نبشتہ کار: سرباز وپا
اے ملوریں دیدگاں پہ وتی زندمان ءِ ھاجتاں باریں چون چون واب دیستگ کہ من ءَ پہ وت ءَ چے چے کنگ لوٹ اِیت۔ بہ گند ئِے کہ آئی ءَ ھمے شپ ءَ اے ھم ھیال کرتگ اَت کہ من وتی براس ءَ بہ گوش آں من ءَ باندا بازار ءَ بہ بر من پہ وت لیبوکے زوراں؟ یا من وتی برات ءَ گوش آں کہ تو چہ وانگ ءَ اتک ئِے پمن چمپل یا ورگی سامان بْیار گوں؟ بہ گند ئے آئی ءَ ھمے جیڑ اِتگ اَت کہ من چہ وانگ ءَ واتر اتک آں گوں وتی دزگْوھاراں دُتک گوازی بہ کن آں؟ اے شپ ءَ باریں آئی ءَ وتی دل ءَ چون چونیں ھیال داشتگ اَت ءُ گوں ھمے پُراُوستیں واھگاں واب کپت۔
ھمے شپ ءِ نیم ءَ آئی ءَ درآمدانی بوٹانی توار یا کھول ءِ ھُدا ءُ کرآن ءِ دْروھیانی توار ءَ چہ واب ءَ پچ دْرھینت کہ مئے بے میار ءُ ھزار مرادیں زھگ ءَ مہ بر اِت۔ اے واہ ءُ پریات، ھدُا ءُ کرآن ءِ دْروھی اے وڑیں سنگیں دل ءَ کُج ءَ آپ کنت۔ ھمے دمان ءَ کہ بْرمش بلوچ ( بُرمشل جان ) چہ واب ءَ پچ دْرھتگ ءُ ھبکّہ اَت، ھچ نزانت مئے گس ءَ چے بوگ ءَ اِنت؟
بس ھمے گند اِیت کہ مئے گس ءِ چاریں آتراپاں درآمدیں پوجی اَنت۔ ھمیشاں منی ھزار مرادیں براس گِرّان کرتگ ءُ برگ ءَ اَنت، ماس ءِ چیھانٹ دل ءَ کپ کنگ ءَ اَنت۔ بلے نامگپتیں مسلمان چے زان اَنت زالبول ءِ کدر ءُ ارزیشت چے اِنت؟
ھمے رستر چہ اِنسانیت ءَ در ھمے زھگ ءُ زالبولاں ناشریں گپ گْوشگ ءُ جیھند ءَ آزار دیگ ءُ برگ ءَ اَنت۔ اے ملوریں دیدگ دُرسیں زوراکی ءِ نِدارگاں گندگ ءَ اَت ابید چہ ارس شلینگ ءَ دست دگہ چے ءَ رس اِیت؟ ھمے ھیڈسکگانی تہ ءَ آئی ءَ سما نہ کپت کہ من چون واب کپتگ آں؟ نزانت کہ آ وتی نپادانی سر ءَ گریوگ ءَ بوتگ واب کپتگ یا چہ تگرد ءَ ڈنّ ھاکانی سر ءَ کپوک بوتگ۔
وھدیکہ آئی ءَ سُھب ءَ سما کرت چار اِت کہ منی سرجمیں گس پْرشتگ۔ آئی ءَ ھمے لوٹ اِت کہ من وتی ماس ءِ کِر ءَ روان ءُ آئی ءَ جُست کن آں منی لالا جیھند کج اِنت؟ آئی ءَ دیست کہ سرجمیں شپ ءَ چہ گریوگ ءُ چیھانٹاں ماس ءِ چم سُھر سُھر اَنت۔
اے ملوریں دیدگاں کہ ماس ءِ چمانی سُھری دیست اَنت بس جُست ءِ جند چہ آئی ءِ مجگ ءَ دراتک ءُ آئی ءَ ھچ نہ گْوشت۔ وتی سر ماس ءِ زانسراں ایر کرتگ ءُ وتی چمانی ارسانی چیر دیگ ءَ لگ اِت ءُ ھچ ئِے نہ گْوشت۔ ھمے دمان ءَ کہ ماس ءَ آئی ملوری دیست وتی دست ئِے آئی ءِ سر ءَ سمار اِت ءُ گْوشت ئے برمش جان چاہ ور ئِے؟ آدگہ گپّی نہ اَت ءُ ھمے گْوشت ئِے جیجا منی سر درد ءَ اِنت من نوکی چاہ وراں۔
