پیزال چو مدامی وڑ ءَ وتی گس ءِ دیم ءَ نشتگ اَت کہ روچ ء بیگاہ ءَ گاڑیانی توار بوت۔ آئی ءَ زانت کہ لشکر اِنت بلے بے توار اَت ءُ ھچ ئے نہ گوشت۔
ھمے دمان ءَ گسانی پھنات ءَ بُز پیشانی تہ ءَ چرگ ءَ اِت اَنت ءُ آئی ءَ نیلیں پاچن ءَ دست بڈا جت ءُ یات کرت ءُ گوشت ئے اے پاکیں پروردگار یکو گوں سنگتاں تئی باھوٹ اِنت۔
اِے ھبر یکیں دمان ءَ تانسر ءَ تالاں بوت کہ لشکر مچکدگ ءِ جھل گوات ءَ مزنیں کچے ءَ مُچ اِنت، میتگ ءِ درسیں مردم جیڑگ ءَ اِت اَنت کہ باریں نوں چے بیت؟
لشکر اے روچ ءُ شپ ءَ بے توار بوت ءُ ھچ ئے نہ گوشت، بلے میتگ ءِ درسیں مردماں مھلہ پہ وت نان کرت ءُ شپ ءَ مھلہ وتی گسانی آس کشت اَنت۔ تانسریں میتگ ءَ ترسے ءَ مانروپتگ اَت، کسان داں مزن درسانی دپ ءَ ھمے یکیں ھبر اَت یاھدا ھیر بہ کن۔ بلے میتگ ءِ مردم دل ءَ زانگ ءَ ات اِنت کہ ایشی ءَ ھیر نیست ، باریں چونیں زوراکی یے کنت؟
درائیں شپ ءَ گاڑیانی روگ ءُ آھگ اَت۔ پہ میتگ ءِ مردماں اے شپ سال ءِ گواھی ءَ دیگ ءَ اَت ءُ پہ ازابی یے سھب بوت۔
سھب ءَ مھلہ میتگ ءِ شنک پیرگ ءَ اِت اَنت ، درسانی لنٹ ھشک اِت اَنت، چی ءَ کہ آیاں اے وڑیں جاور پیسر ءَ نہ دیستگ اَت۔ لشکر مھلہ گساں تالاں بوت ءُ پٹ ءُ پول ئے بندات کرت۔
پیرزال وتی زھگ ءِ گماں گار ات کہ باریں چون بیت؟
درآمدیں لشکر یکشل ءَ پیرزال ءَ بیھار دیگ ءَ اَت۔
لشکر ءِ میجر ءَ گوں ترندیں گالوار ءَ پیرزال پُرس ات ءُ گوشت:
” ماسی تئی زھگ کج اِنت؟ “
” ابا من نزاناں باریں کج ءَ شتگ؟”
” تئی زھگ سک گنوک اِنت ءُ وت ءَ سرمچارے کنت ءُ مردم کُش ایت-“
” ناں واجہ ! منی زھگ سرمچار ئے نہ اِنت بس شائرے آئی ءَ گوں دگہ ھچ چیز ءَ کار نیست۔ “
” چُپ دروگ بندیں بلک مارا رد دے ئِے۔”
” ناں واجہ من راست گوش آں۔”
میجر گسانی پٹ ءُ پول کنگ ءَ اَت ءُ آئی ءَ مردینی جوڑی یے اسپیتیں گُد دیست ، جست ئے کرت اے گد کئی اَنت؟
پیرزال ءَ گُشت : ” منی زھگ ءِ گد اَنت۔ “
میجر ءَ پہ زھر گد چیر چیر کرت ءُ درت اَنت گوشت ئےِ : ” اگاں تئی زھگ مئے دست ءَ بہ کپ ایت ھمے وڑ ءَ ٹکر ٹکر کنگ بیت۔ “
یکبرے میجر پد ءَ زھر ءَ کپت ءُ پیرزال ئےِ ھبر دات : ” یک نیمگے ءَ وتی زھگ ءَ کوہ ءَ دیم دے ئے ءُ پد ءَ گوں ما دروگ بندئے۔
پیرزال ءَ گوشت : ” ناں واجہ ! منی زھگ سرمچارے نہ اِنت وتی زبان ءِ کتاباں وان ایت ءُ شائری کنت من دگہ ھچ ءَ سرپد نہ آں۔
میجر زھر ءَ ات : ” چپ کن ماسی مارا سوج مدے ما درس ءَ سرپد ایں کہ تئی زهگ چے کنگ ءَ اِنت ، اگاں هچ کنگ ءَ نہ انت ، گڑا وتی زھگ ءَ کدی لوٹاھین ئے مارا سر کن ئے؟ “
پیرزال ءَ گوشت : ” واجہ ! راستیں گپ ھمیش اِنت کہ منی زھگ شمارا نہ من ایت، من آئی ءِ آرگ ءِ زبان ءَ دات نہ کن آں دروگ بند باں – “
میجر ءَ گوشت : ” اگاں تو زھگ ءَ آوارت نہ کن ئے گڑا من تئی اے درسیں گساں مانداراں۔ “
پیرزال دل ءَ جُشان ات بلے سر زاهر ءَ پہ بزگی گوشت ئےِ : ” ھو واجہ ! تو زورمندئے اے وھد ءَ ھرچی کرت کن ئے، من ترا چہ وتی گسانی ماندارگ ھم داشت نہ کن آں بلے منی زھگ پہ منی گوشتن ءَ نہ ایت۔ چم دو ءُ بچ منی یکین اِنت اگاں منی گپ ئے بہ زورتیں گڑا من آئی ءَ راستیں گپ جنگ ءَ نہ اشتگ اَت -“
داں نیمروچ ءَ لشکر ءَ سرجمیں میتگ مانداشتگ ات ءُ پُشت مانداتگ ات، میتگ ءِ مردم وتی مال ءُ ھورتاں رُمبینان گوں بے تهمبلیں ءُ بژنیگیں دلے جُنزان ات اَنت، آھانی پدی ءَ میتگ ءِ بُن بیگ ءِ دوتاں ماں گریشگ ءِ تہ ءَ آزمان ءِ دیم ءَ چو جمبر ءَ بستگ ات ، آ انگت سک دیر نہ شُتگ ات انت کہ پوجیانی راه ءِ نیمگ ءَ تراکے ءِ توار بیت ءُ تیرانی تواراں پیداک اِت اَنت۔
