نبشتہ کار: شمیم اکبال
شپ نوکی سھب بْوان اَت ، تنیگا روچ ءِ بْرانز زمین ءَ سر نہ اِت اَنت کہ سنگت چہ واب ءَ پاد اتکگ اَنت۔ سْیاہ چاھے پِر کُتگ اَت، لھتیں سنگت ءَ وتی گوانکو دیما ءُ کتاب وانگ ءَ اَت، لھتیں وت ماں وت گپّ ءَ اَت۔
“بہ گر جان تئی چاہ اِنت ، کڑک چاھے ، سنگتے چاہ ءَ دیم ءَ دیان اَت ءُ ھمے وڑ ءَ گْوشان اَت۔ سنگتاں چاہ وارت ، سگریٹی سنگتانی لیٹر یکشل ءَ توار اِت اَنت۔
سنگتے ءَ رزان چت ءُ دیم پہ رزان شودی آپ ءَ رھادگ بوت ءُ کمیں ساھت ءَ پد دگہ سنگتے ءَ تالے زُرت ءُ آرت ءِ ترّ کنگ ءَ بِندات بوت۔ دْرائیں سنگت گوں کارے ءَ مشکول بوت اَنت، سنگتاں ننگری ھلاس کُت ورگ وارت ءُ یک برے پد ءَ سگریٹی سنگتانی لیٹر ءَ توار کُت۔
ساھل: شُبین جان تو بُرو ھمے ڈکّ اِتگیں مڈّی ءَ چہ پِلان پِلان ساماناں کش ءُ بیار کہ، سپرے ءَ در کپ اِیں۔
شُبین: شر جان۔
شُبین سامان آؤرت اَنت ، ھردُکیں وتی توشگ ءُ مڈّی (پوجی ساز ءُ سامان ) چاربڈّ کُرت اَنت ءُ چہ سنگتاں موکل گپت ءُ درکپت اَنت۔ دوئیں سنگت پہ منزل ءَ راھی اِت اَنت، موسم زِمستان ءُ گوریچ ھم پہ تبے کشّگ ءَ اَت۔ نیمراہ ءِ بُرّگ ءَ پد سنگت ءَ داشت ءُ دمے بالا کُت، پد ءَ وتی چاربڈّ بست ءُ رھادگ بوت اَنت۔
ساھل: شُبین پُل ھالاں بہ دے دم بُرتگ اگاں اِنّا؟
شُبین : اِنّق جان! دم نہ بُرتگ بس کُوپگ درد کنگ ءَ اَنت بڈّ گْران اِنت ھاھاھاھاھا۔
ساھل: من وت چو تئی وڑ آں پُل ھاھاھھاھاھا،
سنگت وتی کِشک ءَ رھادگ ءُ وھد روان اَت۔ روزرد ءِ وھد ءَ سنگت وتی جاہ ءَ سر بوت اَنت ، روچ نوک زمین ءِ دلبند ءَ اِیر روان اَت۔ چاریں آتراپ ءَ زردی ءَ مانپوشیتگ اَت ءُ ماہ ءَ دوازدہ اَت ، ماہ ءَ ھم درائی کُتگ اَت۔ سیسو ءَ نوک آپ کُتگ اَت ءُ دیم پہ وتی وابجاھاں راھی اِت اَنت، بُلبل اَچ وتی کُدوھاں سوت الھان کنگ ءَ اِت اَنت۔ نزیک ءِ پِیش ءُ گز ھم موسم ءَ گوں مُلمہ اِت اَنت۔ دوئیں سنگتاں وتی بڈّ اِیر کُت ءُ آپے وارت، چہ آپ ورگ ءَ پد وتی چاربڈّاں تکہ بوت اَنت۔
شُبین: چونیں موسمے اُستاد؟
ساھل: موسم سک زیبا اِنت ، بلے مردم موسمی نہ اِنت۔ کوپگ واب اَنت، مردم چوش کُج ءَ موسم ءَ گپت کنت ھاھاھاھاھاھا۔
شُبین: راست گُشے جان ،بْیا ورگ ءِ وراں ،چے گُشے ؟
ساھل : کمیں سبر کناں ہید ہُشک باں گُڑا وراں ،ورگ ءِ وراں مھلہ وتی آں دگہ کار ءَ کناں بلکے کسانے واب ءِ موہ رسیت
شُبین : شرے جان
سنگتاں کمیں ساھت ءَ پد ورگ وارت ءُ دیم پہ وتی کار جاہ ءَ راھی بوت اَنت ، شپ نوک وتی بانزلاں پچ کنان اَت۔ گوریچ ھم وتی زور ءَ پیش دارگ اَت، سارتی اِیر دیان اَت۔ ماہ شوک ءُ زیبا اَت، ماہ برے چگرد ءِ شم ءَ در ءَ بوَگ اَت، ءُ دوئیں سنگت پہ کندگ ءُ مزاک وتی کار ءَ گوں گُلائش اِت اَنت۔ دوئیں سنگتاں کساس سے ادار ءَ کار کُت ءُ وتی دْرائیں کار ھلاس کُرت اَنت ءُ دیم پہ سنگر جاہ ءَ راھی بوت اَنت۔ شپ ءِ نیم اَت کہ دوئیں سنگت سنگر جاہ ءَ سر بوت اَنت ءُ گُوریچ پہ تبے کشگ ءَ اَت۔ دوئیں سنگتاں ناں کہ کمبلے گوں اَت ءُ ناں کہ شوکیں چادرے، بلے انگت دوئیں سنگتاں پہ وت ءَ جاہ کمیں ساپ کُت ءُ وتی بڈّ ءِ چادر پِر دات ءُ تچک بوت اَنت۔
ساھل: شُبین پُلّ! مھلہ پاد بیا کُرباناں، چہ بام ساپی ءَ پیسر۔
شُبین: شر جان! من وتی گوانکو ءَ گنٹی ءِ سر ءَ کناں ءُ الم پاد کایاں۔
دوئیں سنگت گوں شیکوکیں زمستان ءَ سنگر جاہ ءَ وپت اَنت، ھما دمان ءَ گوں ژندیں بالاد ءَ واب شُت اَنت۔
روان اِنت۔۔۔
