نِبشتہ کار: کوھی بلوچ
مرچی چار روچ پد ھور ءَ بس کُتگ اَت۔ دار دُرس تر ءِ اِت اَنت، مئے آرت ھم کمے آپ ءَ گِپتگ اَت، سنگت سک شدیک اِت اَنت۔ دو سنگت شُت کہ م جاھے دار دیستگ کْوھنیں کُڈے ءِ تہ ءَ بوتگ اَنت، بوت کنت کہ اے دار آپ ءَ نہ گِپتگ اَنت ما رو ایں اشاں کار ایں، شما ھم اِنگو آنگو بِچار اِت بلکیں شما کریچ دیست، انچو گُش اَنت کہ ”کریچ تر بہ بیت ھم شُپانک ءَ بے شام نہ کنت“۔ من گوں دو سنگت ءَ شُتاں پہ دارے شوھازگ ءَ۔ ”اڈے اے کریچی دارے منی ھیال ءَ“ سنگتے ءَ وتی توپک ایر کُت ءُ گُشت۔
”اِناں اے کریچ نہ اِنت بس“ من وتی دیم گوں سنگت ءَ کُت ءُ گُشت۔
”گُڑا کریچ کُجام اِنت؟ من ءَ کسمیں نوں شُت نہ کناں منی لاپ لاڈو لیلڈو جَنگ ءَ اِنت“ سنگت ءَ وتی سی تیری بڈا کُت ءُ گُشت۔
”اڈے کریچ ایش اِنت“ من وتی دست دیم پہ کریچ ءَ شھار اِت ءُ گُشت۔
”ھاں اے وڑ بہ گوش کُران جتگ من وَ ایشی زاناں“ سنگت ءَ بِچکندے جت ءُ دیم گوں شیپ ءَ دات۔
من گوں سنگت ءَ اوتاک ءَ سر بوت اں دانکہ سنگتاں آس روک کُتگ ءُ سیاہ چاہ پِر کُرتگ ءُ یک سنگتے ءَ تال گوں اِنت پہ آرتے تر کنگ ءَ رَوگ ءَ اِنت۔
”بْیا ڈے شُمے کریچی دار اَنت، اِدا کریچ وَ نیست ایں شُما مارا ھُشک ءَ اِیکُچیں راھے سر ءَ دات واللہ“ من وتی چاگل ایر کُت ءُ گُشت۔
”نلوٹی نوں کُپگے بْیا ترا سیاہ چایے دیاں ترا پد ءَ نان پچگی اِنت شنکوں“ سنگتے ءَ منی دار چہ کوپگ ءَ ایر کُتاں ءُ گُشت۔
”چار چنک دال بس اِنت“ سنگتے ءَ را تال دست ءَ اَت ءُ گُشت ئِے۔
”اِناں شنکوں چِل چنک اِش کن کہ مرچی منی سور اِنت من وتی دُرسیں سیاد لوٹائینتگ انت“ منی پسّو ءَ چے پد دُرسیں سنگتاں کندگ بنا کُت۔
”آ کُجام بے مات اِنت کہ ترا گوں سور کنت“ سنگت ءَ دیم گوں کُڈ ءَ دات ءُ گُشت۔
”شُما پُلو مزاک ءُ دیوان ءَ یل کن اِت جمبر پدا چِست بوان اِنت زوت کن اِت کہ نان پچگی اِنت“ سنگت ءَ آرت ایر کُت ءُ گُشت۔
”شر اِنت شنکوں پہ تو، تو بیا سیاہ ءَ دیم پہ دیم کن من وت نان ءَ سنی پچاں“ من وتی چادِر زُرت ءَ پد آتک آں۔
ما دُرس دیوان اِت ایں لھتیں سنگت لئیب کنگ ءَ اَت، یک سنگتے واجہ ابا مُبارک کاؔزی ءِ کتاب ءَ وانگ ءَ اَت ءُ من وتی توپکے بند دوچگ ءَ اِت اَنت۔ چہ ھورانی گورگ ءَ پد کمے سرد اَت، آزمان پدا تھار بوان اَت، ھمے کُنرے کہ چیرا ما نِشتگ اَت ایں ایشی سر ءَ یک شانتُلی کدوے ھست ءُ اے کدو گوات ءَ چگل داتگ اَت ایشی ءِ توک ءَ دو شانتلی چوک ھست اَت کہ نوک پُٹ جنگ ءَ اِت اَنت۔ گوں روچ ءِ ایر کپگ ءَ ھور ءَ ایر دات، من وتی توپک زُرت ءُ دیم پہ کُڈک ءَ شُت آں دانکہ سنگتے منی نیمگ ءَ پہ تچانی پیداک اِنت کہ ”تئی چُک پد ءَ آپ ءَ بُرت اَنت“ من ھیران بوت آں کہ منی چونیں چُک اَنت کہ آپ اِش بارت، من ءَ ھیال اتک کہ چُک ھمے شانتُلی چوک اَنت۔
”تو منی چُکاں بیار گوں کہ منی پُچ تر بنت، تئی چوناھی ءَ تر بوت انت“ من وتی توپک ایر کُت ءُ گُشت۔
”روبا ءَ وت ءَ ھونڈ ءَ جاہ نیست دگے لِٹکے دّمب ءَ بستگے“ سنگت ءَ شانتُلی چوک منی دست ءَ دات انت ءُ گُشت ئِے۔
