دوھمی بھر
نبشتہ کار: سرباز وپا
گْوش اَنت کہ وھدے مردم اشک ءِ آماچ بوت گڑا ھمک روچ آ سکا ھدوناک بْوان کنت ءُ گیشتر تکانسر بیت ، دانکہ آ وتی مردانی منزل ءَ سر نہ بوتگ مدام جیڑ اِیت ءُ بے چاڑ بیت۔ انچوش شھید پدائی ھلیپ جان پنام ء اسلم اشک ءِ داستاں اِنت۔
آ وتی پارٹی زمہ وار ءِ گپ ءَ مکن کرت نہ کنت ، بلے آ پہ سرمگیں ماتکوھانی گندگ ءَ مرادیگ بیت ءُ آئی گپ مدام گوں زمہ وار ءَ ھمے بیت کہ من ءَ بہ لوٹاھین من زوت شمئے کِر ءَ کایان ءُ وتی سلاہ بندیں جھد ءَ بندات کن آں۔
آ زمہ واریں سنگت شھید ھلیپ جان ءِ ھدوناکی ءَ گند اِیت گڑا گوش اِیت سنگت تو نوں بہ یا ، چہ اے ھبر ءِ اِشکنگ ءَ پہ آئی ءَ وشیانی جمبر ساھیل بہ اَنت ءُ پہ وتی کوہ ءِ سپر ءَ زوت چن ءُ لانچ کنت ءُ وت ءَ جاڑیگ کنت۔ گوں سنگت ءَ رھوت کنت کہ من ءَ نوں جاہ ءِ سوج ءَ بہ دئے کہ من کج ءَ بہ یا آں ءُ شما من ءَ دزگر اِت؟ سنگت شھید ھلیپ جان ءَ جاہ ءِ ڈس ءَ گوش اِیت ءُ آ دیم پہ ماتکوہ ءَ رھادگ بیت۔
سنگتانی کِر ءَ سر بوگ ءَ پد ھشت ءُ دہ روچ گوز اِیت گڑا زمہ واریں سنگت آئی ءَ انگت پرس اِیت کہ انچو روچ اِنت تو مئے مھمان بوتگ ئے ، انچو روچاں مئے سر ءَ دژمن ءِ نیمگ ءَ دگہ لشکرکشی نہ بوتگ بلے کوہ ءِ جنجالاں تو مار اِت کن ئے۔ اگاں تو شھر ءَ روگ لوٹ ئے من ترا دیم دیاں کہ دنیگت تئی بارو ءَ کس سرپد نہ اِنت ، تو شھر ءَ باز کار کرت کن ئے۔ منی سلاہ ھمیش اِنت کہ تو مارا گندُک کرتگ ، انوں بہ رو دگہ برے پد ءَ بہ یا۔
شھید پدائی ھلیپ جان درائینیت کہ شما سنگت منی ارواہ اِت ءُ شمئے گندگ ءَ من ءَ وشی رس اِتگ ، بلے من تھنا شمئے گندک ءَ نہ بلکیں پہ راجی پرزے ءِ پیلو کنگ ءَ اتکگ آں۔ من پہ شوک ءُ جزبہ اے سوڑگ نہ زرتگ ، بلکیں پہ زانت ءُ سما راجی پرز ءِ پیلو کنگ ءَ دیم پہ کوھاں درکپتگ آں۔ اے وھد ءَ شھید ریھان جان ءِ وڑیں تاسپیں ورنا پدائی کنگ ءَ اَنت ، گڑا بائد اِنت کہ ھمک باسمائیں ورنا ءَ زانگ لوٹ اِیت نوں پہ بلوچ ءَ یکیں راہ پشت کپتگ آ ھمیش اِنت۔
آ زمہ واریں سنگت لھتیں ماہ اِنت گوں آئی ءَ ھال ءُ اھوال ءَ بوتگ ، ھشت ءُ دہ روچ ءَ پد ھم گوں آئی ءَ یکجاہ بوتگ ، گڑا آ چہ شھید پدائی ھلیپ جان ءِ تب ءَ سرپد بوتگ کہ اے ورنا مھکم سوگہ اِنت۔
