مارا ھپتگے سرجم اَت کہ ما نان نہ دیستگ اَت، دُژمن کوہ ءَ پترتگ ءُ مئے رندگیری ءَ کنگ ءَ اَت۔ ما وتی اُوتاک یلہ داتگ ءُ مارا پہ ورگ ءَ دگہ راشن ءُ وردنی سامان ھچ دست نہ کپتگ اَت۔ جنوری ءِ ماہ اَت، زِمستان ءِ کھرمانیں سارتی برجاہ اَت ءُ گوریچ شِیکّ شِیکّ ءَ کشّگ اَت۔ میرل جان گونڈلیں سنگتے اَت ءُ آئی ءِ اولی رند اَت کہ اُوتاک ءَ آتکگ ءُ نوک مئے ھمراہ اَت۔
مئے آ دگہ دُرسیں سنگت کْوھنیں سنگت اِت اَنت ءُ جنگ ءِ دراھیں رِپک ءُ ھُنراں سرپد اِت اَنت۔ آیاں پند ءُ واری دیستگ اَت، تُنُ ءُ گُژن، گرم ءُ سارت، ھَور ءُ تُوپان، دُژمن ءِ انگِر ءُ سنگتانی شھیدی ءِ درد، بلے میرل جان تھنا ھمے گپ اِشکتگ اِت اَنت ءُ آئی ءِ سر ءَ اے وڑیں جنجال نہ یتکگ اَت۔ آئی ءِ شھدیں زُبان ءَ ھمے یکّیں ھبر اَت کہ مردُم وتی ساہ ءَ سر گْوست، گڑا آئی ءَ دگہ ھر وڑیں زوراکی ءُ ھچ وڑیں واری ءُ بزّگی پُروش دات نہ کنت۔
مئے ھواریں کلیں سنگتانی گپ ھمیش اَت کہ میرل جان گونڈلیں سنگتے آئی ءَ ماتیں سرڈگار ءِ مھر ءَ پہ سرمچار بیگ ءَ لاچار کُرتگ، آ اولی رند اَت کہ چہ گس ءَ در کپتگ۔ آ جنگ ءِ واری ءُ جنجالاں سوھو ءُ سرپد نہ اَت، ھمُک سنگت ءِ مھر پہ آئی ءَ گیش اِت اَنت۔ پمشکا ھر سنگت ءَ ھمے جیڑ اِت کہ میرل جان گیش ءَ چہ گیش مھر دَیگ بہ بیت دانکہ آ جنگ ءِ واری ءُ آزابیاں چہ سنگتانی مھراں بے ھال بہ کنت، بلے میرل جان گوں وتی کسانُکیں بالاد ءَ وت یک مھر ءِ ٹُکّرے اَت ءُ ھمک کار ءَ شیوار بیگ ءَ اَت۔
اے سپر ءَ آ مدام گوں دیم ءِ سنگتاں گون اَت، اگاں آئی ءَ کوھے ءِ سر ءَ سُرندگیں چیزے یا کہ سْیاھگے بہ دیستیں گڑا دُورگِندھ کش اِت ءُ پکّائِے کرت۔ اگاں ما جاھے ءَ کَورے ءَ بہ نشتین اِیں، گڑا آئی کمیں برزیں جاھے ءَ نشت ءُ پھازداری کرت۔
باز براں سنگتاں آئی ءَ را پہ مھر ھمے گْوشتگ اَت کہ جگر تو انچو کار مہ کن پہ کاراں ما آدگہ سنگت ھست ایں۔ آئی ءَ مدام پہ بچکندگ ھمے گپ گوشتگ اَت کہ شما سنگت زاناں من ءَ کارانی دربرگ ءَ نیل اِت؟ اے راجی زمہ واری ءِ کار اَنت، ھرکس چینچو کار کرت کنت بہ کنت۔ من ءَ اے کاراں پہ زور کس پرماھگ ءَ نہ اِنت، من پہ مھر کار کنگ ءَ آں۔ منی جھد ھمیش اِنت کہ من اے سرمچاری ءِ اوپار ءُ کاراں زوت ھیل بہ کناں ءُ در بہ براں۔
