نبشتہ کار: دل مراد بلوچ
رجانکار: سرباز وپا
منی گوں ھدا دادیں پاکستان ءَ آجزیں سلاھے کہ راجی مچی ءِ دارگ ءِ جھد ءَ مہ کنت۔ من زاناں اے وھد ءَ گْوادر یک میان استمانی شھرے بوگ ءِ نیمگ ءَ جنزگ ءَ اِنت ءُ بلوچ راج ءِ تالہ مٹ بوگ ءَ اِنت، بلکیں مٹ بوتگ۔ گْوادر سنگاپور، دبئی، سڈنی ءُ آدگرانی وڑ ءَ دیمروئی کنگ ءَ اِنت۔ بلے لھتیں نادان اڑاند ودی کنگ ءِ جھد ءَ اِنت۔ آیاں بل کہ کن اَنت۔ شر اِنت ھدا دادیں ڈیھ ءِ جوزگ چہ شھیدی ءَ سریچ اسلامی ءُ ” پاک“ لشکر ءَ کئے پروش دات کنت؟ لھتے مردم زد کنگ ءَ اِنت کہ آ گْوادر ءَ مچی برجم دار اَنت۔ سرپد کنگ ءَ ابید سرپد نہ بنت، آیاں زد کرتگ یل بدے اِش، مچی کنگ ءَ بل اِش، چی ءَ من ءَ مزنیں اوستے ھست کہ مچی ءَ بھر زوروکیں مردم دیمروئی ءُ وشھالی ءِ سپر ءَ اڑاند ودی نہ کن اَنت یا اڑاند ودی کرت ھم نہ کن اَنت۔ بزاں کہ آ ورگی آپ ھم گوں وت آرگ ءَ اَنت۔ پمیشکا کہ گْوادر ءِ کسان ءُ مزنیں مردم گرانھادیں آپ ور اَنت، اے مچی ءَ بھر زوروکیں مردمانی شک یا تچکیں گپ ھمیش اِنت بستار ءَ ڈن اِنت۔
اے مردمانی کِر ءَ ھچ وڑیں سِلاہ، بمب، بارود، جیکٹ، توپ نیست۔ کودک اَنت ءُ گْوادر ءَ ھدا دادیں ڈیھ ءِ لشکر ءِ برورد ءَ جھان ءِ شرتریں پھازداری نزام ھست۔ سے نیمگاں دریا اِنت پترگ ءِ راہ یک تنکیں پٹی یے۔ اگاں آیاں چونیں شیتانی یے کرت کج ءَ تچ اَنت؟ دریا بڈ نہ ور اَنت، اگاں دور بہ کن اَنت ترا کجام تاوان بیت؟ بل کہ بڈ اَنت آ زان اَنت ءُ آیانی بلاہ زانت، من گوش آں اے مردم وت ءَ وت تاوان دیگ ءَ اَنت ءُ ھدا دادیں ڈیھ ءِ سر ءَ ھچ وڑیں گپ نہ بیت۔
چہ بلوچستان ءِ دوریں ھنداں آھوکیں کاروان ءَ کجام مردم اَنت؟ اے وتی اھد ءَ بے ارشیتیں مردم اَنت۔ آیان ءَ ھدا دایں ڈیھ ءَ شریں وڑے ءَ ھیل داتگ۔ جھان ءِ تہ ءَ ھچ وڑیں ریاست، درد، رنج، الم، چہ آزاراں مردماں ھیل دیگ ءِ کابل نہ اِنت۔ مپت ءَ وتی ٹیکنالوجی، لشکر ءُ نوکیں بنشونانی سر ءَ ناز کن ئے۔ راستی ءَ ھدا دادیں ڈیھ ءِ دیم ءَ آپ پرکن اَنت، مدرسہ ءِ زھگ اَنت۔ بلے مئے ڈیھ ءِ مردم انچوش ھیل داتگ اَنت کہ نوں بنی آدم مردم نہ اَنت شیشگ جوڑ بوتگ اَنت۔
