گْواچنیں مھر(شھید آدل جان)

نبشتہ کار: سنگت آوارانی

گار باں تُوپان ، بیگواہ باں بِلے سید
اے شگان ءَ جت مہ کسے کہ پُشت ءَ کِنز اِتگ
(سید ھاشمی)

دگنیا ءِ تہ ءَ ھر راجے بہ بیت، ھر مردمے بہ بیت آ وتی سر ءَ زُلم ءُ زُوراکی برداشت کُت نہ کنت ءُ ھرروچ ، ھر دمان، ھر پاس ءَ زُلم ءُ زُوراک آئی ءَ را مارِشت دنت کہ تو گلامے ءُ من تئی واجہ۔ ءُ گلامی ھما نادْراھی اِنت کہ تو زند ءُ مرگ ءِ مْیان ءَ یک زندگیں لاشے ءِ بستار ءَ گندگ کائے، پمیشکا پہ تار الم اِنت کہ تو زُلم ءُ زوراکی ءِ ھلاپ ءَ گھگیری بہ کن ءُ راجی آجوئی ءِ جار ءَ بلوچ ءِ ھر گِس ءُ ھلک ءَ سر بہ کن۔

ھما گھگیری کہ آ مرگ ءُ زند ءِ میان ءَ سرکشّ اِیت، ھما گھگیری کہ چہ مھر ءُ ایمنی ءَ زبھر کنت ءُ آ وتی اندر ءَ سکیں دردناکیں ءُ بے رھمیں چیزّے ءُ تبائی ءِ دومی نام اِنت کہ زندگی ءَ آسیت ءُ دوبر پلگار اِیت۔ چی ءَ کہ جنگ راجاں نُکس ءُ تاوان الم دنت، بلے چر اے نُکس ءُ تاوان ءَ پد رُوژنائیں سُھبے بکش اِیت کہ آ آجوئیں آکبت ءِ مانزمان اِنت۔

انچوش پہ درور بلوچی ءَ بتلے کہ ” آس وھدے کپ اِیت ترّ ءُ ھُشک نہ زانت”۔ مرچی اے آس ھر گِس ءَ اتکگ ءُ سر اِنت، ھر گس ءَ بُن دیان اِنت، پہ اے آس ءِ توسگ ءَ گھگیری المی اِنت۔ ھما گھگیری کہ آئی مُھکم کنگ ءُ دیم ءِ جُنزینگ ءَ مئے راج ءِ زھگ ءُ زالبول، پیر ءُ کماش، یلیں ورنا ءُ راجی آجوئی ءِ جنگول کُربانی دیان ءُ پیداک اَنت۔ ءُ اے آس ھما روچ ءَ ھلاس بیت کہ مئے ڈگار ءِ دلبند ءَ آجوئی ءِ گْوانک پْروش اِیت ءُ بیرک مِکّ بیت، بلے مارا پہ دلجمی زانگی اِنت کُربانی راجاں زندگ ءُ ابدمان کنت۔

مرچی ھما پُشپد ءُ سرمچاریں سرانی کُربانیانی برورد اِنت کہ اے جُھد ءُ جنگ گوں تْرندی ءَ دیم جُنزان ءُ دیم پہ منزل ءَ رھادگ اِنت۔ ھمے منزل ءِ مساپراں چہ یکّے
شھید آدل جان اِنت کہ آئی وتی سر پہ راج ءِ باندات ءَ سوگات کُرت ءُ راجدپتر ءِ تاکاں نوکیں نامے نبشتہ کُت۔
شھید آدل جان وتی زند ءِ تہ ءَ ھر سکّی ءُ سوری، بزگی ءُ واری نے کِساس دیستگ، بلے مدام پہ زُلم ءُ زُوراکیانی پْروش دَیَگ ءِ درگت ءَ جیڑگ ءَ بوتگ۔

شھید آدل جان دو رند ءَ پہ زورانسری آوار جَنگ ءُ بیگواہ کنگ بوتگ، بلے اَچ زوراک ءِ زوراکیاں نہ پْرشت ءُ لگور نہ بوت، پرچا کہ مُھکمیں پِگرے ءِ واھُند اَت۔ پمیشکا زوراک گوں وتی بدّیں پندلاں بے سوب بوت ءُ شھید آدل جان مروچی راجی بامردے ءُ پہ مدامی ابدمان بوت۔

مرچی من مھروانیں آدل جان ءِ کُجام کسّہ ءَ نبشتہ بہ کن آں، پرچا کہ آئی زند یک درونت ءُ سبکّے۔ مادریں زمین ءِ مھراں آئی ءَ را پہ اِیمنی نندگ ءَ نیشت ءُ آ اتک کوھاں یاگی بوت، ھمے یاگی ئیں آدل جان ءَ دُژمن ءِ تیر داں سینگ ءَ جاہ دات اَنت ءُ ھمے مھر ءِ کلوہ دات کہ ڈگار چہ کُلاں دیماتِر اِنت، ءُ گْواچنیں مھر ھمیش اِنت کہ آدل جان ءَ وتی سر ءُ ارواہ سوگات کُرت اَنت۔