نبشتہ کار: ابدالھک ھپیز
لالا جان ھر کجام زندان ءِ ٹارچرسیلانی تہ ءَ بندیگ ئے مُھکم ءُ تمرد بات ئے، ءُ زوت چہ زندان ءَ آجو بات ئے۔ لالا جان من نہ زاناں پتو من چے نبشتہ بہ کناں، چی ءَ کہ منن یک بے زانتے آں ءُ منی کِرّ ءَ لبزانی کمی اِنت کہ پتو نبشتہ بہ کناں، پرچا کہ منی دست ءُ دل نہ گِر اَنت۔
لالا جان مرچی تئی بیگواھی ءَ یازدہ سال سرجم اِنت، ءُ لالا جان من ءَ یات اِنت تو کہ چہ درملک ءَ واتر اتک ئے ھمے پیسلہ زُرت کہ من رواں شال ءَ وانگ ءَ۔ تو پہ شال ءَ درکپت ئے تاں پانزدَہ روچ ءَ تئی ھال ءُ اِھوال نیست اَت، تئی نمبر ھم بند اَت۔ وھد گوازان اَت، سئے ماہ ءَ پد ھال اتک کہ اسد بیگواہ کنگ بیتگ۔
گوں اے ھال ءِ اِش کنگ ءَ آزمان زمین کپت، ھمے دمان ءَ ما درست پیشگاہ ءِ دیم ءَ نِشتگ ءُ کوکار اَت۔ من سک کسان اِتاں، من چہ مات ءَ جُست گیپت ماتی لالا چون بیتگ زان ءَ؟ مات ءَ گوں اَرسی ئیں چماں من ءَ پسو دات ءُ گْوشت: ”تئی لالا جان یزیدیں لشکر ءَ گار ءُ بیگواہ کُتگ۔“
من آ وھد ءَ سک کسان اِتاں، من بے سما ءُ ھچ زانگ ءَ نہ اِتاں کہ چے بیتگ ناں کہ من چہ اِیشاں پیش گار ءُ بیگواھی ءِ نام اِش کُتگ اَت۔ ھمے دمان ءَ کماش ءُ مردُم دُرست پہ تئی شوھاز ءَ دیم پہ شال ءَ درکپت اَنت، بلے مردم پد ءَ واتر اتک اَنت ءُ لالا جان تو گون نہ اِت ئے۔
لالا جان تئی بیگواھی ءَ پد مئے زندگی چو رمیز وارتگیں کُنٹ ءَ پْرشان اَت، ھد گوزان ءُ کماش مُدام تئی شوھاز ءَ در پہ در اَت۔ برے اے وزیر ءِ کِرّ ءَ برے پلان وکیل ءِ کِرّ ءَ، بلے ھچ پہ ھچ۔ ھرکس ءَ ھمے گْوشت کہ ھیر بیت، ھمے ھیر اِنت کہ نی ترا یازدہ سال سرجم اِنت۔
لالا جان تئی دوری ءُ بیگواھی ءِ گم ءَ روچ پہ روچ تئی مات ءُ کماش ھردو نادْراہ ءُ نِزور بیان اَنت، مُدام تئی راہ ءِ راھچار اَنت کہ کد تو واتر کائے۔ اگاں کسے تئی نام ءَ چہ زُبان در کنت، تئی مات ءِ وداری ئیں چمانی ارس بند نہ بنت۔
لالا جان بیا نوں واتر کن کہ دیر گْوستگ ترا، تئی اے دوری ءِ درد ءِ سگگ کنگ باور کن سک گران اِنت کہ ما چوں بے ترا زندگی گوازینتگ ءُ زمستان ءِ دْراجیں شپ چون سُھب کُتگ اَنت۔ ھُدا زانت بس مئے دست ھچ ءَ نہ رس اِیت، ابید چہ رب ءِ درا دُواءِ لوٹگ ءَ۔ بس واجہ ھدا ءَ گوں ھمے دُوا اِنت تو زوت چہ زندان ءَ واتر بہ کنات ئے گوں کُلیں بندیگاں، لالا جان زُوت آجو بات ئے۔
