نبشتہ کار: مھر بلوچ
سلام ءُ دْروت۔
دراھبات ئے من زاناں اے نمدی پہ ترا سر نہ بیت بلے من وتی دل ءِ لُرداں تالان کناں،من وھدے شپ ءِ 2:30 ءَ نشتگ اَتاں وتی چکاس ءِ تیاری ءَ کنگ ءَ اَتاں۔
منی کّرا سنگتے ھم نشتگ اَت کہ آ وتی گوانکو ءَ گوں دزگٹ اَت، من وتی چکاس ءِ تیاری ءَ کنگ ءَ اِتاں بلے واب منی چماں نز کنگ ءَ اَت، گُڑا دل ءَ گُشت کمو گوانکو ءِ دامگ ءَ پچ کن باریں دنیا ءَ چے بیگ ءَ اِنت، گُڑا یک دستے ءَ منی کلم ات، گُڑا دومی دست ءَ منی گوانکو اَت، وھدے من گونکو ءِ دامگ پچ کُت منی چمانی دیم ءَ تئی اکس کپت اَنت، من چاراِت تاں تئی کش ءَ دگہ لھتیں سنگتانی اکس ھم جنوک ات اَنت، ھمے اکسانی چیر ءَ یک مزنیں نبشتانکے نبشتہ اَت۔
من ھمئے نبشتانک ءَ را شّری ءَ چار ءُ تپاس کُت تاں چاراں انچو نبشتہ ات کہ مھروانیں سنگت کمبرجان چہ کراچی ءَ وتی وانگی کوٹی ءَ گوں سنگتانی ھمراھی ءَ گار ءُ بیگواہ کنگ بوتگ، منی دست ءِ کلم ھم اے نہ وشیں ھال ءَ وش نہ بوت ءُ چہ منی دست ءَ کپت، منی چماں سیاھی یے ءَ مانشانت۔
اڑے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
اے چوں !
من گوں ھیرانگی وت ءَ را وت جُست کنگ ءَ لگ اِتاں گڑا من تاں دیراں گوں تئی اکس ءَ جیڑگ ءَ اِتاں، یار اے چونیں کارے بوت من وَ چار ءُ پنچ روچ ءَ ساری گوں کمبر جان ءَ ھال کُت، مرچی اے بدیں ھال منی دیم ءَ اتک بس دراھیں جان ءِ آزھاں کار یل کُت، کمو نشت ءُ چمانی ارس گوں وتی چادر ءَ پھک کُت اَنت۔
باریں تئی ھال چون اِنت ماں تھاریں کوٹی ءَ ، کوٹی ءِ دروازگ بندیں دپ ءِ سرکار ءِ مردم اوشتاتگ اَنت۔باریں گون ترا چے گپ ءُ تران کنگ ءَ اَنت،کُجام اندازہ ءَ۔
من وتی کتاب ءُ کلم چست کُت اَنت، کلم جیب ءَ کُت کاپی دست ءَ کُت ءُ دیم ءَ پہ وتی کوٹی ءَ روگ ءَ لگ اتاں کمو دیم ءَ شُتاں منی سرا گوات کُت، کمو ودار کت پدا سھتے ءَ رند سرگپتاں اتکاں وتی کوٹی ءَ تاں کوٹی ءِ لیٹ مُرتگ، سنگت واب اَنت۔ من پہ بے دیمی وتی گونکو چگل دات گوں وتی کمبرجان ءِ گماں دوچار کپتاں، واب ھچ نیاھگ ءَ ات، بلے المی اِت کہ باندا چکاس دئیگی اِنت، من سر ایر کُت پہ واب ءَ تاں دیر ءَ چمانی تہ ءَ بس تو اِت ئے، واب نیست ات، سھتے ءَ پد واب کپتاں تانکہ روچ ءَ وتی چم بچ کُت انت ءُ دراھیں دنیایے سلام ءُ دْروت کُت ، من دیم پہ وتی چکاس جاہ ءَ شُتاں، دراہ سنگت گَل ءُ شادان اِت اَنت۔ چیزے وتی چکاس ءِ گل ءَ اَت، چیزے کندگ ءُ مسکرائی ءَ اَت، من بس پہ تو جیڑگ ءَ اِتاں ۔
چکاس بنا بوت من ھم شُتاں چکاس ءَ گوں دلگوش بوتاں بلے ھیال گوں ترا اَت کہ باریں تئی ھال چی اِنت۔
چکاس ءَ پد واتر دیم پہ وتی کوٹی ءَ اتکاں پہ ترا جیڑگ ءَ اِتاں کہ بس منا ھما تئی گپ یات اَنت۔
گندے تو من ءَ گشت مھر مرچیگیں کار ءَ پہ باندات ءَ ایر مکن، گڑا مرچیگیں کار ءَ انوں بِنا بکن تئی ھمے گپ ھچ بر چہ منی دل ءَ نہ روت۔
