ریڈیو زْرمبش بلوچی | ریڈیو زْرمبش بلوچی

دْروت ءُ دْراھبات ئِے بکش کمال جان ما مرچاں تئیگی نہ اِیں۔ پہ اے ھاتِر ءَ نہ کہ ما دِگہ زھمے جَنَگ ءَ اِیں، مرچاں من و پَھک بے کاراں ءُ پد ءَ سک ھراب پِٹ اِتگ آں ھِچّ کار ءَ نیا آں۔ تو یار وتی جاگہ وش کُرت ءُ وژنام بوت ئِے، من ھما نابود آں کسے ءِ در ءَ نہ رو آں۔ تو بلکیں دِل ءَ بِہ کن ئِے کہ من ترا چہ بے ھالاں، تو دل ءَ کن ئِے شر نہ کن ئِے، بلے من ترا ھال دَیگ لوٹ آں کہ من مرچاں وتی جِند ھم بے ھال کُرتگ۔ آ ساجد کہ تو دیستگ اَت، من کُشتگ ءُ کلّ کرتگ۔ زی تئی اکسے منی دیم ءَ گْوست، یک کسانیں اَدارُکے تئی ترانگ ءَ کپت آں ءُ دِل ءَ گْوشت کہ پہ تو چیزّے نبشتہ بِہ کن آں، بلے نہ بوت۔ من وتارا تئی دیم ءَ گپّ کنگ ءِ کابِل سرپد نہ بوت آں ءُ پد ءَ یک انچیں کیپے ءَ دُچار کپ آں کہ آ کِسّہ کنگ نہ بیت، بلے تو من ءَ شر زان ئے۔ یار من مرچاں وتی تہ ءَ گاراں! من وت نہ زان آں کہ چے بُوَگ ءَ اِنت۔۔۔۔۔۔۔، ءُ برے برے من ءَ انچو گُمان بیت کہ من زندگ نہ آں۔ گُشے من یک پُوستگیں گوشتے آں ءُ گَرد آں مردُم وتی دپاں گِر اَنت۔

من برے برے وتی لاشے بوہ ءَ وت ھم سرپد باں، ھما وھد ءَ کہ شُمئے وڑیں نمیرانیں کارِستے ءَ گوں دُچار باں۔ زِی ھم انچوش بوت، تو یار وڑے بِہ کن۔ من نہ زان آں کہ چے بِہ کن آں، سر ھِچّ کار ءَ نہ اِنت۔ من چے بِہ کن آں۔۔۔۔۔؟

من ءَ وتی گْور ءَ نہ برے مہ بر، بلے چہ اے گٹر ءَ من ءَ بِہ کشّ۔ من سک دِگہ وڑ آن، من چوناھا ترا دِلسیاہ کنگ نہ لوٹ آں، بلے مرچی تو منی دِل ءِ سر ءَ گُگے ءِ ئِے۔ منی کِرّ ءَ دِگہ ھِچّ وڑ نیست، من گْوشت وتی پریات ءَ تئی کِرّ ءَ کاراں۔ من زان آں کہ من شُمئے گوم ءَ گپّ کنگ ءِ کابِل نہ آں، بلے چے بِہ کن آں یار من شُمئے سنگت بوتگ آں۔ نوں تھنا اے میار منی نہ اِنت، شُما دُرستاں من ءَ یلہ دات۔ تو پد ءَ وتارا کن ئے سْیاسی مردُمے، شُما گوں وتی اے چپّ ءُ چوٹیں سیاست ءَ مارا تباہ کُرت۔ تو کہ شُت ئِے دُرستیں سنگت یک یکّ ءَ بُرتاں گوں وت ءَ۔

