نِشہ ءِ جمبوریں آس

نبشتہ کار: سُدیر بلوچ

انچوش کہ شُما سرپد اِت مرچی وانگ ءُ زانگ سکا کم اِنت، بلے جُست ھمے سرکشّ اِیت کہ پرچا کم اِنت؟۔ پسّو ھمے دی ءَ کئیت کہ مرچی مئے راج ءِ تہ ءَ نودربر نشہ ءِ آماچ بوَگ ءَ اَنت، چہ گیش ءَ گیش بیگواہ بوَگ ءَ اَنت ، سرکار مئے سر ءَ گیش زوراکی کنگ ءَ اِنت۔

مروچیگیں وھد ءِ تہ ءَ ما بہ چار اِیں مئے زند یک ھُشکیں کانپولے، مئے برات چہ وانگجاھاں گِرگ بوَگ ءَ اَنت، مئے واستا چے بچّگ ءَ اِنت؟، مئے گْوھار ءِ سر ءَ دست ایر بوَگ اِنت۔ بائد اِنت ما جُھد بہ کن اِیں ءُ دیم ءَ بہ کنز اِیں وتی بیگواھیں براتانی واستا توار چِست بہ کن اِیں۔

ھساب ءِ رد ءَ چہ پنچ ھزار ءَ گیش مئے بلوچ پُسّگ بیگواہ اِنت، پمیشکا مرا جیڑگی اِنت کہ وتی باندات رکّینگی اِنت۔ ھمے رنگ ءَ مئے ڈگار ءِ مال ءُ مڈّی پاکستان ءَ وتی دست ءَ کُتگ اَنت ءُ مارا یک شرّیں وانگجاھے نیست۔ مئے نودربر پہ وانگ ءِ واستا پہ پنجاب ءَ رو اَنت۔ یک ماتے وتی زھگ ءَ پہ ڈنّی مُلکاں راہ دنت پہ وانگ ءِ واستا پاکستان ھمود ءَ روت ءُ دزگِیر اِش کنت ،انچیں ھند ھست کوچگ ءِ تہ ءَ اَنت اُود ءَ بے وانگی ءِ سبب ءَ زھگانی زند زوال بوَگ ءَ اَنت۔ ھمے بے وانگی ءِ سبب ءَ بازیں زھگ نِشہ ءِ آماچ ءُ ھِچّ سما اِش نیست۔

اے یک انچیں آسے ایشی ءَ مئے راج تباہ ءُ برباد کُتگ، اے آس ءَ مئے ورنائی ءُ زندگی برباد کتگ۔ انچیں کسان کسانیں نودربر نِشہ ءَ زوال کُرتگ ءُ جمبوریں آس ءِ تہ ءَ سُچگ ءَ اَنت۔ بلوچ ءِ زھگاں پہ پاد ءَ کنگ ءَ چمپل نیست، چادِر اش پہ سر ءَ کنگ ءَ نیست، ورگ ءُ وردن نیست، پرچا کہ گُلامی اے توامیں نادْراھیانی روتگ اِنت۔
اے درگت ءَ مارا اِلمی بُنیاد ءَ وتی ورنا پھریزگی ءُ گُلامی ءِ ھلاپ ءَ جھد کنگی اِنت، اگاں ناں اے جمبوریں آس مئے راج ءَ سرجم ءَ سوچیت ءُ پْر کنت۔