نمیرانیں مسلم ءِ یات نبشتہ کار: ھمل اسھاک

اگاں نمیرانی ءِ ھبر بہ بیت گڑا زرد وت پھر بند اِیت ، بلے انچو گْوش اَنت کہ نمیرانی ھمک بنی آدم ءِ زند ءِ
میار بوت نہ کنت۔ اے ھما وھد ءَ ترا وتی امبازاں زور اِیت ، وھدے کہ تئی زندمان گوں مکسد ءَ بندوک بہ بیت۔
بلے! مکسد ءِ ھاتر ءَ جھد الم اِنت ، اگاں ما بلوچ ءِ گپ ءَ بہ کن اِیں گڑا زند ءِ مستریں مکسد ھما جھد ءُ جنگ ءَ اِنت کہ گلام پہ وتی آجوئی ءِ موکگ ءَ کنت ئِے۔ پہ ھمے جھد ءِ سوبین کنگ ءَ آ وتی زند ءِ توامیں واھگ ءُ واھشتاں ولگوج کنت۔

پہ درور مروچی بلوچ ءِ راجدپتر اے گپ ءِ گواہ اِنت کہ چوشیں ھزاراں مزاریں ورناھاں پہ وتی زمین ءِ پھازگ ءَ ھون رتکگ ءُ نازاکیں سر نْدر کرتگ اَنت۔ انچوش مسلم جان گوں ھما زمین زادگاں ھوار اِنت کہ آیانی سر ءَ مروچی بلوچ راج ءُ راجدپتر پھر بند اِیت کہ
منی ورناھاں سر داتگ ءُ ڈیھ سوگات نہ کرتگ۔

پمیشکا من گْوش آں او گواڑک رنگیں بچ!
تئی یات کدی شموشگ نہ بہ اَنت ، بلکیں گیش ودان اَنت۔ وھدے کہ من اچ تئی لوگ ءِ کشکاں سپر کن آں ، گڑا الم ھما یات من ءَ گیر کا اَنت۔ تو مدام مئے ھمراہ اَت ئِے ، من ءَ یات بیت ما کہ ڈن ءَ شت اِیں تو ھچبر مارا یلہ نہ دات۔ تو مدام مئے گمیگیں روچ پہ کندگ سرجم کت اَنت۔ تو مئے سنگتانی توکا ھما سنگت اَت ئِے کہ مدام جیڑ اِت ، روچ پہ کِسہ سرجم کت اَنت۔ مدام شپ ما پہ دیوان ءُ زمین زادگانی داستان سرجم کت اَنت کہ بلوچ آجوئی ءِ جھد کار پہ زمین ءِ پھازگ ءِ واستا جنگ کنگ اَنت ، ءُ بازیں ورناہ شھید کنگ بوتگ اَنت۔

روچ دیم ءَ روان ءُ ما وتی لیب ءُ گوازی ءِ گماں۔۔۔۔۔۔،
بلے من ءَ یات اِنت کہ تو یک شریں لیبی یے ءَ ھوار بے درور ءُ مھروانیں سنگتے اَت ئِے۔ ما ھمے کہ لیب ھلاس کرت گڑا لوگ ءَ نشت ءُ دیوان کت ، بلے تو مدام وتی موبائل ءِ توکا ڈیھ ءِ ورناہ کہ شھید بیتگ اَت اَنت تو آیانی اکس چار اِت اَنت ءُ جیڑ اِت ، پد ءَ ھبر کت کہ مرچی یک ورنایے کولیگ بیتگ ، بلے ما بے سما اَت ایں۔

من ءَ یات بیت تئی موبائل( گوانکو ) ءَ گیشتر شھید بیتگیں ورناھانی اکس بیتگ اَنت ، بلے ما اے کدی جست نہ کت کہ اے کے اِنت؟ ، ءُ پرچا جنگ بیتگ؟ ،
بلے تو ھما بنی آدم اَت ئِے کہ ھمک زمین زادگ ءِ درد مار اِت ءُ جیڑگ بندات کت۔ ءُ ما چر اے ھبر ءَ بے سما اَت ایں کہ تو زمین ءِ اشک ءَ گنوک ءُ توامیں درد وتی پرشتگیں زرد ءَ جاہ داتگ اَنت۔
پرچا کہ ما مدام گوں ترا دچار کپت اِیں ، تئی دپ چہ کندگ ءَ پر اَت ءُ ما ترا گنوک ءِ نام ءَ گْوانک جت ، بلے تئی گنوکی تھنا ڈیھ ءِ مھر ءُ گنوکی اَت۔

من ءَ یات بیت ما سک کسان اَت ایں ءُ ترا مدام تپنگ بڈ ءَ اَت ، ھما دکان ءَ اتک ئِے کہ ما مدام نشت ءُ دیوان کتگ اَت۔ بلے ما بے سما ءُ نہ جیڑ اِتگ اَت کہ تو اے دیواناں یلہ کن ئِے ءُ دیم پہ دگہ بھاریں ملپداں سر گر ئِے۔ لھتیں روچ ءَ پد تو میتگ ءِ دمکاں سھرا نہ بوت ئِے ، ما کہ تئی لوگ ءَ جست کت کہ تو کج ءَ رپتگ ئِے مارا راستیں پسو نہ رست ءُ ھمے گْوشگ بوت کہ ” آ لوگ نہ اِنت “۔ سنگت کل تکانسر بیت اَنت ، بلے ھیر ما سنگتاں وتی لیب ءُ دیوان برجم داشت ءُ تئی ودار کت۔

من ءَ یات بیت کہ ما دچار کپت اِیں ، بلے تو مئے کِر ءَ دیر ءَ نہ جل اِت۔ تو مارا ھمے گپاں گوں امبازاں زرت ءُ گْوشت ” اگاں وھد ءَ موہ دات الم دچار کپ اِیں ” ، بلے ما ھمے جست کت تو رو ئِے کج ءَ؟
چی ءَ چو اشتاپ ئِے؟
مارا بہ گْوش باریں مسلم جان ؟
تئی زان ئِے پسو چے اَت ، ” من ھمد ءَ آں ، بلے من یک کارے کنگ ءَ آں کہ منی کِر ءَ وھد ءُ پاس باز کم اِنت “۔
ءُ ما نہ جیڑ اِت کہ اے چونیں کارے ؟

وھد دیم ءَ جزان اَت ، مسلم جان مئے دیوان ءَ چہ گستا ءُ سنگت کل ملور اَت اَنت۔ بلے ھمے میان ءَ یک انچیں روچے اتک کہ آ روچ ھچبر چہ دل ءَ نہ روت ، ءُ زمین گل اَت۔ پرچا کہ مئے گواڑگ رنگیں سنگت جنگ کنت ، گوں دژمن ءَ گڈی تیر ءَ جنگ ءَ برجم دار اِیت ءُ وت ءَ نمیرانیں کسھے ءِ کارست جوڑ کنت۔ ھمے کسہ کہ میتگ ءَ سر بیت ، لس مھلوک ءِ ھواری ءَ آئی مکھیں مات سرپد بیت کہ مسلم جان شھید کنگ بیتگ ، آ وتی ارساں گوں کندگاں بدل کنت ءُ ترا پہ سالونکی نازین اِیت۔ ھون میچلیں پچاں چک اِیت ءُ امباز کنت۔
” مسلو جان! او مسلو جان!
تو نمیران ئِے ، تو نمیران ئِے “۔
مات پھر بند اِیت ءُ گْوھار نازینک جنت
چک پہ وتن سالونک بوت
چک پہ وتن سالونک بوت