دومی گپ پھازداری ( گھاٹ ) ءِ کیت اے گپ ءَ دلجم بہ بَہ اِت ءُ اے منی ایمان اِنت کہ اگاں دُژمن بئیت من آئی ءِ دیم ءَ نِزور نہ باں، بلکیں وتی سنگتاں ھال دات کن آں۔
دُژمن ءَ ھپتگے بیت کہ کوہ ءَ پترتگ اَت ءُ مئے رندگیری ءَ کنگ ءَ اِنت، دُژمن ءَ ھاوند وت بے سوب بہ کنت۔
چوش کہ اے جنگ مرگ ءِ راہ اِنت، اگاں دُژمن ءَ کجام وھد ءَ مارا انگر کُرت گڑا چہ درستاں پیسر من وتی شھیدی ءَ لوٹ آں، چی ءَ کہ من نوک آں ءُ انگت انچو نہ رُستگاں۔ آ سنگتاں بلاھیں پند بُرّ اِتگ ءُ راجی زمہ واریانی بلاھیں جاہ اِش گپتگ، آیانی روگ پہ راج ءَ زنڈیں تاوانے بیت۔ ھمُک سنگت ءَ کہ آئی ءِ گپ اُش کرت اَنت، چہ آئی ءِ مزن زانتی ءَ ھیران اَت۔
ھمک سنگت ءِ گپ ءُ ھیال ھمیش اَت کہ آؤکیں وھد ءَ میرل جان سلامت بہ بیت وتی جھد ءَ یک شریں وڑے ءَ دیم ءَ کاریت ءُ جوانیں کردارے پیلو کنت، بلے اے وھد پہ نوکیں جھدکار ءَ سکیں نگیگیں جاورے اَت۔ چوش کہ اے گرانیں وھد ءَ آئی ءِ گپ ءُ ٹھک آئی ءِ لنٹانی سر ءِ بچکند نہ پرشتگ اِت اَنت۔ اگاں آئی ءَ دگہ نوکیں مردم ءُ مھمانے ءَ بہ دیستیں اے گپ نہ مارتگ اَت ئے کہ میرل جان نوکیں سنگتے۔
اے مئے سپر ءِ ھشمتی روچ اَت ءُ آدینگ اَت کہ ما سھب ءِ سر ءَ چہ واب ءَ پاد آتکیں ءُ دیست مرچی گوریچ ءَ داشتگ۔ جمبری کسانیں کوکر گندگ بیگ ءَ اِت اَنت۔ اے روچ ءَ ما کلیں سنگت گَل ءَ اِت ایں کہ مرچی گوْھر نیست۔ روچ ھم جنزاں اَت ءُ مارا گژن بے وار کنگ ءَ اَت، دگہ ھچ نیست اَت۔ کوہ ءِ دیم ءَ پاچنے گندگ بوت سنگتاں گَل کرت ءُ ھمے گوشت کہ پاچن ءَ کُش ایں۔
میرل جان پہ دِرک پاچن گِپت ءُ آؤرت، سنگتاں پاچن ءِ اکس گپت کہ الّم اے پس ءِ واھُند ءَ درگیجیں ءُ پد ءَ آئی ءِ زراں دئیں، پاچن کشت ءُ سنگت آئی ءِ گوشت ءَ پاشینگ ءُ سجی کنگ ءَ اِت اَنت ک چہ کوہ ءِ بُرز ءَ پھازداریں سنگت ءَ توار جَت ءُ گْوشت: اُو سنگتاں! ما درست ھمائی ءِ نیمگ ءَ دلگوش بوت اِیں کہ آئی ءَ دومی گوانگ ءَ گوشت سنگتاں مارا دُژمن انگر کنگ ءَ اِنت۔
