نبشتہ کار: ڈاکٹر شلی بلوچ
زھیر اھمد 13 اپریل 2015 ءَ زورانسری گار ءُ بیگواہ کنگ بیت، زیشان زھیر ءُ ادیبہ زھیر ءَ پہ وتی پت ءِ آجوئی ءِ ھاتر ءَ ھر ھما در ٹُک اِتگ اُود ءَ یک کسانیں اُمیتے گندگ بیتگ، بلے من کدی ھم زیشان ءُ ادیبہ نااُمیت بوگ ءَ نہ دیستگ اَنت۔ آ مُدام زھرشانی ءَ بیتگ اَنت، روانک کشّگ ءَ بیتگ اَنت، کیچ ءَ تاں اسلام آباد لانگ مارچ اَت گڑا زیشان زھیر ءُ ادیبہ زھیر ھمے لانگ مارچ ءَ ھوار اِت اَنت۔ وتی پت ءِ بیگواھی ءِِ گْران ءُ جگر سِندیں درد ءُ دُوراں ابید کہ آیانی کوپگ ءَ اِت اَنت، گڑا تو دیستگ کہ آ پہ آدگہ گار ءُ بیگواھیں کھولانی ھمکوپگ اِت اَنت۔ آیانی جند دو گونڈو اِت اَنت ءُ گندگ ءَ کسان اِت اَنت، بلے آیانی سگ ءُ توکل سک مزن ءُ مھکم اِت اَنت۔
ادیبہ زھیر ءِ چمانی روک آئی ءِ توکل ءُ ھمت، آئی جوزگ تنگوئیں برات زیشان اَت کہ آئی ءَ مدام ادیبہ ءَ را نگیگیں جاورانی تہ ءَ دیم ءَ جنزگ ءِ سِکین داتگ۔ زلم ءِ ھلاپ ءَ ھبر کنگ ءِ درس داتگ، وھدیکہ کہ یک براتے وتی گْوھار ءِ کوپگ بہ بیت گڑا آ گْوھار دنیا ءِ وش بھتیں گْوھار لیکگ بیت۔ گڑا آ گْوھار ءَ دگہ چے لوٹ اِیت کہ آئی ءِ ھشیم پگریں جند ءِ برات ھمے بہ گْوش اِیت کہ” ادیبہ جنزگی اِنت اُوشتگی نہ اِنت، تانکہ وس روت گھگیری کنگی اِنت۔ زلم ءُ زوراکی ءِ دیم ءَ سر جھل کنگی نہ اِنت، توار چست کنگی اِنت۔ ھمے رنجانی کہ مرچی من ءُ تو دیمپانیں، چو مہ بیت کہ مئے بے تواری ھمروچ یک زیشان ءُ ادیبہ ئے ھمے نہ سگوکیں دردانی سگگ ءَ لاچار بہ کنت۔“
بلئے وائے بے وسی کہ رستراں ادیبہ ءَ چہ آئی ءِ پُلگد ءُ سالونکیں برات، آئی ھمراہ، آئی کوپگ دیوکیں زیشُل چہ ادیبہ ءَ پچ گیپت ءُ آئی چہ مھراں زبھرکُت۔
دْریگتیں کہ اے ھال دروگے بہ بوتیں، بلے مَرگ ءِ ھال کدی ھم دروگ نہ بیت۔ زیشان سک ءَ مھروانیں مردمے اَت، آئی ءِ دل ءِ تہ ءَ من ترس نہ دیست۔ ھر وھد ءَ کہ کارے ءَ گْوشتگ اَت گڑا کدی ھم نا نہ کتگ ئے، بلکیں گوں ستک ءُ دل آ کار سرجم کت ئے۔ من ءَ یک رندے گْوش اِیت ” ڈاکٹر اگاں من ءَ کسے کارے گْوش اِیت من تچوکیں مردمے نیاں، من اگاں زبان دات گڑا الم آ کار ءَ کناں وھدیکہ آ کار پہ راجی سیت ءُ نپّانی واستا بہ بیت۔” اے نگیگیں جاورانی تہ ءَ تو مدام دیستگ اَت کہ آ وڑے نا وڑے کار ءَ اَت، ھچبر اُوشت ءِ آماچ نہ اَت۔
آ ساھت ءَ ما جیڑ اِت نہ کن اِیں کہ آ چونیں درد چکاریں ساھتے بیت، وھدیکہ پَنجگُور پُٹبال چوک ءَ دو سرپ گاڑی کئیت ترا پہ لگت ءُ تُپنگی کُنداک جن اَنت۔ دستاں بند اَنت ءُ گاڑی ءِ پُشت ءَ چگل دے اَنت ءُ گوں وت بر اَنت، پد ءَ ترا یک سیاہ ءُ تھاریں کوٹی یے ءَ دور دے اَنت دست پشت ءَ بستگ اَنت۔ چم گوں سْیاھیں پٹّی ءَ بندوک اَنت، تو ھم ھمے ساھتاں جیڑگ ءَ بہ ئے ءُ تو زان ئِے کہ منی میار بس بلوچ بوگ اِنت ءُ پہ وتی گار ءُ بیگواھیں پت ءُ بلوچ ءِ لس مھلوک ءَ توار چست کنگ اِنت۔ ھمے دمان ءَ تیرانی توار بیت کہ آ تیر تئی دلبند ءَ پیوست بنت تو دیم پہ چیرکپ ئے ھون زمین ءِ دلبند ءَ شیپ گِران بنت ءُ زمین ءِ ھُشکاوگاں سیراپ کناں بنت، پد ءَ تئی کُنٹ سھب ءِ سر ءَ پَنجگُور ءِ یک ھوٹلے ءِ دیم ءَ کپوک بیت۔ مردم مُچ بنت، ھر کس گْوشگ ءَ بیت اے پلانی ءِ بچ اِنت زی بیگاہ ءَ چست کنگ بیتگ ءُ مرچی آئی ءِ جون دست کپتگ ءُ سرجمیں میتگ ءَ تئی سالونکی ءِ ھال شنگ بیت۔
سھب ءَ کہ وھدے چم پچ کُت اَنت، ھمے بدّیں ھال اَت کہ دیم ءَ اتک۔ ارس چہ چمّاں شیپ گِران بوت اَنت بلے ما ھچ کُت نہ کت پہ ترا۔
”تئی پُرانی نان مات ءَ پتکگ اَنت، واتر بہ کن“
