ریڈیو زْرمبش بلوچی | ریڈیو زْرمبش بلوچی

واجو اے ششیں سال من چون آسر کُتگ اَنت اے ھال ءَ من وت درنگاز اِت نہ کن آں، بلے یک گپّے ترا ھال دیاں کہ اے ششیں سالانی تہ ءَ تئی داتگ دیمونیاں مارا چینچو مُھکم کُتگ اے ھال ءَ مارا چِہ ابید دُژمِنیں رستر شرّیں وڑے ءَ زانت کنت۔ آ زانت کہ میارانی نمیرانی پہ من اِیمنی نہ بوتگ، بلکیں گیش تباہ ءُ نِزوری ودی بوتگ پہ منی واستا۔

آ روچی دُژمِن ءَ تئی تُرس ءَ وتی بُنجل ءَ چِہ درکپت نہ کُتگ، مرچی وتی سنگر ءِ تہ ءَ آرام گپت نہ کنت۔ نوں زانت کہ راجی بامرد تھنا یک میاؔرے نہ اِنت، اے کوھاں پہ وت بچّ رودیتگ کہ آ ھمُک جنگی سنگر ءَ نند اَنت چو میاؔر ءَ چست بنت۔۔۔۔۔

واجو دِگہ ھالے ءِ دَیگ ءَ من بے ھیالاں، کولواہ ءَ سنگتے شھید بوتگ انی ( میجر آسمی وپاؔ ) کہ آئی ءِ کِسّہ ءُ داتگیں دیمونی منی دیم ءَ گوست اَنت، من انچُوش ھما دمان ءَ تئی تْرانگ ءَ کپت آں کہ اے دُژمِن وت ءَ تاکتورے کنت، اے راستے کہ دگر ءِ ھکّ پہ زُورانسری وتی کنت کہ پہ زُلم من پچ اِش گراں، بلوچستان ءِ نام ءُ نِشان ءَ گار کناں، بلے بلوچستان ءِ ھمُک میتگ ءَ نشتگ مھلوک ءَ پہ تُرس وتی بیمّ ءِ چیر ءَ کنت کہ داں منی ساہ بِہ رک اِیت، انگت وتی ساہ ءَ رکّینت نہ کنت ،بلے پوراھیں کومے ءُ بلوچستان ءِ ھلاس بُوَگ ءِ واب ءَ گِند اِیت۔۔۔۔۔۔۔۔

یک نِزور بالادیں میاؔرے ءُ آسمؔی وپا یے ءِ ۔۔۔۔۔ ”وپاؔ ءِ جند من نہ دیستگ، بلے آئی ءِ اکس من دیستگ اَت چو تئی وڑیں نزور بالاد ءُ مزن جگرے اَت۔ انچُوش کہ تئی پکر بوتگ، انچُوش آئی ءِ کرد ءُ پکر بوتگ “۔۔۔۔۔گُڑا من گْوشاں کہ اے دُژمن ءَ یک نزور ءُ گُژنگیں پردے کہ آئی ءِ کِرّ ءَ نا شرّیں سلاھے ھست ناں جاھے نشت کن اَنت، بلکیں شپ جاہ ءُ روچ جاہ اَنت، انگت دُژمِن آسیگ کُتگ ئِے۔ اے دُژمِن انگت بلوچستان دستیگ کنگ ءِ جُھد ءَ کنت۔ اِیشی ءِ تاکت ءُ دلیری اِش اِنت کہ بے میار ءُ بے گُناھیں مردُم نا کار ءُ زُورگار ءَ نیل اِیت نا نودربراں وانگ ءُ دیمروئی ءَ، بلے من گْوشاں اے کار ءُ روزگار ھم پہ ایردستیں راج ءَ نہ اَنت ناکہ اے وانگ، بَہ کول ء سَبا دشتیاری ءِ ئیگ ءَ جاھے گْوش اِیت “

پاکستان ءِ تالیم نامردی یے “ گُڑا اِیشی ءِ وانگ ھمے نامردی یے اِنت، بلے نوں بلوچستان ءِ ورنا ءُ کماش زالبُولاں وتی راہ گیچن کُتگ نوں پہ ریاست ءِ گُلامی ءَ سر ءَ جھل نہ کنت۔ اے گُلامی ءِ سانکلانی سِندگ ءَ ھما کُربانی دَیگ لوٹ اِیت، اے زمین بچّ ساجو اَنت نوں بس آجوئی ءِ بام دْرپشگ ءِ اِندار اِنت۔ بلوچستان ءِ زیبائی اے کُربان بوتگیں سراں پدّر کُتگ۔۔۔۔۔۔۔۔

من ءَ چہ تئی زھیراں چِہ انچُوش بے سمائی کُتگ کہ انچُوش بلوچستان ءَ داتگیں کُربانیاں کس کد کچ نہ کنت، ھمے داب ءَ من ھم ھمے رم ءَ ھواراں کہ بلوچستان ءِ آجوئی ءَ من ھما کمیتی سر داتگ کچ ءُ کساس کنگ ءَ تول پروش اَنت، بلے من پہ کیمتی ئیں سراں نہ جیڑاں من انگت ھمے جزم ءُ شانے گْوشاں بلوچستان ءِ پہ آجوئی ءَ چُوش ھزار سر کُربان بہ بیت اے انگت کم اَنت۔ پرچا کہ من زاناں تو اگاں مرچی مئے مْیان ءَ نہ ئے تو پہ لاپ ءِ ھاتر ءَ جُتا نہ بوتگ، ناکہ زِندمان ءِ وشّیانی ھاتر ءَ تو پہ یک راجے ءُ زمینے آجوئی ءَ وت ءَ ندْر کُتگ گُڑا اِیشانی آجوئی پہ مارا الم اِنت، پیسر ءَ زمین ءِ درد ءُ راج ءِ بزّگی چمّانی دیم ءَ سھرا بیت۔

تئی یات ءُ سوچاکیں زھیر رندی اَنت، بلے جزم بو تو اے گپّ ءَ داں جھان ھست تئی ابدمانی پہ مارا ءُ کوم ءَ رُوژنائی ءِ چراگے بیت ءُ ھر گِس ءَ تالان بیت۔ ھمُک پسّگ ترا یات کنت ءُ زھیر نال اِیت کہ میار جان میارے بوتگ، بلے یکبرے نمیران بوتگ اگاں ھزار بر ءَ نمیران بوتیں، دِگہ ھزار زینو ءِ وڑیں نِزور ءُ بے دلیں گّوھار تمرد ءُ مُھکمے کُتگ اَت۔۔۔۔۔۔۔