سرمچارے جیڑ ایت گوں وت ءَ تران کنت۔
پہ وتی گار ءُ بیگواھیں زند ءَ من ءَ اے امیت ھچ بر نہ بیتگ کہ من سرمچار ءُ بزگیں راج ءِ گموارے بہ آں۔ بلے مروچی من پھر کن آں کہ من اے زمانگ ءَ زندگ آن ءُ آجوئی ءِ جنگ ءَ ھوار آں۔ اے منگہ من ءَ ھم بھر بوتگ کہ من مردم دوستے آن ءُ مردمگری ءِ جھد ءَ کنگ ءَآں۔
بلکیں لھتے ءَ ھما زند دوست تر بیت کہ آجوئیں ڈیھہ ءَ ودی بیتگ اَنت ءُ گلامی ءِ ھچ سکی ءُ سوری اش نہ دیستگ ۔بلے منی وش بھتی اِنت کہ من پہ اے ایردستیں ءِ آسر کنگ ءِ جنگ ءَ ھوار آں، پہ وتی زمین ءُ راج ءِ آجوئی ءَ ۔
ھما راجاں کہ پہ وتی آجوئی ءَ جنگ کرتگ ، مروچی ھما دلیر ءُ سرمچارانی ھمت ءُ جھد بیتگ کہ آھانی ڈیھ ءُ راج آجو اَنت۔ ھما سرمچار ءُ بھادریں سنگتانی نام گْوستانک ءَ نبشتہ انت کہ پہ جوانمردی نمیران بیتگ اَنت۔
من ءَ ھم مروچی وتی جھد ءِ سر ءَ پھر اِنت کہ من اے ایردستیں ڈیھ ءِ رکینگ ءَ شد ءُ تن ، بزگی ءُ واری سگگ ءَ آں بلے من ھچ بر نہ جیڑ آں کہ من انچو تکانسر آں ، برباد آں پرچا کہ من وتی ڈبو ءَ پہ دلجمی پیلو کنگ ءَ آں۔پہ من ءَ پھری گپے کہ من شوانگ ءُ نا وانندگیں مردمے آن ءُ من ءَ انچوکیں راجی زمہ واری یے گون اِنت ءُ دیم پہ منزل ءَ جزان آں۔
راج ءِ دل ءَ من ءَ بلائیں شرپے ھست کہ من راجی سپاھی یے آں دگہ پہ من ء نابزانت ءَ زند ءَ ھچ زانت ءُ زانگ نیست۔منی وڑیں مردم سک ءَ باز اِنت بلے چوشیں مردم سکا کم اِنت کہ وتی زندگی ءَ یلہ بہ کن اَنت ءُ راج ءِ زمہ واریاں وتی کوپگاں بہ کن اَنت۔
پمیشکا گْوش آں من ءَ وتی جھد ءِ سر ءَ پہر اِنت۔ من زان آں کہ من راستی ءِ ھمراہ آں ، اے راہ ءَ منی ھون ریچ ایت زمین سبز ایت ، بلوچستان آجو بیت۔
’’ دانکہ مرگ ءُ زند آجوئی
گوں گلامی ءَ نہ بیت زندمان
جنگ کن آں ، جھد کن آں
الم ءَ سر بہ آں منزل ءَ ‘‘
