راجدوستیں لیاکت ساچان

نبشتہ کار: سنگت دلجان بلوچ

واجہ ھر کجائے وش ءُ وشنام بات ئے، ھچ گُم ءُ سکی مہ گِندات ئِے۔ واجہ من پیسر ءَ یک ءُ دو رند ءَ بلکیں تر دیستگ اَت، بلے من آ ھساب ءَ ترا نہ زانتگ اَت۔ چی ءَ کہ من گیشتر تئی ھند ءُ دمگ ءَ نیاکگ اِت آں، ھمے  واستا من سرپد نہ اِتاں کہ تو چوشیں مھروانیں رھشونے ئِے۔ وھدے کہ منی سر شھید اُستاد میر جان ءِ کر ءَ کپت، سال منی ھیال ءَ 2016 اَت۔ واجہ اُستاد میر جان یک انچین مھروان ءُ زمین دوستیں مردمے اَت کہ ما ھچ نہ زانت کہ وھد ءُ پاس چے ھساب ءَ روگ ءَ اَنت۔

 یک روچے اُستاد ءَ من ءَ گْوشت: ”ابّا سپرے ھست تو تیار ببو، من تو رو آں۔“ من گْوشت شر اُستاد من تیاراں، کجام وھد ءَ کہ تو گْوشت روگ اِنت۔ اے روچ ھمد ءَ گْوست ءُ شپ بوت، شپ ءَ ما سنگتاں دیوان کُت رند ءَ ھرکس وتی وتی نپادانی سر ءَ وپت۔ سُھب ءَ مھلہ سنگتاں سما کُت، سنگتے ءَ چاہ جوڑ کُت ما درُست سنگتاں چاہ وارت گُڑا اُستاد جان ءَ من ءَ گْوشت: ”ابّا وت ءَ تیار کن کہ روچ کسان اِنت۔“

 زمستان ءِ روچ اِتاں من ءُ اُستاد میر جان درکپتیں دیم پہ وتی سپر ءَ، مئے سواری شرینے نہ اَت ما لھم لھم ءَ روان کت۔ روچ بیگاہ بوت، ما وتی سپر ءِ گُڈّی منزل ءَ رست اِیں۔ ما کمو نشت دم کش اِت شھید اُستاد ءَ کمو مسکرائی کُت ءُ رند ءَ من چہ اُستاد ءَ جُست گپت کہ ”اُستاد جان من تو اے جاگہ ءَ چی ءَ اتکگ اِیں؟“

اُستاد ءَ پسّو دات ءُ گْوشت: ” تو واجہ لیاکت ساچان  دیستگ، زان ئے نہ زان ئے؟“ من پسو دات کہ ”من واجہ یک رندے ءَ دیستگ، بلے من ءَ واجہ آ ھساب ءَ نہ زانت۔ چی ءَ کہ منی ءُ واجہ لیاکت ساچان ءِ مجلس ءُ دیوان ھچ نہ بوتگ۔“

 ھمد ءَ اُستاد جان ءَ من ءَ گْوشت: ”من تو مرچی اے جاگہ ءَ اتکگیں، پہ ھمے ھاتر ءَ کہ واجہ لیاکت گوں وتی ھمبلاں مرچی شپ ءَ ھمد ءَ کئیت۔“ من کہ اے گپ اِش کت سک گل بیتاں، چی ءَ کہ واجہ کئیت ءُ منی آئی مجلس ءُ دیوانے بیت۔ یک ءُ دو ساھت ءَ رند واجہ گوں وتی سنگتاں اتک، من کہ واجہ دیست سکا گل بیتاں، گوں واجہ ءِ شھدیں تْراناں، کندگ ءُ مسکرائی، چہ مھر ءُ مھروانی ءَ ما ھچ نہ زانت کہ اے زمستانی شپ چتور روچ بوت۔

وھدے کہ روچ ءَ وتی رُژنائی پہ زمین ءِ دلبند ءَ تالاں کُت، ما سنگتاں چاھے جوڑ کُت ءُ رند ءَ کمو سنگتانی دیوان بوت۔ اے کسانُکیں دیوان ءَ پد واجہ ءَ گْوشت: ”سنگتاں ما شُمارا نوں رکُست ک اِیں کہ مئے سپر سک دُور اِنت، شُمئے سپر ھم دُور اِنت۔“

 گُڑا ما واجہ ھمد ءَ چِہ رکست کُت ءُ واتر بوت اِیں دیم پہ وتی بُنجل ءَ، وھد گْوزان اَت کہ سال 2017ءَ سنگتے ءَ منی کر ءَ ھال کُت ءُ گْوشت: ”سنگت مروچی ترا مھمان ھست“ من گْوشت جْوان اِنت، نیکیں مھماناں اللّہ بْیار اِیت۔

یک ءُ دو ساھت ءِ پِر گْوزگ ءَ پد یک سنگتے ءَ ھمد ءَ من ءَ گْوشت اے مھمانانی گوم ءَ واجہ لیاکت ھم گون اِنت گوں، من کہ سنگت ءِ اے گپ اِش کُت سک گل بیت آں۔ کمو رند ءَ پد واجہ گوں وتی ھمبلاں اتک ءُ مئے دیوان ءُ کچاری، پُرمھریں تْران ءُ مسکرائی برجاہ بوت۔ کمیں روچ ءَ واجہ ءَ منی کِرّ ءَ جل اِت، یک روچے واجہ ءَ گْوشت: ”سنگت! ما انوں چہ تئی جاگہ ءَ درکپ اِیں کہ مار ءَ دیر اِنت، وھد ھراب اِنت اگاں تو رازی ئِے؟“

 من گْوشت واجہ من ھچ نہ لوٹاں کہ تو بہ رو ئِے، بلے وھد ھراب اِنت مردم زانگ نہ بہ اَنت۔ واجہ ءَ پسو دات ءُ گْوشت: ”من ھمے ھاتر ءَ کمیں دگہ دیمے رواں، بلے نوں ما شُما دُرست ھوار ءُ یکجاہ اِیں۔“ گُڑا راجدوستیں لیاکت ساچان ءَ مارا رکست کُت ءُ درکپت پہ وتی سپر ءَ، انچوش ما مدام گوں واجہ ءَ ھوار اِت اِیں۔ ھر شپ دیوان ءُ مجلس، کندگ ءُ مسکرئی اَت، دُرست ھمبل گُل ءُ شات اِت اَنت۔ ھمے رنگ ءَ دانکہ مروچی ءَ واجہ پہ وتی ھمبلاں، پہ وتی زمین، پہ وتی بزگیں بلوچ راج ءَ مھروان اِنت۔ بس ھمے مھر ءُ مھروانی پہ وتی ڈگار ءُ راج ءَ زندگ دارگی اِنت، چی ءَ کہ مھر ءِ نام راجدوستی اِنت۔