منی اے شپ ءِ واب پہ سر زونٹُکی گْوست، سُھب ءَ کہ پاد اتک آں داں پاد ھُشک اَنت، من وتی پوتک بڈا کُت ءُ وتی چُک زُرت آں (ھمے شانتُلی چوک) دیم پہ دیوانجاہ ءَ دانکہ سنگتاں چاہ شر کُتگ ءُ ورگ ءَ اَنت، سنگتے ءَ سِرتگیں نانے گوں چاہ منی دیما ایر کُت، دانکہ واکی ٹاکی ءَ توارے آتک۔
”ھلو…..ھلو… ناکو، ھلو ھلو“ سنگت سک اِشتاپی اَت۔
” ھال کن پُل چے ھال اِنت.؟“ من سنگت ءَ را پسّہ دات۔
”ھیلی ءِ توارے ھست وت ءَ گیگ بہ کن اِت“ سنگت ءَ گُشت۔
”شریں پُل کُجام نیمگ ءَ اَنت، بلے وت ءَ زاھر مہ کن“ من سنگت ءَ را گُشت۔
”شر اِنت کُربان آں بلے شما وت ءَ دور دور بہ کن اِت“ سنگت ءَ گُشت۔
ما کُلیں سنگت بھر کنان کُتاں، ھرنیمگ دو دو سنگت راہ دات کہ اگاں چیزے بوت گُڑا وت ءَ را کشان کن اِت، من گوں یک سنگتے ءَ دور شُت آں دانکہ ھیلی ءِ توار سک نزدیک بوان اِنت، من گوں سنگتاں ھال کُت کہ وتی جِندا بس پیشمدار اِت اگاں چیزے بوت دگے ھبرے۔ من وت ءَ را گیگ کُت ءُ وتی سنگر ءَ نِشتاں دانکہ تیرانی توار بِنا بوت۔
”اے مارا گِندگ ءَ نہ اِنت وت سرا تیر جنگ ءَ اِنت“ سنگتے ءَ واکی ٹاکی کُت۔
شر اِنت کُرباناں بلے وت ءَ پیش مدار اِت بس“ من سنگتے پسّو دات۔
داں دو ساھت ءَ دِگہ چار ھیلی اتک ءُ ایشاں مئے سر ءَ تیر گْوری بِنا کُت، ما وت ءَ را چیر دات، سنگت ھال کناں کُت اَنت کہ وت ءَ کُجام نیمگ ءَ بیار اِت، وت ءَ کُجام جاہ سر بہ کن اِنت۔ من وھدے سر چِست کُت کہ چاراں دانکہ منی نیمگ ءَ چار پوجی پیداک اِنت، بلے من ءَ گِندگ ءَ نہ اَنت۔ من گوں سنگتاں ھال کُت کہ اے ایوک ءَ بُرز ءَ تیر گْوری کنگ ءَ نہ اِنت ایشی وتی سِپاھی جھل ءَ یل داتگ اَنت۔
” تو زاناں ایشاں گِندگ ءَ ئے؟“ سنگتے ءَ من ءَ گُشت۔
”ھو منی نزدیک ءَ لھتیں گِندگ بیت، بلے منی جاہ نگیگ اِنت من ءَ اے ڈن ءَ درکپگ ءَ نیل اَنت من ایشاں جناں منی وار وش اِنت اے چاریں مُردار بنت“ من سنگت ءَ را گُشت۔
”شر اِنت پلو بس بِسم اللہ کن“ سنگت ءَ گُشت۔
من وت ءَ گیگ کُت ءُ جنگ بِندات کُت داں سے ساھت ءَ جنگ اَت، دُژمن ءِ بازیں سِپاھی ءِ مُرتگ اَت ءُ بازیں سِپاھی ءِ ٹپی اَت، من وتی توپک ءِ تیر چار اِت اَنت دانکہ منی توپکے بس ھشت تیر پشت کپتگ۔
”ھلو ناکو…..ھلو ناکو“ سنگتے ءَ واکی ٹاکی ءَ ھال کُت۔
”بہ گُش کُرباناں چے ھال اِنت، ءُ شُما چون اِت سنگت چون انت؟“ من سنگت ءَرا پسّو دات۔
”کُلیں سنگت وش اَنت، بس تئی گوما ھال نہ بوتگ چے ھال اِنت تئی نیمگ ءَ ترا وتی سنگت گوں اِنت گوں؟“ سنگت ءَ من ءَ را جُست کُت۔
”منی نیمگ ءَ وُشّی اِنت، ما دُژمن مُردار کُت“ من سنگتے پسّو دات۔
”مئے نیمگ ءَ بازیں لونڈوے شگالی کُت سنگتاں، شُما بْیا اِت پیسری ایں جاہ ءَ“ سنگت ءَ پہ کندگ گُشت من ءَ۔
من گوں سنگت ءَ رھادگ بوت ایں داں یک ساھتے ءَ پد من سنگتانی نیمگ سر بوت آں، دُرائیں سنگت نِشتگ اِت اَنت اُستاد مِنھاج مُکتار ءِ سوت پِر اَت، سنگتانی ٹھکانی توار ءَ کوہ لرزگ ءَ اِت اَنت۔
