ماھو رُژن ءِ چیدگ

نبشتہ کار: زریپ زھیریگ

ماھو جان! منی دل ءَ لوٹ اِت کہ پہ تو یک نمدی یے روان بہ دے آں، باریں ترا اِے نمدی سر بیت یا اِنّا، بلے چے کن ئے کہ اِے نزوریں لنکُکان ءَ انکس ھاٹیگ مان نیست کہ تئی ڈولیں ھُدابندیں کِردے ءِ سر ءَ نبشتہ بہ کن آں۔

بلے! پد ءَ دل گْوش اِیت کہ دو لبز تئی سر ءَ زرشان

بہ کناں ءُ وت ءَ بہ سھڑین آں۔

ماھو جان! تو گپّے زان ئِے تئی اِے بے بھائیں کُربانی ءَ تئی راج ءِ دل ءَ یک نوکیں اُمیتے زندگ کُتگ ءُ تئی دُژمن ءَ را یک اَنچین سبّکے رَس اِتگ کہ داں زندگ اِنت آ تئی ءُ تئی ھم کوپگیں ھمبل ءُ براتانی جنگجاہ ءَ گیر کار اِیت۔

ماھو جان! تو بلوچ ءِ ھما تھاریں گدان رُُژنا کُتگ کہ آ چہ کرنان تھاروکی ءَ امباز اِتگ، تو ھما سیاہ شپانی بامسار ئِے کہ پہ آ بامسار ءِ شوھاز ءَ تئی راج ءِ ھر بَچ ءُ جنک ءَ لانگ بستگ۔

ماھو! تئی اِے کُربانی پہ ھما بزگ ءُ لاچاراں یک ھمّت ءُ ھاٹیگے جوڑ بیتگ، بہ گندے گْوستانک ءَ مئے راج ءِ توکا ناشریں بدواھاں بلوچ زالبول ایر جتگ ءُ ھمے گْوشتگ کہ زالبول ھِچ کُت نہ کنت۔ مُدام مئے مات ءُ گوھاران ءَ نالائیک ءُ نابودی ءَ راہ ءَ شونداتگ، بلے مرچی تو گوں وتی رِتکگیں ھونان اِے ھبر وتی راج ءِ ھر بَچ ءُ جنک ءَ را باور کنائینت کہ بلوچ زالبول چہ مردے ءَ کم تر نہ اِنت، اگاں بلوچ زالبول ھرچی کنگ بہ لوٹ اِیت کُت کنت، چی ءَ کہ زالبول رُژنے ءُ ماھو رُژن ءِ چیدگ اِنت۔

ماھو! اے درگت ءَ تو وتی دژمن ءَ را پیشداشت کہ بلوچ ءِ زمین ءِ سر ءِ نِندگ ءُ بادشاھی پہ ترا نہ اِنت، بلکیں اِے پُرگنجیں سرڈگار ءِ ھُدابُند بلوچ وت اِنت ءُ پہ اے گُلیں زمین ءِ رکینگ ءَ بلوچ زالبول ھم پہ وتی کُربان کنگ ءَ چک ءُ پد نہ بنت۔ گُڑا اِے ھبر ءَ تئی راج ءِ ھمُک پُسّگ پھر بند اِیت ءُ گْوش اِیت کہ سوب مئیگ اِنت۔

ماھو جان! من کہ ھر وھد ءَ اَچ وتی باتن ءَ نِزور باں گُڑا تئی ڈولیں بلوچ شیرزالانی کُربانی دیم ءَ کاینت ءُ دوبر من بروتاں تاب دیان ءُ وت ءَ تئی وڑیں شیرزالانی برات ءُ کوپگ سرپد باں ءُ پد ءَ چماں گوں بدواہ ءِ چماں جنان ءُ ھمے گْوشاں کہ من ھما زرینہ ءِ برات آں کہ ماں شادھی ساھتاں پہ زمین ندر بیت۔ وھدے کہ من ترا جیڑاں گُڑا آ ساھت ءَ پہ بدواہ ءَ اَلم مھشر جوڑ بیت، ءُ تو ھما سبر ءُ اُوپار کہ اَچ ترا باج بَر کس نہ بیت۔

ماھو جان! بہ گندے کہ ھر مردُم وتی اَندر ءَ وت ءَ یک تَمردیں اِنسانے سرپد بہ بیت، بلے من گْوش آں اِنّا! پرچا کہ انسان وتی اَندر ءِ نندگ ءُ جیڑگ ءَ تَمرد ءُ مُھکم نہ بیت، بلکیں مُھکمیں انسان نگیگیں جاورانی دیمپانی ءَ دو گام دیم ءَ جنت ءُ وتی سراں ندْر کنت بلے نزور نہ بنت۔

تو ھما مُھکمیں انسان اَت ئے کہ تو اے ھبر بھ نہ جیڑ اِتگ اَت کہ من نہ باں، بلکیں تو ھمے جیڑ اِتگ کہ من باں یا نہ باں، بلے منی راج زندگ بیت ءُ آ یک آیوکیں بانداتے ءِ وتواجہ بیت ، تو پہ ھما باندات ءَ وت ءَ ندْر کُتگ۔ گُڑا اے ھبر ءَ من پہ جزم گْوشاں کہ شُمئے رِتکگیں ھون زوت رنگ کار اَنت ءُ تُنّاپیں سرڈگار ءَ سیراپ کن اَنت۔