چوش کہ شھید ھلیپ جان کسانیں وھدے ءَ وت ءَ انچو لاھک کرتگ ءُ یک انچیں کردے ودی کرتگ کہ چہ کوہ ءِ اوتاک ءَ داں شھر ءُ دمگاں ھال ءُ اھوال کنگ ءُ کارانی ٹاھینگ ءِ زمہ واری وتی کوپگاں زرتگ۔
اے وھد ءَ کہ آ جاہ ءِ آھو ءَ سنگتانی نیمگ ءَ روت گڑا من ھم سپرے ءَ اِت آں ، بلے من آئی ستا اِش کرت کہ اسلم نامیں نوکیں سنگتے آتکگ سکا لائکیں سنگتے۔
یک روچے آئی پمن ءَ چہ دگہ زمہ واریں سنگتے ءِ نمبر ءَ سلامے دیم دات کہ نبشتگ اَت ”سلام واجہ“ من ھمے سرپد بوت آں کہ ھما سنگت ءِ جند اِنت نیٹورک ءَ اتکگ ، من پہ دْروتی ءَ زوت ءَ دو سے توار بند پہ آئی ءَ دیم دات۔
آئی ءَ منی تواربندانی گوش دارگ ءَ پد پہ من دو توار بند دیم دات ، اولی تواربند ءَ آئی وش آتک کرت ءُ چہ آئی کِر ءَ دامگ ءِ سستی ءِ سبب ءَ دومی توار بند ءَ کہ وتی نام ءِ گْوشتگ دیر ئے کرت۔ من آئی توار بند گوش داشت کمو ھبکہ بوت آں اے توار پمن نوک اِنت ، بلے اے نمبر ءِ واھند ھرکس ءَ وتی موبائل ءَ نہ دنت ، اے چونیں کسھے؟
آئی دومی توار بند من ءَ سر بوت من زوت زوت ءَ پچ کرت ءُ گوش داشت۔ گوش اِیت واجہ منی نام اسلم اِنت ، من نوکیں سنگتے ءَ آں بوت کنت تو من ءَ مہ زان ئے۔ من ءَ واجہ ءَ وتی موبائل داتگ لین ءَ بہ کن ئے نیوز کا اَنت۔ پد ءَ سرباز ءَ ھال بہ کن دمگ ءُ جھان ءِ ھالے بہ گر ئِے گڑا آ وت سرپد بیت پمن شوک شوکیں نبشتانک ءُ کتاب دیم دنت۔
چہ آئی تواربند ءِ گوش دارگ ءَ پد من گوشت ھو جگر من ترا زان آں ءُ سگتاں تئی نام گپتگ۔ سکا شر کرتگ منی گون ءَ ھال کرتگ۔ ھرچی کہ دمگ ءُ جھان ءِ نوکیں ھال من ءَ یات اِت اَنت من درسیں گوں جتائیں توار بنداں گوشاں کرت اَنت۔
من ساری ءَ زانتگ اَت کہ واجہ کجام وھد ءَ وت نیٹورک ءَ بیت یا دگہ سنگتے دیم بہ دنت گڑا الم نبشتانک ءِ لوٹ ءَ کنت ، من بازیں نبشتانک پہ آئی ءَ درچتگ ءُ ایر کرتگ درست دیم دات اَنت ءُ گوشت اسلم پل تو انچوش بہ کن منی نمبر ءَ وت بہ زور ءُ وتی نمبر ءَ من ءَ بہ دئے۔ منی اش کنگ ءَ مرچان گیشتر تو نیٹورک ءَ کا ئے ، اگاں من ءَ پہ سنگتاں کارے بہ بیت ترا گوش آں ، اگاں واجہ ءُ آدگہ سنگتاں کارے بیت تو آیانی کلوھاں من ءَ سر کرت کن ئے۔
گڑا آئی ءَ وتی نمبر ءَ من ءَ سلام دات کہ من اسلم آں منی نمبر ھمیش اِنت۔ چہ ھما روچ ءَ پد منی ءُ آئی ھال ءُ اھوال برجاہ بوت۔
روان اِنت۔۔۔
