منی میتگ چی ءَ لگتمال کنگ بوت

نبشتہ کار: زُھرہ دشتی

من کہ اے میتگ ءِ نِندوک اِت آں، اے میتگ کسان ءُ بلے بے کساس جلواناک ءُ زیبدار اَت۔ منی چماں مُجتی بھِشت ءِ چھرگے جت، بلے من ءَ گوں میتگ ءِ مھلبیں پُلک ءُ ابیتکیں دمکاں مِھر اَت۔ میتگ ءِ لس مردُم مِھروان ءُ ھمُک کس وتی زِند ءَ وش ءُ شادان اَت، ءُ من ءَ وتی اسٹیٹس بھشت گوناپیں میتگ سک دوست اَت۔ چی ءَ کہ منی زندمان ءِ ھمُک وش ءُ شادمانی گوں منی بازار ءِ دمکاں بندوک اِتاں، منی بیگواھیں زِند ءِ لھتے سرجم نہ بوتگیں کِسّھاں کِہ تند بستگیں گِس ءِ کُنڈ ءَ گُشانے ءِ لمب ءَ پتاتگ اَنت کہ انگت پچ نہ بنت۔ ھمے داب ءَ منی زند باز جوان جُنزان اَت، ھِچ ابیتکی ءُ رنج نیست اَت۔ سُھب ءِ سر ءَ کہ چم پچ بوتاں کپوت ءُ شانُتلانی بْرمش ءُ سْیائجی کوہ ءِ تاھیر بکشوکیں ندارگ ءَ گوں روچ پہ وشی بنا بوت ءُ ما سرجمیں دزگْوھار مُچ بوت ءُ دیم پہ مکتب جاہ ءَ وانگ ءَ رپت اِیں۔

بیگاہ ءَ پُچ سر ءَ کُت ءُ کَور ءِ دامُن ءَ پُچ شودگ ءَ شُت اِیں ءُ برے برے سبزیں جنگل ءَ دیم  پہ دار چِنگ ءَ رپتیں، ھردیں واتر بوتیں کَور ءَ جان شُشت پُلکانی تہ ءَ مان دیان ءُ دیم پہ گِس ءَ اتکیں۔ شپ ءَ ما سجّیں دزگْوھار مُچ بوتیں پہ لیب ءِ واستا، ھردیں شپ ءِ ماھکان ءَ آزمان سینگار اِت ءُ زمین ءَ مھلبیں پُلک چو کندیل ءَ تِریپان بوتاں ما میتگ ءَ چہ کمو گِسر رپت اِیں گوازی کُت ءُ داں بے وھد ءَ لوگ ءَ شُت اِیں، بلے مات وداریگ نہ اَت ءُ نہ تکانسر ءُ بے واب کہ چُک پہ سلامتی لوگ ءَ کئیت یا راہ ءَ ھون واریں رسترے وارت ءُ درگورے کنت۔

ھمے داب ءَ وھد گوں تْرندیں گاماں جُنزان اَت، ناگت ءَ منی میتگ ءَ یک نادْراھی یے کپت، اے نادْراھی ءَ چہ نہ زھگ ءُ زالبول پش کپت ناں کہ پیر ءُ ورنا۔ ھرکسی دیدگانی واب پُلگ بوتاں، اے نادْراھی ھمُک گِس ءَ کہ سر بوت ءُ ھمُک گِس ءِ مردُم وتی ھرجان جت اَنت۔ اے نادْراھی ءِ نام پہ بلوچ راج ءَ پاکستان ءِ نام ءَ جاہ آرگ بیت، ھمے داب ءَ ھمُک روچ مئے گِس چاپہ جنگ بنت۔ سے روچ ءِ میان ءَ دو دوچ ءِ میان ءَ شپ ءِ پاساں وھد ءُ بے وھد لشکرکشی کنگ بیت۔ ھرو گِس ءُ بلوچی کتابانی ماندارگ، ھیلی کاپٹر بُرز ءَ بال ءُ جنگل ءُ بازاراں تیر چنڈ اَنت۔ ھمُک روچ مات ءُ گْوھارانی دیمءَ برات لٹ ءُ کُٹ کنگ بنت، ھون ءَ میچلینگ ءُ زگریں روچانی سر ءَ دور دیگ بنت۔ زمین روک اِنت چہ زوراک ءِ زوراکیاں، مات ءُ گْوھاراں کوکار اِنت۔ شپ ءُ نیم وھد ءَ ابید چہ مات ءِ پریات ءُ دردناکیں چیھالاں دگہ ھِچ گوشاں نہ کپ اِیت، میزان میزان ءَ جاور سک نہ گیگ بنت ءُ یک روچے شپ ءِ نیم بیت منی چم پچ بنت نُک ھلاھوش ءُ کلنڈ بوتگ، لُنٹ ھُشک تر اِتگ ءُ پاد اتھکگاں پہ آپ ءِ ورگ ءَ، داں چم پہ لھتے سلاہ بندیں ورناھاں کپت کہ دیم پہ جنگل ءَ رھادگ اِت اَنت۔ گوں اے ندارگ ءِ گِندگ ءَ من ءَ بیم اَتک ءُ سرجمیں شپ من ءَ واب نایتک، من وپت ءُ آزمان چار اِت۔ چو گنوک ءَ استالاں گوں ھبر کنگ ءَ اِتاں کہ اے کئے اَنت؟، من ودار کُت داں سُھب بوت۔ ھمے رنگ ءَ روچ گوں شپاں مٹّ بوتاں، بلے من مُدام جیڑ اِت کہ اے کئے اَنت؟ بیگاہ ءَ یک روچے من رپتاں کور ءَ آپ ءِ آرگ ءَ، روزرد ءِ وھد اَت کہ من دیست دو سلاہ بندیں ورناہ ءُ لھتے چُک اَنت کہ کوکار ءُ گْوشگ اَنت ”سرمچار زندگ باتاں“

