نبشتہ کار : نودان بلوچ
اولی بھر
کمال جھد کنگ ءَ اَت کہ وتی پت ءَ رازی بہ کناں چہ آ میتگ ءِ ھال ءُ جاوراں دنیا ءِ دیم ءَ بیار آں، ریاست ءَ چے چے کُتگ، بلے کمال ءِ پت ھچ گوش دارگ ءِ تب ءَ نہ اَت، کمال ءَ چہ ڈنّی مُلکاں ھالکاری (صحافت) ءِ اِلم دربرتگ اَت، کمال ءَ گوں وتی پت ءَ گشت، کہ اے تئی ھم بُنکّی میتگ اِنت ءُ تو وتی ھم زند اے میتگ ءَ گوازینتگ ءُ مھتر (ریاست) ءِ زلم ءِ سوّب ءَ چہ میتگ ءَ لڈ اِتگ ءُ شھر ءَ اَتکگ ئے، اے گپ وَ منی ھوش ءِ نہ اِنت من وَ چہ شُما اِشکُتگ، دومی من آ وھد وَ سک کسان بوتگ آں کمال ءِ کماش بس گوش دارگ ءَ اَت، بس جی ھو، ءُ جی ھاں ءِ سر ءَ پسہ دیگ ءَ اَت، ساھتے ءَ رند کمال ءِ کماش ءَ درائینت، تئی راست اَنت منی چُک بلے آ جاگاہ انگت ءَ زانگ نہ بیت چون اِنت تو برو ئے ترا مھتر(ریاست) تاوان بہ دنت پد ءَ ما چون کن اِیں؟
اِد ءَ جند ءِ برات پہ چار کلدار ءِ ھاتر ءَ وتی جند ءِ برات ءِ نھاد ءَ ایر کن اَنت، من وتی دروشم ءَ بدل کناں من اود ءَ اکس کاری ءِ دروشم ءَ رواں کس من ءَ پجاہ نیار اِیت، کمال ءَ گشت۔
کمال ءِ کماش ءَ جیڑ اِت کہ منی چک چوشیں نیکیں کارے کنگ لوٹگ ءَ اِنت ءُ من مہ کن ئِے بہ کناں من ءَ وتی زمیر ملامت کنت ءُ باندا من کس ءَ چم پیشداشت نہ کن آں، کمال ءِ کماش ءَ گشت کہ گڑا اود ءَ تئی پیژگاہ کئی کر ءَ بیت؟
کمال ءَ زوت زوت ءَ پسہ دات منی سنگت ءِ لوگ ھمود ءَ اِنت من ھمائی کر ءَ باں، گڑا آ بیسہ کنگ بیت؟
ھو ابا پریشان مہ بو
کمال باز گل اَت، کمال ءِ دل ءِ واھگ اَت کہ راج ءِ واستا چیزے بہ کناں بلے آئی ءِ مستریں واھگ ھمیش اَت پہ وتی ند ءِ دروشم ءَ وتی راج ءِ توار بہ بیت ءُ اے ھم سرجم بوگ ءَ اَت۔
کمال ءَ وتی چن ءُ لانچ کُت ءُ دیم پہ وتی مکسد ءَ رھادگ بوت گپڑے ساھت ءَ رند میتگ ءَ سر بوت،
کمال ھبکہ ءُ ھیران بوت! کمال ءَ انچو سما بوگ ءَ اَت کہ اے میتگ ءِ درچک ءُ دار، بان ءُ کاپر منی ودار ءَ بوتگ اَنت ءُ من ءَ گوانک جنگ ءَ بوتگ اَنت کہ بیا او بیا۔