یار من ءَ پہ تو سک زھیرے کُرتگ، بلے برے برے من کہ تھنا باں اے سنگتانی برگ ءُ رَوَگ، پد ءَ منی ھیال نہ کپگ ءِ بابت ءَ کہ جیڑاں منی شیتاں سک ھراب بیت، دل گْوش اِیت اے وھد ءَ گِندے تو منی دیم ءَ بہ کپ ئِے ترا شرّیں دو شھمات گُوش ءِ بُن ءَ ھترمال کن آں۔ اے وڑ ءَ منی شیتان چوں ھراب نہ بیت، شُما ھمید، راشد جان بُرت، جاوید ءُ میجد بُرتاں، اَڑے زالماں شُما اِمداد ءِ سر ءَ رھم بِہ کُرت اِیں نوکی ھپتگے نہ گْوستگ اَت ئِے، ءُ پد ءَ ھمید جان ءَ گوں سابر ءَ یکجا، پد ءَ انور جان شُما بُرت گوں، آ وَ مھمانے اَت۔ نوں کہ من گپّ کن آں، شُما پد ءَ سیاست کن اِت۔ من ءَ گوں سیاست ءَ کُنّت اِنت، ءُ شُمئے ھر وھد ءَ گپّ ھمیش اِنت کہ ما کُربانی داتگ۔ من شُمئے کُربانیاں منّ آں، بلے نوں من کہ مُرت نہ کن آں شُما من ءَ زلیل وَ مہ کن اِت۔۔۔۔۔۔

نوں پد ءَ شُمئے کِرّ ءَ شادمانی، شُما اَبّا کازی ھم بُرت گوں۔ اے نوں راستے کہ شُما من ءَ کُجا لپٹ کن اِت، ترا یات اِنت اَبّا کازی ءِ لیاری والا کِسّہ من ترا گْوشت کہ اَبّا دُژمان دنت ھال ئے مہ کنت، تو منی گپّ نہ منّ اِت ءُ گْوشت اَبّا ءِ دُژماناں چے بیت۔ پد ءَ تو من ءَ دُژمان وارینت ءُ وت کند اِت، من ھما روچاں زانت کہ شُما سیاسی مردُم مارا کٹّ نہ دے اِت، بلے تئی لیاری ءِ بازیں رازے منی کِرّ ءَ ھست۔ یکّے تئی ناکامیں اِشک اِنت، من دُرستیں کِسّھاں نہ کن آں تو دِل ءَ کن ئے وتی باری ءَ، بلے برے برے منی دِل گْوش اِیت تئی دْراھیں رازاں پدّر کن، پد ءَ نہ زان آں چی ءَ من ءَ چیزّے دار اِیت۔ ساھو جان! تئی کِسّہ باز اَنت، بلے من زان آں کہ تو وش نہ بَہ ئِے۔ من ءَ پَھِل کن، منی دِل ءَ آرام نہ دات ءُ من ترا کمو ڈوبار اِت، بلے من ءَ زندگی ءَ اگاں موہ دات تئی دْراھیں کِسّھاں کاراں۔ تو دِل ءَ کن ئِے شر نہ کن ئِے، من نوں گنوکی ءِ نام ءِ سر ءَ بازیں کارے پُنڈینتگ، بلے ترا گپّے بِہ گْوش آں من ءَ گنوک شُما کُرتگ۔ نوں شُمارا منی گپّ سگ ءُ اُوپار کنگی اَنت، پَھِل کن گپّ بازاں بلے دِگہ وھدے مرچی من ھوش ء وت نہ آں۔ ترا باور کنت من گوں تو کہ اے گپّ کُرتگ آں، من وت نہ زان آں کہ من چے گْوشتگ۔ اگاں تئی پھم ءَ نیاتک اَنت درگْوز اِش بِہ کن، منی ھال ءَ تو سرپد ئِے مرچی بس اِنت۔۔۔۔۔۔۔ پد ءَ بِہ گِندے دُچار کپت اِیں، وشّیانی منگیراں بات ئِے جگر۔۔۔۔۔ تئی نابودیں دوست ساجد بلوچ 19 ستمبر 2023 بلوچستان