دومی بھر:
نبشتہ کار: منزور آدل
یک روچے من گوں زمان تلوس ءَ دُچار کپت آں گُڑا مئے شیر وانوکائی بوت، ھمد ءَ زمان تلوس گْوشت: ”یک روچے ما پروم ءَ نندوک بوتگ اِیں دادرھمان دیدار ءُ زھیر مُراد تئی دستونکے ءِ سر ءَ گپّ ءَ بوتگ اَنت کہ پُرشتگ، پزل شیر ھم ھمد ءَ نندوک بوتگ۔ پزل شیر ءَ را ھم جُست اِش کتگ، بلے پد ءَ من نہ زان آں کہ چون بوت اَنت ءُ پزل شیر ءَ چے پسّو دات اَنت۔“
من ودار ءَ اِت آں کہ من کُج ءَ نہ کُج ءَ زھیر ساھب ءَ بہ گنداں ھمے جُستے کن آں کہ منی شَیر چون ءُ کُج ءَ پُرشتگ؟ وھد ءُ جاور دیمتر ءَ جُنزان بوت اَنت، ھُکم ء ھُدا یک روچے من ءُ زھیر مُراد ساھب دوچار کپت اِیں۔ ما داں دیر ءَ کساس پنچ ءُ شش ماہ ءَ یکجاہ بوت اِیں۔ گُڑا یک روچے من جُست کُرت کہ زھیر ساھب تو ءُ دیدار دیری یک روچے پروم ءَ گپّ ءَ بوتگ اِت کہ تئی شَیر پُرشتگ اَنت، منی شیر چون پُرشتگ اَنت؟ تو من ءَ سرپد کُرت کن ئے؟
کند اِت ءُ گْوشت ئِے: ”ھو! “
ھمد ءَ من دستونکے ونت ءُ گْوشت منی دستونک ءِ رِد ءُ پیشرِد برابر اَنت، وزن ءَ برابر اِنت، ریچ ءَ برابر اِنت، چون ءُ کُج ءَ پُرشتگ۔؟ زھیر ساھب ءَ کند اِت ءُ گْوشت: ”اے کلّ تئی دستونک ءِ تہ ءَ ھست اَنت، بلے یک چیزّے نیست اِنت۔“ من ھیران بوت آں کہ آ کجام چیزّ اِنت منی دستونک ءِ تہ ءَ نیست اِنت، بلے زھیر ءَ گْوشت: ”آئرا گْوش اَنت دریاب، تئی دستونک ءِ تہ ءَ دریاب نیست اِنت۔“
من گوں ھمے گپّ ءُ پسّوھاں جُست کُرت دریاب چی یے؟ من ھمے دریاب ءِ لبز اِش کُتگ، بلے جند ءَ ئے نہ زان آں کہ چی یے؟ من دو سَے ءَ چہ گیش شائر ءَ را جُست کُرتگ، آیاں من ءَ دلجمیں سرپدی دات نہ کُرتگ۔ زھیر ساھب کند اِت ءُ گْوشت: ”شائری ءِ تہ ءَ اے یک بلاھیں اِلمّے، بلے مئے ادب ءُ لبزانک ءِ تہ ءَ دریاب ءِ سر ءَ تنیگا آ کدّ ءَ کار نہ بوتگ، بس چندے نبشتانک ءُ دو کتاب نبشتہ کنگ بوتگ ءُ مئے نامی نامی ئیں شائر دریاب ءِ بابت ءَ تنیگا وت سرپد نہ اَنت، آ دومی ءَ کُج ءَ سرپد کُرت کن اَنت۔“
من وتی شَیر دیم ءَ ایر کُرت ءُ گْوشت آ گپّاں بِل، باریں منی شَیر کُج ءَ پُرشتگ؟ زھیر ساھب منی شَیر دیم ءَ کُرت ءُ کیسگ ءَ چہ ند در کُرت ءُ کاگدے ءِ سر ءَ شَیر نبشتہ کُرت ءُ پد ءَ شیر شینگینت ءُ لےلڑے لڑے لاڑے لیلاڑے نبشتہ کُرت ءُ شَیر ءِ لبز ھمے ھساب ءَ پروشت ءُ ایر کُرت اَنت ءُ من ءَ گْوشت: ”دریاب اے چیز اِنت۔“من گْوشت ھو! ھو! بزان دریاب ھمے شرّیں چیزے اِنت، گُڑا تو من ءَ وھد بہ دئے ءُ ھمے دریابانی بابت ءَ وانین۔ گْوشت ئِے: ”شرّ۔“
دومی روچ ءَ من وتی درونت بندات کُرت اَنت، چیزّے روچ ءَ من درونت ونت بلے منی دل ءَ اے سکّ گران ءُ مُشکل اَت۔ گوں من بوَگ ءَ نہ اَت، دو سے رند ءَ من ءُ زھیر ساھب اڑ اِت اِیں۔ اڑگ ءِ سبب ھمیش اَت کہ زھیر ساھب من ءَ سوج دات، بلے منی پھم ءَ نیاتک اَنت۔ نہ زان آں زھیر ساھب من ءَ شرّی ءَ سر ءُ سوج کُرت نہ کُرت یا منی پھم نِزور اَت، چیزّے روچ ءَ ما انچو گِرّڑو اِت ایں۔ بلے! زھیر ساھب ءَ گْوشت: ”دریابانی سر ءَ گوس بھار ساھب ءَ کتابے نبشتہ کُرتگ ءُ کتابے آپز اتا ءَ، اے دوئیں کتاباں بہ وان۔”
ھمے تہ ءُ توکاں زھیر ساھب سپر ءَ شُت ءُ من گوں آپز اتا ءِ سِنگ ءُ لچّہ ءَ دلگوش بوت آں۔ من آپز اتا ءِ سنگ ءُ لچّہ کہ ونت سنگ ءُ لچّہ ءِ تہ ءَ من دیست کہ بازیں ءُ بلاھیں شائرانی شَیرانی درور دیگ بوتگ اِت اَنت ءُ شیر ارکانی ھساب ءَ ایر کنگ بوتگ اِت اَنت، بلے سنگ ءُ لچّہ ءَ را کہ آ وڑ ءَ منی پھم ءَ آیگی اَت آ وڑ ءَ منی پھم ءَ نیاتک۔ نہ زان آں آپز ساھب اے بابت ءَ وت نِزور اَت یا منی پھم، بلے من آ وڑ ءَ نہ پھم اِت۔ اللہ ءِ شُگر اِنت، اے کد ءَ پھم اِت کہ پہ شائری ءَ دریاب اَلّمی اِنت.
روان اِنت۔۔۔۔۔۔