دُرسیں سنگتاں وتی تُپنگ ءُ چاگل زرت اَنت ءُ سنگر گراں کُرت، گوں دُژمن ءَ دیم پہ دیمی جنگ برجاہ بوت۔ تیر ءُ توپانی تواراں سرجمیں کوہ سر ءَ زرتگ اَت، یک سنگتے دومی ءَ کَور دیگ ءَ اِت اَنت۔ ما ھشت ءُ دہ سنگت اَت ایں ءُ دُژمن ءِ لشکر مزن اَت۔
جنگ ءَ تیرانی شورہ مارا تُنّگ کنگ ءَ اِت اَنت ءُ کانیگ ءِ نیمگ ءَ مارا دُژمن ءُ تیر نیلگ ءَ اِت اَنت۔ داں ھمے وڑ ءَ جنگ برجاہ اَت کہ واجہ ھُدائی رھمتاں پما ایر دات ءُ ھور ءَ گْوارگ بندات کُرت۔ میرل جان شریں وڑے ءَ گوں دْژمن ءَ جنگ دیگ ءَ اَت۔ ھور ءِ گْوارگ ءَ سنگتانی جان ءِ ھاٹیگ دوبر آورتگ اَت، دُژمن پہ پدکنزگ ءَ لاچار بیگ ءَ اَت ءُ ما درایان اَت اِیں، اناگت ءَ چء دُژمن ءِ شلسریں تیراں میرل جان ٹپّی بوت۔
سنگت گوں دُژمن ءَ جنگ دیان ءُ میرل جان ءَ ھم سنگت بڈّ کناں اَت اَنت، داں دُژمن ءِ انَگر ءَ در آتک ایں۔ جمبراں ٹیٹ گورتگ اَت، شیپانی آپ ھم تچگ ءَ اِت اَنت۔ میرل جان ءَ دلبند ءَ تیر وارتگ اَت ءُ آئی ءِ جاور ناگیگ اَت۔ آئی ءِ تیر سُپتگیں جون مئے چمانی دیم ءَ اَت، ھمُک سنگت آئی ءِ ٹپّی ئیں بالاد ءَ زمین ءَ ایر بیگ ءَ نیلگ ءَ اَت، بلے آئی ایمان چو کوہ ءَ برز اَت۔ آ اے گپّ ءَ زانگ ءَ اَت کہ اے منی زند ءِ گُڈّی ساھت اِنت، بلے وت ءَ ھچ وڑ ءَ نِزور کنگ ءَ نہ اَت۔
اے ساھت پہ ھمک سنگت ءَ چہ مھشر ءَ کمتر نہ اَت، سنگتانی شھیدی ءِ وھد پہ آدگہ سلامتیں سنگتاں سکیں گرانیں ساھتے۔ اے وھد ءَ کہ شھیدانی ارواہ بال کنت، بزاں کہ اے وھد ءَ آئی ءِ ھمراھیں سنگتانی جان ءِ ھاٹیگ ھم یلہ کنت ءُ مردم چہ اوپار ءَ سر گوزیت ءُ مردم چہ وتی ھوش ءُ سار ءَ روت۔
ما پہ میرل جان ءَ جیڑگ ءَ اَت ایں ءُ آئی گْوشت: سنگتاں من وتی واھگانی منزل ءَ سر بوت آں ءُ وتی راجی پرز پیلو کرت۔ نوں من گوں شما دیم ءَ پاد ءُ گام ءَ ھمگام بوت نہ کن آں ءُ منی پگر شمئے ھمراہ اِنت، منی مستریں واھگ ھمے بوتگ کہ من پہ ماتیں سرڈگار ءَ کربان بہ باں، منی اے دل ءِ واھگ پیلو بوت۔ من اے گپّ ءَ دلجماں کہ منی راج ءِ گیرتمندیں پُسّگ منی بڈّ ءِ تُپنگ ءَ کپگ ءَ نیل اَنت۔ مِسکیں سرڈگار ءِ آجوئی منی ایمان اِنت۔ من ماتیں سرڈگار ءِ آجوئی گوں وتی چمّان نہ دیست، بلوچ راج الّم ءَ یکروچے آجوئی ءَ گند اِیت۔ آئی ءِ زبان ءَ گُڈّی تران ھمے بوت کہ ” نوں شمئے گوپگاں اِنت وتن ھمبلاں!