ھدا دادیں ڈیھ ءَ آیان ءَ درد ءِ انگرجاہ ءَ انچوش گرم داتگ کہ درد ءِ بت جوڑ بوتگ اَنت تو آیاں گندگ ءَ نہ ئے۔ کسانیں گپے ءَ ھلاس بنت گریوگ بندات کن اَنت۔ ھسبیہ انچوش گریتگ کہ روکپتی شھزانتاں سما کرتگ، سمی انچو گریتگ کہ داں نکاب ئے ستکگ۔ پمیشکا لاڈکیں پاکستان گریوگ ءَ بل اِش، شریں ایمٹی توانمندے ءَ گریوگ ءُ گریواھینگ ءَ چے بیت؟ وتی ارساں زوال کن اَنت، چے گم اِنت، اے مردم مچ بہ بنت شر اِنت چے کن اَنت؟ گیش ءَ چہ گیش دو چار اداراں گریو اَنت وتی دل ءَ سبک کن اَنت۔
اگاں تو ایشانی اھکرالبشر ءِ آجزی ءِ لوٹ گوش نہ داشت اَنت ءُ مردمان ءَ گریوگ ءِ موہ نہ دات چے بروسہ ایشانی پژدر ءَ زر جزباتی بہ بیت۔ بلوچ ءِ زر ھدا چے سرپد اِنت کہ اے کچ ءَ آس چست بوتگ۔ ایشی تو چے کار ھرابی کرتگ؟ ھیر اے گپ ءَ یل کن ءُ وھدے کہ زرا ءُ گریوگ اِش بندات کرت چے ھبر زر ءِ ارس گْوادر ءِ دیمروئی ءُ وشھالی ءِ ھواری ءَ بلوچستان ءِ پہ شوربندیاں زانت شرتر بہ کنت، بینگ ءَ شیرکنیں دوستی یے چینی ءُ سیالکوٹی، جھلمی نوک بروتیں ورنایاں مان بہ روپ ایت۔
اے مردم بہ گوش اَنت کہ ھدا ءِ ساچتگیں ڈیھ پاکستان ءَ آیانی زھگ بیگواہ کرتگ اَنت۔ بے سر ءُ پادیں گپ اَنت۔ بس چہ پندل ءَ سانمند بوتگیں مردم اَنت۔ شر ماس گونگیں ریاست وتی زھگاں چون گار کنت، اگاں لھتے گار بوتگ گڑا الم آیاں چیزے نہ چیزے کرتگ ءُ ایشی یاد کنگی گپ ایش اِنت کہ زھگ یا براس یا پہ وتگڑیں ”ھونی“ سیادیاں کسے انچو جزباتی بیت؟ پس ءُ زھگ ءِ میان ءَ اے وڑیں چونیں سیادی یے کہ زھگ پہ پس ءَ ءُ پس پہ زھگاں یا گھار پہ وتی براتاں مرگ ءُ کشگ ءَ در بہ کپ ایت؟ پس ءُ زھگ ءُ سیادی ھمنچو ارزشت دار ایت من ءَ گمان نہ بیت۔
ھدا دادیں ڈیھ تو یک گپے زان ئِے؟ اے درسیں جیڑہ زباناں ھراب کرتگ اَنت۔ نوں پچار پہ وتی آزیزاں اردو ءَ جنک یا بچک ءَ ” لختِ جگر“ جگر گوشہ“ دل کا ٹکرا“ اربی ءَ “قُرَّةُ العَين” بزاں چمانی سارت کنوک “نور العين” بزاں چمانی نور،”حَبِيبُ القَلب” بزاں دل ءِ دوست، پارسی ءَ “نورِ چشم”، “پارهٔ دل”، “جانِ پدر یا جانِ مادر” ءُ انگریزی ءَ “Heart of My Heart”، “My Beloved Child” دگہ چے چے ماس ءُ پس وتی زھناں ھراب کن اَنت۔ ءُ ماس ءُ پس، گھار، براساں باور کرتگ کہ راستے زھگ یا براس چمانی نور ءُ دل ءِ ٹکر بنت۔ اگاں وھدے لھتے یا یک زھگے پہ ھدا داد ڈیھ ءِ سلامتی ءُ پھریزگ ءَ بیگواہ بہ بیت گڑا آئی مردم ھراب بنت۔ دگانی سر ءَ در کپ اَنت ءُ گریوگ ءُ زاری بندات کن اَنت۔ ریاست ھدا داد ءِ ” گسر کنوک“ بنام کنگ ءِ جھد ءَ کن اَنت۔ نوں آیاں مچی ءِ پارست ءَ گریوگ ءِ سوڑگ کرتگ۔ گیش ءَ چہ گیش یک لک مردم یکجاہ بہ بیت ءُ بہ گریت۔ بلے اے چہ بیست سالاں گریوگ ءَ اَنت۔ چے ھراب اِش کرتگ؟ مرچی ھم ھدا دادیں ڈیھ پنجاہ ءُ ھپت اسلامی ڈیھانی تہ ءَ اولی ءُ دو سد ڈیھانی جھان ءِ تہ ءَ ھپتمی ایٹمی توانمند اِنت۔ شر اِنت ایٹمی توانمد چہ ارساں ترس ایت؟ گنوک اَنت ھما کہ اے وڑیں ردی ءَ کن اَنت۔
