند آں “۔
من تُرو ءِ توار ءَ پد شُتاں کہ کمو آرام کناں دانکہ روچ ءَ ناگیگ مہ بہ آں ، گوں ھمے جیڑگاں من سر پہ واب ءَ اِیر کُرت ءُ واب کپت آں۔۔۔۔۔۔۔۔۔
روان اِنت۔۔۔