من جیڑ اِت سرمچار چی ءَ جنگ ءَ اَنت؟ من جیڑ اِت اَچ کئے ءَ جُست بہ کن آن؟ کمو وھد ءَ رند شھید پدا ءِ کتاب بھر بوت۔ مئے میتگ ءَ لھتے کتاب مئے مکتب جاہ ءِ کش ءَ یک کنڈے ھست اَت، ھمود ءَ کنگ بوتگ اِتاں، من یک بیگاھے شُت ءُ ھمود ءَ چہ کتابے کش اِت ءُ وتی کر ءَ آۆرت اَنت۔ من بلوچی وانگ نہ زانت، من زانتکارے ھم نہ اِت آں، بلے کتاب من ءَ سک دوست بوت۔ مئے لوگ دگ ءَ چہ نزیک ءُ من شُتاں دگ ءِ سر ءَ نشتاں ءُ مُدام ودار کُت کہ کسے بہ گْواز اِیت، چی ءَ کہ من ءَ مھر بْوان بوت گوں آں۔

 یک روچے بوت کہ لشکر ءَ بازار ءَ ماندات ءُ منی چمانی دیم ءَ گِس ماندارگ بوتاں، من تھنا نشتگ اِت آں کہ دو لشکر ءِ کارمند اَتک ءُ جُست اِش کُت ”آپکو پتا ہے یہ بندہ کون ہے؟ ڈرو نہیں ہم تمارے بھائی ہیں۔“ من گْوشت اِنّا! من نہ زان آں۔ گُڑا مئے میتگ ءَ باز ورنا آوار جنگ بوت، لس مھلوک بیمّ ءِ اَماچ اَت۔ سرجمیں مردُم لڈّان بوتاں، مئے میتگ ءِ سجیں مردُم در پہ در بوت اَنت۔ منی لھتے دزگْوھاراں پیسر ءَ میتگ یل داتگ اَت ءُ ما لھتے پش کپت اِیں۔ مئے مکتب جاہ ءِ روگ، مئے سُھبانی سر ءَ ھمدست بوگ ءُ کورانی سر ءِ تر ءُ تاب، جنگل ءِ کُنر، شِمش ءُ ھالکو چِنگ ءَ وھد ءَ سرجمیں وتی پاداں گوں  بُرت اَنت گوں۔ شپ ءَ کس چہ لوگ ءَ در نیایتک کہ رستر بازیں ھمے داب ءَ میتگ ءِ سُرمگیں ھما پُلکانی دلبند ءَ کہ ما گام زور بوتگ اِت اِیں ءُ زند گْوازینتگ اَت۔ پُلکانی بوہ ءَ تئی زِرد تاھیر بکشات، ھما سْیائجی ءِ کوہ کہ مئے میتگ ءَ چہ زاھِر اَت گوں بُرز ءُ بالائیں سر ءَ مِک اَت۔ ھما زمین ءُ جنگل ءِ ندارگ کہ ھور ءِ بلائیں ترمپاں جت کہ چو نوک سوریں کاڑ ءَ سمبھ اِت۔ ھما ماھکانی ءُ سرشپ ءِ سرگْوات کہ بان ءِ پیشگاہ ءَ وپت بچک ءُ سنگتانی دیوان ءُ وشیں ٹھکانی بْرمش، ھما رپتگیں روچ کہ گوں  شھید جاوید پنّام ء آسپ جان ءِ وشیں گپ ءُ نِند ءُ نیاداں گوں جُنزان اِت اَنت سرجمیں سْیاہ گواتے ءَ زُرت ءُ گوں وت ءَ بُرت اَنت۔ پُر مھریں دمک نوں ھورک بوتگ اَنت، ھما کور ءُ چمّگ نوں ھُشک بوتگ اَنت۔ مکتب جاہ لشکر ءِ کیمپ جوڑ بوتگ اَنت، نوں ھما لیب جاہ کہ زندمان ءِ وشیں یات بندوک اَنت، آ نوں پلیتیں رسترانی وابجاہ بوتگ اَنت۔ وش الھانیں شانتُل نوں بے چاڑ اَنت، جنگل ءِ گز ءُ کھیرانی دِل ءَ کوش پہ کشگ ءَ بژنیگ اِنت، نوں بس ھمنچک زھیر پش کپتگ اَنت۔ ھو! منی میتگ چی ءَ لگتمال بوت؟ تئی یات ءُ گیر من ءَ اندر ءَ پروش دیان ءُ مدامی بے تاھیر کنت، پمیشکا تو شموشگ نہ بہ ئے۔