نبشتہ کار: امجد رھیم
بلوچی زُبان مئے وتی شھدیں زُبان اِنت، بائےد اِنت کہ ما وتی زُبان ءَ گار ءُ بیگواہ مہ کن اِیں۔ ما اِنچو بہ چار اِیں کہ پیش ءِ وھد ءِ مردماں بلوچی ءَ ابید دگہ زبان ءَ گپ ءُ ھبر نہ کُتگ ءُ آیاں وت وتی زبان دوست داشتگ ءُ وتی جند ءِ زُبان ءَ گپ ءُ تْران کُتَگ۔ مارا وتی زبان دیم ءَ بَرگی ءُ بے ھیال کنگی نہ اِنت۔ ما وتی زبان ءَ وت بہ وانیں ءُ دگہ سنگتاں بہ وانین اِیں، گوں گُشادی ءَ زُبان ءِ دیم ءَ برگ ءِ جُھد ءَ برجم بہ داریں، ھمے وڑ ءَ تئی جُھد الّم سرجم بیت۔ ھر کارے جُھد کنگ ءَ بیت، ما ءُ شُما ھمے وڑ ءَ جُھد بہ کن اِیں مئے ءُ شُمئے زبان گار ءُ بیگواہ نہ بیت، زبان ءِ برج مدارگ ءَ مارا وتی جند ءِ زبان ءَ گپ کنگ ءُ نبشتہ کنگ لوٹ اِیت، ھمے وڑ ءَ مئے زبان پُشت ءَ نہ کپ اِیت۔
چوش کہ دگہ زباناں بہ وان اِت، بلے وتی جند ءِ زبان ءَ گار ءُ گُور مہ کن اِت۔ بلوچی زبان پہ بلوچ ءَ آسان اِنت، انچو بلوچ وتی زبان ءَ بہ وان اَنت، زبان ءَ گوں مھر بہ کن اِیں دانکہ آیوکیں پدریچ وتی زُبان ءَ گار مہ کنت۔
مرچیگیں وھد ءِ مردمانی کرّ ءَ گْوانکو ھست ءُ ھمیشی ءِ توکا مرچاں وانگ بوَگ اِنت۔ اے یک مزنیں آسراتی یے پہ بلوچ ءَ، چی ءَ کہ آ وتی زبان ءَ ارزانی ءِ سر ءَ ونت کنت انچو کہ کسے ءَ را گوں وتی شھدیں زبان ءَ مھر بہ بیت۔ پرچا کہ گْوانکو ءِ توکا ترا ھرچ وڑیں وانگی پہ ارزنی ءِ سر ءَ رس اِیت۔ چوش کہ زبان پہ مھر ءُ دوستی ءَ دیم ءَ برگ بیت، اگاں ترا گوں زبان ءَ مھر بِہ بیت تو الّم جُھد کن ئے پہ وتی زبان ءَ۔
اگاں زبان ءَ گوں مھر ءُ دوستی بوت گُڑا آ مردم وتی سرجمیں زند ءَ پہ بلوچی زبان ءِ وانگ ءُ زانگ، پھریزگ ءَ ندْر کنت۔ مئے زبان ءِ بازیں نودربر وتی بلوچی زبان ءَ نہ وان اَنت ، آ ھمے سرپد بہ اَنت کہ ما بلوچی دربرتگ، بلے آیان ءَ بلوچی ءَ سرپدی نیست۔ بائِد ما ءُ شُما وتی جند ءِ زبان ءَ بہ وان اِیں ءُ سرپد بہ بہ اِیں کہ بلوچی چے یے؟
سنگتاں! وتی زبان ءَ الّم برجم بدار اِت، پرچا کہ بلوچی زبان مئے جان ءُ ایمان اِنت۔ وتی زبان ءَ گار ءُ بیگواہ مہ کنیں، وتی زبان ءَ مھر بہ دے اےت، چی ءَ کہ بلوچی مئے وتی شھدین زبان اِنت۔