کمال وتی سنگت ءِ لوگ ءَ پہ سلامتی سر بوت کمال ءِ واستا گران ءُ مستریں جیڑہ میتگ ءِ رسگ نہ اَت، کمال ءِ مستریں جیڑہ ایش اَت کہ چوں وتی کار ءَ دیم ءَ بہ بران ءُ وت ءَ چہ بداں چوں بہ رکین آں، کمال انچو ھیال ءُ چرتانی تہ ءَ گار اَت ءُ اناگاہ ءَ کمال ءِ سنگت ءَ گشت، انو وپس ءُ آرام بہ کن تو دم برتگ پد ءَ گپ کن اِیں کمال ءَ وتی سَر سُر اِینت ءُ گشت، من ءَ کجا مردم دست کپ اِیت کہ منی کُمک ءَ ساڑی بہ بیت ءُ میتگ ءِ سر ءَ (ریاست) ءِ ھرچ زلم ءُ زوراکی یے کہ بوتگ من ءَ بہ گش اِیت اِش ءُ منی ھمگام بہ بیت، سنگت کمال ءَ روک روک ءَ چارگ ءَ اَت، پد ءَ سبکیں گلوار ءَ گشت ئِے، تو پرشان مہ بو ھیر بیت، تو وتی منزل ءِ اولی تبک ءَ سربوتگ ئے ءُ اِن شاءاللہ سوبین بہ ئے، مارا نرم نرم ءَ دیم ءَ جنزگی اِنت، ءُ دومی چشیں مردم ھست اَنت اے میتگ ءَ کہ پہ (ریاست) ءَ دنتان درشگ ءَ اَنت ھمایانی کر ءَ بلکیں چیزے دست کپ اِیت، بس شر انت، کمال ءَ پسہ دات، پد ءَ کمال ءَ پہ بے سبری جست کُت؟
گڑا مرچاں میتگ ءِ جاور چون اَنت ءُ تو وَ ھمے میتگ ءِ مردمے ئے تو من ءَ بہ گش گوں؟
سنگت ءِ دیم ھید بوت ءُ ھید ئِے پھک کت اَنت ءُ گشگ ئِے بنا کُت، اے لگورانی یک ءُ دو لشکر کشی ءَ ساڑی بوتگ انت، بلے من یک گریبیں مردمے آں اگاں من چشیں کارے بہ کن آں ءُ (ریاست) ءِ گدار سرپد بہ بَنت منی جند ءَ کُش اَنت، اے دنتان درشوکانی مردم یزیدی اَنت، آوار جنگ ءَ ھچ چک ءُ پد نہ بَنت بلے انو میتگ ءِ جاور ساری ءَ چہ کمے شرتر اَنت، بلے برے برے دو پادی گودر آپریشن ءُ تر ءُ تاب کن اَنت ءُ ایشانی مردم وَ میتگ ءَ ساڑی اَنت، کمال ءَ سنگت ءِ گپ پھم اِت اَنت، کمال ءَ نہ لوٹ اِت کہ سنگت ءَ منی سوّب ءَ پریشانی یے بہ گپیت، منی پیژگاہ سنگت ءِ لوگ اِنت اے وت یک بلاھیں جھد ءُ کربانی یے۔۔
کمال ءَ گپڈے ساھت وتی ماں واب ءُ آرام ءَ گوازینت، شپ ءِ ساھت ءَ لین نیست اَت گرمی اَت، کمال ءَ وتی دپتر پچ کُت ءُ وتی مروچی ئیں روچ ءِ جاور ھال ئِے نبشتہ ئِے کت اَنت، ءُ بانداتی ئیں کار ءِ لڑ ءَ ھم نبشتہ کنگ اَت ءُ وتی چپی دست ءَ گوں وت ءَ گوات کنگ اَت، سنگت ءَ چہ وتی وپسگ ءِ جاہ ءَ توار کت ءُ گشت بہ وپس ساھت بے وھد اِنت ءُ سھب ءَ میتگ ءِ ندارگ ھم کنگی اِنت ءُ کُمک ءِ واستا ھما مردم ھم شوھازگی اَنت، کمال ءَ دپتر ءِ دپ بست ءُ ایر ئِے کُت، وابجاه ءَ تچک بوت، دیم ئِے گوں استالاں کت ءُ چرت ءُ ھیال ءَ اَت کہ باریں منی کُمک چون بیت، کے کنت؟، چے بیت؟ چے نہ بیت ؟ تھنا ھمے جیڑگانی تہ ءَ اَت۔۔۔۔
روان اِنت۔۔۔
