پیرزالیں ماہ گنج دل ءِ نادراھے کہ درمانانی سر ءَ اِنت، شپ ءَ ھم میم نہ کنت ءُ دست ءَ گرگ ءِ سر ءَ اِنت- وتی گس ءِ مردمانی مکن کنگ ءَ ابید هم آتکگ اَت ءُ بیگواھیں مردمانی شُدکشیں زھرشانی بُنجل ءَ نشتگ اَت- رھمین ءِ گستائی ءِ درداں آ سک لاچار کرتگ اَت ءُ گس ءَ نندگی نہ اَت۔
چاراہ ءِ سر ءَ کسان ءُ مزن مردم سک باز اَت – چہ دوزھیں گرم ءَ زمین چو تین ءَ برانز گپتگ اَت۔ گوات ءَ کہ کش اِت گُش ئے مردم ءِ دپ ءُ دیماں لچ اِت ءُ داگ ئےِ دات۔ اے دوزھیں گرم ءَ جاندراھیں مردم اوپار کرت کنگ ءَ نہ اَت بلے ھٹ ئے ڑے لاچاری ءُ بے وسی ءَ، پیرزالیں ماہ گنج وتی گشان تر کرتگ اَت ءُ وتی چماں پیڑاھگ ءَ اَت۔
اُود ءَ دگہ وشی ءِ نیست اَت بس درد ءُ اندوھانی جاہ اَت۔ ھرکس ءَ اکسے دست ءَ ات ءُ گریوگ ءَ اَت۔ دیوان ءَ نشتگیں درسیں مردم ملور اِت اَنت۔ ماہ گنج ءِ نماسگ ءَ چہ وانگجاہ ءَ سے روچ ءِ موکل گپتگ اَت ءُ نوں آئی ءَ دہ روچ سرجم اَت کہ آ وانگ ءَ نہ شُتگ اَت پمشکا نوں آ ترسگ ءَ اَت کہ ماسٹر منی نام ءَ مہ کش ایت بلے آ لاچار اَت-
ماہ گنج کہ وتی گس ءَ بوتگ آئی ءَ وت ءَ چہ بازیں وردناں پھریز اتگ ات۔ بلے اِد ءَ آئی ءَ ھچ آسراتی نیست، آئی ءَ بس ھشکیں نان ءِ چنڈے گوں سیاھیں چاہ ءَ وارت کہ من ءَ گولی مہ گر اَنت۔اے گرم ءِ جل ءُ بے وردنی ءَ آ گیش تکانسر کرتگ اَت – آئی ءِ دل ءُ ھیال مدام گوں وتی زھگ رھمین ءَ اَت کہ کدی واتر کیت؟
آ ھمے جیڑگ ءَ اَت کہ اے رندی من بے اوست کنگ نہ باں ءُ من ءَ وشیں ھالے گوں بیت ءُ واتر باں۔
آ ھمے جیڑگانی تہ ءَ اَت کہ منی زھگ پہ وش ءُ سلامتی کہ اتک ، من اول آئی ءَ پل ءِ ھارے گورا دیان ءُ گوں نازینکاں گس ءَ سر ئے کن آں۔ آ ھمے جیڑگ ءَ اَت کہ هما ساهت پمن سکا وشیں ساھتے بیت کہ من رھمین جان ءِ دستا گوں ھنیاں بہ لوجاں۔ آ گوں ھمے جیڑگاں وت وت ءَ تسلہ دیگ ءَ اَت کہ ھمے دمان ءَ زھگے ءَ چش اِت۔
ماہ گنج گلا بال بوت ءُ زھگ ءِ سر ئِے چک اِت ءُ گوشت ئےِ : ” منی جیڑگ ءُ گمان راست بوت نوں من ءَ الم وشیں ھالے سر بیت۔
دوزھیں گرم، نادراھی ءُ بے وردنی ءَ ابید هم وداریگیں پیرزال ءِ چم ءِ ارسانی تہ ءَ وشیانی یک امیتے درپشگ ءَ ات –
