نبشتہ کار: سمیر لال
بیا اِت وتی زمین ءَ چہ رستریں دُژمن ءَ آجو بہ کن اِت، چوش کہ ما چم پہ دری مردماں داشتگ اَنت مئے زمین ءَ چہ رستریں دژمن ءَ آجو کن اَنت بلے چو نہ اِنت۔ بلکیں پہ ما کس نئیت مئے زمین ءَ آجو نہ کنت ءُ مارا نہ سنت، مارا وتی زمین وت آجو کنگی اِنت۔ مارا وتی سر پہ زمین کربان کنگی اِنت، اے زمین مارا گوں ھوناں سیراپ کنگی اِنت، دانکہ ما وتی سراں پہ زمین ءَ کربان مہ کن اِیں گُڑا ما وتی چیردستیں زمین ءَ آجو کُت نہ کن اِیں، پرچا کہ زمین گوں سرانی کربان کنگ ءَ آجو بیت۔
اے ھبر مرچی تچک اِنت پہ ماتیں گُلزمین ءِ آجوئی ءِ واستا تنگوئیؓ بچّاں وت ءَ پرے واستا کُربان کُتگ کہ مئے ماتیں گُلزمین آجو بہ بیت۔ اے کُنگُریں بچّاں وتی زندمان ءِ ھر وشی پہ راج ءِ باندات ءُ بلوچستان ءِ آجوئی ءَ کُربان کُتگ، پمیشکا مرچی گْوستانک ءُ راج آیاں شرپ ءِ نِگاہ ءَ چار اِیت۔ زمین پہ پھر ءُ شان گْوش اِیت منی بچّاں وتی سر لگوریں دُژمن ءِ دیم ءَ جھل نہ کُتگ، بلکیں دُژمن ءِ دیم ءَ چو البُرز ءِ کوہ ءَ مِکّ بوتگ اَنت داں گُڈّی ساہ ءَ گوں دُژمن ءَ جنگ کُتگ ءُ شھید بوتگ اَنت۔
بلوچ جُھدکار وتی زمین، زُبان ءُ راج ءِ رکّینگ ءِ واستا وتی ساہ ءُ سراں کُربان کنگ ءَ اَنت، وتی جان ءَ ندْر کنگ ءَ اَنت کہ مئے زمین، زُبان ءُ راج بہ رکّ اِیت۔ پہ مئِے رژنائیں باندات ءِ واستا ھرچ وڑیں کربانی ءِ دیگ ءَ تیار اَنت، داں روچ ء مروچی آجوئی ءِ جنگ برجاہ ءُ اے گپّ ءَ ھرکس زانت کہ گُلامیں راج ءَ را پہ وتی آجوئی ءِ واستا جنگ کنگ المی اِنت۔
اے مئے راجی زمہ واری اِنت کہ ما وتی زمین، زُبان ءُ راج ءَ چہ رستریں دُژمن ءَ آجو بہ کن اِیں، ابید ء آجوئی ءَ مارا باندات نیست۔ اگاں تو لوٹے کہ مئے آیوکیں پدریچ پدریچ
گُلام مہ بیت، مئے وڑ ءَ بزّگ مہ بیت گُڑا پہ آجوئی ءِ واستا جنگ الم بِہ کن ءُ وتی راجی مہ ورای ءَ پیلو بہ کن دانکہ باندا راج ءُ گْوستانک ءِ توکا ملامت میاریگ مہ بہ ئے۔ ھمے رنگ ءَ ما وتی جُھد ءَ ھما وھد ءَ سوبین ءُ آجوئی ءَ دیست کن اِیں کہ ما وت ماں وت ءَ ھمکوپگ بہ اِیں، اُمیت اِنت کہ راج پہ وتی آجوئی ءَ توامیں چیزاں شموشیت ءُ راجی آجوئی ءِ دزگرگ ءَ ھمدست بیت۔
