نبشتہ کار: سرباز وپاؔ
اسلام آباد ءِ دگانی سر ءَ چنچو روچ اِنت کہ یک دْراجکشیں زھرشانی یے برجاہ اِنت۔ اے زھرشانی ءَ نشتگیں مردم بلوچ ءِ لج اَنت، پیرزالیں ماس اَنت ءُ کودکیں زھگ اَنت۔ اے درآمدیں ڈگار ءِ سر ءَ آیانی اے روچ تھنا پہ ودار گوزگ ءَ نہ اَنت، بلکیں چہ ریاست ءِ نیمگ ءَ ھمک روچ یک نوکیں زوراکی یے ءِ دیمپان کنگ بنت۔ آ اسلام آباد ءَ پہ ھمے اُوست ءَ شُتگ اَنت کہ ما پریس کلب ءِ دیم ءَ وتی زھرشانی ءَ برجاہ بدار ایں دانکہ رسانکدر مارا کمک بہ کنت ءُ مئے توار داں ڈیھ ءُ ادارھانی مستراں ھوار داں جھان ءِ اِنساندوستاں سر بہ بیت ءُ اِنساندوستیں مردم ءُ ادارہ مارا کمک بہ کن اَنت، بلے اے ناشریں ڈیھ ءِ وتگڑیں انتزامیہ آیاں داں پریس کلب ءَ روگ ءَ ھم دارگ ءَ اِنت۔
آ بس ھمک روچ ھمے یکیں دگ ءَ روانک کشگ ءُ پہ وتی ھکانی لوٹ ءَ اوگام جنان اَنت۔ اے اوگام تھنا یک ءُ دو گپ نہ اَنت، بلکیں ھمک اوگام اے کسانیں زھگ ءُ پیرزالیں ماتانی دل ءِ درداں درشان کنان اَنت کہ آ گوں چونیں سکّیاں دیم پہ دیم اَنت۔ اے ھمک روچی ودار نہ تھنا آیاں آیانی جند ءِ بزّگی ءَ پیشدار اِیت، بلکیں گوں ھما جگر بُرّیں ترانگ ءَ دیم پہ دیم کنت پہ آیانی گندگ ءِ اُوست ءَ در کپتگ اَنت۔ آ ھمک دمان ھمے جیڑ اَنت کہ ما پہ اِنساپ ءِ لوٹگ ءَ انچو بزگ ایں، باریں مئے ھما مردم کہ بدواہ ءِ چیریں آزار جاھاں بندیگ اَنت آیانی ھال چے بیت؟
ھمے ترانگ آیاں چہ اے شھدگ ءِ سر ءَ نندگ ءِ رنجاں کش اِیت ءُ ھما دوزھیں ترانگانی نیمگ ءَ تیلانک دنت کہ آیاں یک برے چٹ بے توار کنت، گڑا ھمے دمانے ءِ بے تواری ءِ تہ ءَ آیانی چمانی ارس شلگ بندات کن اَنت۔ ھمے ارس شلینگ ءِ میان ءَ آ وتی دلاں وت دلبڈی دے اَنت کہ مارا انگت مزنیں پندے بُرگ ءُ مزنیں جنگے مڑگ لوٹ اِیت۔ مارا اے دردانی دیم ءَ نزور بوگی نہ اِنت، بلکیں اے درداں پہ وت اِسپرے جوڑ کنگ ءُ دیم ءَ جنزگی اِنت۔
پہ اے گھگیری ءَ مھکمیں توکل ءُ کوھیں ھمتے لوٹ اِیت، گڑا پہ اے توکل ءُ ھمت ءَ مارا وتی جند ءِ تہ ءَ بودناکی ودی کنگ ءُ وتی ھمراہ دلبڈی دیگی اَنت۔ ھمے داب ءَ پہ وتی ھمراھانی دلبڈی دیگ ءَ مارا وتی اے تلکاریں لُنٹانی سر ءَ یک مھروانیں بچکندگے ودی کنگی اِنت، چی ءَ کہ اے لھمیں بچکند باتن ءِ جمبوریں آس ءَ تُشے کمتر کنت ءُ ھمے پچکندگ پہ ھمراھاں توکل ءُ دلبڈی ودی کن اَنت۔
ھو اے راستے کہ چہ رنجتگیں دل ءَ پچکندگانی درآھگ ھم یک ازابے ءُ درد آماچیں مردم ءَ گیشتر کُھتیگ کنت، بلے اے ھما بچکندگانی اُوست اَنت کہ آ پہ ھما شوکیں بچکندگانی دوبر گندگ ءَ چہ وتی گساں در پہ در اَنت ءُ مھکم ارادہ اَنت کہ مارا آ بچکندگ ھر ھال ءَ پد ءَ گندگی اَنت۔ اے بیگواھیں شوکیں بچکندگانی درد اَنت کہ گھگیری کنگ ءِ سکین ءَ دے اَنت، اے ھما شوکیں بچکندگانی توکل ءُ گیر اَنت کہ چہ رنجتگیں دل ءَ تاھیر بکشیں بچکندگاں کش اَنت ءُ مھکمی ءَ پیشدار اَنت۔
چوناھیا گندگ ءَ درد ءُ بچکند وت ماں وت نہ ٹھوک ءُ گِستائیں چیز اَنت، بلے اے دوئینانی یکیں شاھیم ءَ آرگ ءُ ھمسنگ کنگ ءَ بھادریں دل لوٹ اِیت۔ گڑا ھمے شیرزالیں دلانی بچکندگ یک بے دروریں اُوستے ءِ گُمان ءَ دیگ ءَ اَنت، ھمے اُوست کہ آئی ءَ پہ مدامی پچکند ءُ شادمانی گون اِنت۔
من جزماں سوب شُمئیگ اِنت۔
مھرانی بھاراں شوھازاں
زردانی کراراں شوھازاں
جنگانی مڑاھیں توکل مئے
شھموکیں سگاراں شوھازاں
پیرزالے مارا گْوانک ءَ اِنت
بیا بیا کہ میاراں شوھازاں
گلزادی ءُ بیبو ماہ رنگیں
بندیگیں گْوھاراں شوھازاں
زنداناں بندیں رھشونیں
ھکانی تواراں شوھازاں
جزماں کہ وپاؔ پہ باندات ءَ
دودانی ھساراں شوھازاں