نوں دگہ جیڑھے دیم ءَ آتکگ، بلوچستان ءِ کنڈ کنڈ ءَ دل ءُ جگر سچوک درکپتگ اَنت۔ شیشگ ءِ وڑ ءَ نازرک اَنت۔ اگاں تو یکجاہ بوگ ءَ نہ اشت اَنت، یکجاہ ءَ گریوگ ءَ نہ اشت اَنت کج ءَ کج ءَ داشت اَنت، ھمود ءَ چور چور بہ بنت۔ جاہ پہ جاہ شیشگ ءِ ٹکٹر کپ اَنت۔ من ءَ ترس اِنت کہ ھدا دادیں ڈیھ ءِ شیردلیں ورنایانی پاد ٹپی بنت۔ پمیشکا کہ آ پہ ھمے مردمانی پھازداری ءَ وتی گوھریں لھور، سیالکوٹ، جھلم، راولپنڈی ءَ یل کنگ ءُ بلوچستان ءِ بے آپ ءُ ویرانگاں ترّ ءُ گرد کنگ ءَ اَنت۔ بلے اے ناسرپد اَنت۔نادان اَنت۔ وتی پھازدارانی ارزیشت ءَ نہ زان اَنت۔ بلے انچوکیں گپے نہ اِنت، وھد آیاں ھیل دنت، بس آیاں گریوگ ءُ ارس رچگ ءَ بل۔
داں انوگیں ھالانی رد ءَ بلوچستان ءَ ھدا دادیں ڈیھ ءِ پھازداراں آیاں ءَ جاہ پہ جاہ انگر کرتگ۔ یک ءُ دو جاہ ءَ پہ آیانی سرپد کنگ ءَ آس بروکیں سلاہ چکاسگ بوتگ اَنت۔ لھتے بلکیں یکے جنگ بوتگ، پرواہ نیست۔ ھدا دادیں ڈیھ آیاں ھمے وڑ ءَ بہ دار ایت چہ ایشی دگہ یک جیڑھے ودی بیت۔ اے سامان جاہ بربادیں مردم، انچائیں مردم اَنت۔ کج ءَ کہ آیاں پھازدار دار اَنت، ھمودا چادر ءَ تال کن اَنت ءُ نند اَنت۔ پمیشکا منی سرپدی ءِ رد ءَ آیاں کول کرتگ کہ گْوادر ءَ یکجاہ بہ ایں ءُ مچی ءَ گریو ایں۔ چوش کہ اے نابزانتیں مردم اَنت۔ بلے چہ آیانی ھمے سوڑگ ءَ من ءَ ناسرپدی گمان نہ بوت، چی ءَ کہ جاہ پہ جاہ ءَ گریوگ ءَ ھدا دادیں ریاست ءِ بنامی ءِ ترس اِنت۔ چہ ارساں جاہ پہ جاہ ءَ کسان ءُ مزنیں سیلاب ھم کیت۔آیاں بل گْوادر ءَ اود ءَ رو اَنت تیاب ءَ گریو اَنت آیانی ارس دریا ءَ رچ اَنت۔ بلے ایمانداری ءِ گپ ایش اِنت کہ ارس زر ءَ ھوار بنت گڑا پشت کپ اَنت یا زر ارس جوڑ بیت۔ چوشیں گپ نیست۔ رندیگاں رند ءَ چار ایں۔ انوں آیاں گریوگ ءَ بل۔
گڈی ءَ گوں ناسرپدیں بلوچاں منی سلاہ ھمیش اِنت کہ جاہ پہ جاہ ءِ چہ گریوگ ءَ گھتر اِنت کہ کوہ ءِ مراد ءِ دراجیں دیوالاں وتی راجی گریوگ جاہ بہ لیک اِنت ءُ اود ءَ ھمک سال مچی ءَ گریو ءُ پریات ءِ مچی ءَ بدار اِت۔
