ابا من گوں تو گپ کنگ لوٹ آں!
مرچی کاگدکے دیم ءَ کتگ ءُ ھیراناں کہ چے نبشتہ بہ کن آں ، اے چاردہ سال ءِ تہ ءَ تو یک ساھتے چو راھگوزی مساپرے ءَ دچار بہ کپتین ئے گڑا دل شادمانی ءِ منگیراں بوتگ اَت ، بلے کاگد دیم ءَ ایر ءُ لبز بیگواہ اَنت۔ بس ھما ساھتانی کسہ گیر آؤرت اَنت۔
ابا جان!
اے زالماں تئی دیدار ءِ درستیں راہ ءُ در بستگ اَنت۔ ترا اگاں لوگ ءَ آیگ ءَ نیل اَنت انگت درد نہ بیت ، بلے من ءَ و بِل اَنت کہ من ترا دمانے چار آں۔ ترا ھال دیگ لوٹاں کہ من تئی زھگ آں ، پہ تو راہ ءُ دگاں سپر کنگ ءَ آں ، ءُ بے رھمیں بدواہ ھچ وڑ ءَ مئے یکے دومی ءِ ھوار ءُ یکجائی ءَ وش نہ اِنت۔ انچیں بے باوری یے ءَ چاگرد انگیر کتگ کہ گپ نہ بیت۔
من کہ اے بے باوریں چاگرد ءَ گنداں جیڑاں ، تہ جیڑگاں پد ھمے ھیال دیم ءَ میلانک بیت کہ باریں ابا من ءَ پجاہ کار اِیت یا نہ۔ اِے ھیال ءَ گوں من سک گریواں ، بلے ھمے گریوگاں کس سما نہ کنت۔
زان ئے چی ءَ ؟
ابا تو و زان ئے کسانیں زھگ پرچا گریھ اَنت؟
پہ لیبوک ءَ ، پہ نوکیں پوشاک ءُ چمپل ءَ ، پہ سُرکی ءُ لالی ءَ ، بلے باور بہ کن من پہ لیبوک ، پہ نوکیں پچ ءُ پوشاک ءَ انگت ارس نہ رتکگ۔ اگاں گریتگ گڑا ھمے بے باوریں چاگرد ءِ بے باوری ءَ گریتگ کہ منی ارسانی تہ ءَ لیبوک شوھاز اَنت۔ منی چماں بہ چار تئی اکس ٹنگ اِتگ ، بلے چاگرد میم نہ کنت۔
ابا جان!
تو و ھچبر دچار نہ کپتگ ئے ، من اگاں زھیر ، درد ءُ تورشت ، دور ءُ گستائی ءِ کسہ ءَ بہ کن آں تو بہ گندئے اِے جست ءَ مہ کن ئے ، بلے اے چاگرد الم کنت۔ تو وتی پت ءِ کجام دیوان ءُ یاتاں گیر کارے ءُ زھیریگ بہ ئے؟تو چے زان ئے پت ءِ مھر چے یے؟
ابا جان!
من پت ءِ مھر چہ چاگرد ءِ مھلوک ءَ دیستگ ءُ در برتگ۔ یک روچے من ءُ منی دزگْوھار ءَ چہ وانگجاہ (اسکول) ءَ چٹی کتگ اَت دیم پہ لوگ ءَ روگ ءَ اَت اِیں کہ دزگْوھار ءِ پت اتک۔ سیکلے داشت ءُ وتی جنک امبازاں زرت ءُ پیشانیگے چُک اِت ، پد ءَ سد کلدار کش اِت ءُ یاسمین ءَ دات ئے۔
ابا جان!
پمن ءَ اے ندارگ سک گْران اَت ، بلے اے ندارگ ءَ من ءَ گوں تو دچار گپت۔ من ءَ انچو سما بوت کہ تو من ءَ امبازاں زرتگ ءُ منی پیشانیگ ءَ چُکگ ءَ ئے ، سدی یے منی دست ءَ دات۔
وھدے یاسمین ءِ پت شت ، یاسمین من ءَ گْوشت بہ رواں دکان ءَ۔ یاسمین ءَ سدیگ دست ءَ اَت ، ءُ من وتی دست چار اِت ھالیگ۔۔۔۔۔۔۔