ماس ءَ زانت کہ نوں اے گونڈلیں برمش جان چہ زھرشانیاں سرپد اِنت، گڑا آئی ءَ گْوشت برمش جان زوت کن چاہ ءَ بور ءُ رو اِیں ھمے دگ ءِ سر ءَ پہ تئی براس ءِ آجوئی ءَ پریاتے ءُ زھرشانی یے کن اِیں، شالا ھدا تئی براس ءَ چہ اے زوراکانی دست ءَ آجو بہ کنت۔
برمش جان ءَ زوت زوت ءَ وتی ھمے سارتیں چاہ وارت ءُ چہ گس ءَ در کپت اَنت دیم پہ شھید پدا اھمد چاراہ ءَ رھادگ بوت اَنت۔ ماس دُرسیں میتگ ءِ مردماناں گْوانگ جنگ ءَ اَت کہ شما پہ جیھند جان ءِ آجوئی ءَ زھرشانی کنگ ءَ منی ھمراھداری ءَ کن اِت؟ کسے اے گْرانیں درد ءُ کولنج ءَ پہ دل ءَ مارگ ءَ اَت ءُ شانے گْوشگ ءَ اَت ما کا اِیں، کسے پہ لاچاری ءَ ھمراہ بوت ءُ لھتیناں پہ نیمون گْوشت کہ زھگے نادْارہ اِنت ءُ دگہ چے چے۔۔۔۔۔۔۔۔
ھمے وھد ءَ کہ مردم دگ ءِ سر ءَ زھرشانی ءَ اُوشتاتگ اِت اَنت اے ملوریں دیدگ چاریں نیمگاں تاب ورگ ءَ اِت اَنت باریں چہ کجام نیمگ ءَ منی براس جیھند جان ھمے زھرشانی ءِ جاہ ءَ سر بہ بیت، بلے ھچ پہ ھچ۔ آئی ءَ چار اِت کہ وھد گْوزان ءُ منی برات گندگ بوگ ءَ نہ اِنت، گڑا آ ھمے جیڑگانی تہ ءَ بُڈّ اِت باریں منی براس ءِ چم ءُ دست بندوک اَنت یا نہ، باریں منی براس ءَ دوشی نپاد اِش داتگ ءُ کوٹی ءَ واپینتگ یا دست ءُ پادے بندوک بوتگ اَنت ءُ ڈنّ ءَ کپوک بوتگ۔
ھمے جیڑگانی تہ ءَ آئی چم کپت اَنت ما شھید پدا چاراہ ءِ ھما جاہ ءَ کہ اُود ءَ شھید بالاچ مولابکش ءِ گْوھار نجمہ وتی براس ءِ لاش ءِ کش ءَ نندوک بوتگ ءُ پریات کنگ ءَ بوتگ۔ آئی ءِ دل جھل کپان اَت ءُ ھمے دُوا ءَ لوٹگ ءَ اَِت کہ ھُدا گْرانیں ساھت ءَ زات ء مسلمان ءِ سر ءَ میارات۔ ھمے وھد ءَ کہ جمیل اُمر ءُ التاپ بلوچ ءَ ھوار آدگہ اھوالکار زھرشانی ءِ اکساں گِرگ ءَ اِت اَنت آئی ءَ یک برے دَپ پُر کرت کہ من آیاں جست کن آں شُما منی براس جیھند جان نہ دیستگ؟ پد ءَ بے توار بوت۔ مادریں گلزمین ءِ ھاکانی چارگ ئِے بنا کرت ءُ وتی ھیالے گوں بے تواری ءَ ٹالینت۔
اے ناشریں نزام ءُ کانود ءِ دیم ءَ زھرشانی کنگ بس یک رسمے، چی ءَ کہ اِد ءَ انساپ ھُشکیں ھیالے دگہ ھچ نیست۔ پمیشکا اے دو سے دمان ءَ آیاں پریات کنگی اَت یا اُوگام جَنگی اَت آیاں وتی دُرسیں کار کرت اَنت، بلے پہ ناکامیں دلے دیم پہ گس ءَ واتر بوت اَنت۔
بلے! اے ملوریں دیدگانی ودار انگت ءَ برجاہ اِنت۔ اگاں آ گوں وتی دزگْوھاراں گْوازی ءَ بہ بیت، بلے اے ملوریں دیدگ انگت ءَ ھمے گس ءِ راھانی سر ءَ سک اَنت۔ آئی ءَ انگت ءَ ھمے اُوست ماں دل ءَ بستگ کہ منی لالا کدی واتر بہ بیت، منی ملوریں دیدگانی ودار آسر بہ بیت ءُ اے دیدگ پہ مدامی سارت بہ بنت۔
