تئی چمانی دیم ءَ سنگتے جنگ ءُ شھید کنگ بہ بیت یا نادراھی ءِ سبب ءَ مرگ ءِ ارجان بہ بیت !
یار! اے وڑیں ساھت سک گران اَنت پہ ھما سنگتاں کہ تئی کش ءَ نشتگ ءُ بے وس اَنت ھچ کرت نہ کن اَنت دست ھچ ءَ رسگ ءَ نہ اِنت کوہ ءِ تہ ءَ ناں ڈاکٹر ءُ ناں دارو درمان ھچ ءُ پدا سنگت مرگ ءِ نیمگ ءَ روان انت۔
بلے ھما مردم مار ایت کہ آئی ءِ اندر ءَ کمو مارشت بہ بیت بلے چوشیں مردم ءَ نہ بیت کہ ناں آیاں راج ءِ سد اِنت ، ناں زمین ءِ ءُ ناں کہ زبانے ۔ ھما سنگت ءُ سرمچار کہ کوھاں کپتگ اَنت، در پہ در اَنت وتی سنگت ءِ سر کونڈ ءَ کرتگ اش ءُ وتی سنگت ءِ چماں چار اِت کنگ ءَ نہ اَنت ھما ایشی ءَ مار اِت کنت ۔ بلے چی کن ئے ؟ ھرچ رنج ءُ گم ، ھرچ گپ ءُ زاہ اوپار کنگی اِنت۔ پہ ھمے راج ءَ سجھیں زند ءِ وشیاں انگار ، لنجمیں کوہ ءُ گراں شپ جاہ ءُ روچ بہ ئے انگت لھتے کیئت ءُ وتی بے بنیں گپ ءُ شگاناں ترا جنت ءُ روت ،بلے جست ءَ چہ ھما سنگت ءَ بہ گر کہ اے ساھت ءَ وتی ساھکندنیں ھمبل ءِ سر ئِے کونڈ ءَ بیتگ ، ھمائی ءِ دل ءَ چی گْوستگ ! ، چونیں آسے جبین ءَ بن بیتگ ؟
بلے بژن ءِ گپ اش اِنت کہ تئی جند ءِ نزیکتریں مردم ھم ترا ھمے تژن ءُ شگان ءَ جن اَنت کہ تو پرچا زندگ ئے ، تو پرچا نہ مُرتگ ئے ؟ یار! منی مرگ ءَ اگاں تئی دل سارت بیت منی باریگ ھم کیئت ودار کن، بژن ءِ گپے ۔اگاں کسے نہ زانت کہ براتی ءُ سنگتی چی یے آ وَ دگہ گپے بلے لھتے پہ زانت انچیں گپے شکسا ایت۔ ھمئے گپانی پژدر ءَ کینگ ءُ کنت داریت ، دل درد کنت۔ بژن ءِ گپ ھمیش اِنت کہ تو پہ جھدکارے ءَ ، پہ سرمچارے ءَ کینگ دارئے ، مردم وت کمو بہ جیڑ ایت ، سما بہ کنت۔ من ھیران آں کہ مردمے پہ وتی کوشارینگ ءَ شتگ ، پہ مِرگ ءَ شتگ تو انگت پہ آئی ءِ مرگ ءَ کینگ دارئے۔
راستی ایش انت کہ تئی تہ ءَ ھمے ھاٹیگ نیست، تو وت ھمے جھد ءَ کرت کنگ ءَ نہ ئے ۔ ترا وتی ساہ دوست اِنت بلے آ سرمچار چہ وتی ساہ ءَ گْوستگ ۔ آئی ءَ آجوئی دوست اِنت۔ راج ءُ زمین دوست اَنت۔ تئی تژن ءُ شگاناں مان نہ یار ایت۔ آ داں زندگ اِنت وتی جھد ءَ کنت ، وتی واھگانی منزل ءَ الم سر بیت یا پہ زمین ءُ پہ آجوئی ءُ نمیران بیت ۔
منگی گپے ، ھرچ تک ءَ چوشیں ھمراہ ءُ مردم بیت بلکیں چہ سرمچارانی سْرپاں ھم در بیئت۔ نزور ءُ کمزوریں مردمے کہ چہ تئی تژن ءُ شگاناں دلپدرد بہ بیت ، آ وت ءَ میاریگ بہ زانت ءُ انچیں کارے بہ کنت کہ پہ آئی ءَ تاوان بہ بیت۔ نی تو دستاں سر ءَ کن ئے کہ یار من پرچا چوش گْوشت۔ یار من نزانت!
بلے رندیگیں گپ ھچ کار ءَ نیئت ۔ چہ درستاں شتر ھمیش اِنت کہ وتی زندگیں سنگت ءُ ھمراہ ءُ سرمچاراں دوست بہ دار ئے۔ وتی ھمراہ ءُ ھمکوپگ بہ کن ئے ۔ ھما زندگیں جھد کاراں ھاٹیگ ءُ دلبڈی بہ دے ئے کہ پہ مئے ءُ شمئے باندات ءَ جھد کنگ ءَ اَنت۔ پہ بلوچستان ءِ آجوئی ءَ نْدر بوگ ءَ اَنت۔ ھون ءُ ھید ریچگ ءَ اَنت انگت۔
اینچو دیمونی ، مردمے ءِ گوں جنین ، چک ءُ زھگاں پہ اے سرزمین نْدر بیگ ءَ پد ھم ما ھوش مہ کن ایں۔ ھمے کہ مروچی نْدر بیتگ زیک ما نہ دیستگ ؟ ھمے کہ باند ءَ نْدر بیت ھمیشی ءَ ما پجا نہ یار ایں ؟۔ اگاں ما کمو بہ جیڑ ایں مارا ھزاراں چوشیں سرمچار ءُ جھدکار گندگ بیت کہ ھمے دیمونیانی دیگ ءَ ساڑی اَنت۔ انگت کہ ما وتی مردماں مہ زان این ءُ پجا مہ یار ایں گڑا ما کدی سرپد بہ ایں ، کدی زان ایں ؟
ھما وھد ءَ داں اوپار بہ کن ایں کہ ھما سنگت شھید کنگ بہ بیت ؟ جنگ بہ بیت بہ مر ایت نی ما اکس ءَ دست ءَ بہ کن ءُ بہ گْوش ایں ، یار! اے سنگت چونیں شریں سنگتے اَت ،چونیں دلیر ءُ بھادریں سنگتے اَت ءُ چوش ءُ پلان اَت بلے رندی بژن ورگ ھچ کار ءَ نیئت۔
چہ درستاں شتر ھمیش اِنت ما ھما سنگت ءَ شری ءَ بہ زان این ءُ پجا بہ یار این ءُ نی گوں ھما وتی جھد کار ءَ ھم کوپگ ءُ ھمراہ بہ بہ ایں ، زندگیں سنگتانی ارزشت ءَ بہ زان ایں ، آیاں مھر بہ دے ایں۔
