نِمدی یے پہ سوب ءِ شھید بوتگیں پُسّگاں

نبشتہ کار: آر بی بلوچ

دْروت منی راج ءِ یلیں پُسّگاں!
شمارا شھیدی مراد بات ءُ شُمئے کاروان نہ اُوشت اِیت، بلکیں وتی منزل ءَ راھی اِنت۔ شُما کہ اے درچک کِشتگ، شما وَ ایشی ءِ مز نہ گپت من پہ ستک گْوشاں آیوکیں پدریچ پہ ایمنی زند گوازین اِیت ءُ شمارا یات کنت۔

ھما کہ پہ وتن زر اَنت
ھما شھید بنت مر اَنت
مئے سرمچاراں سلام
آ شیر مزاراں سد سلام
سلام، سد سلام

سُھر چکیں دْروت پہ شما ارواھاں!
شُما وھدے سر بہ اِت وتن ءِ کُلّیں شھیداں منی سلاماں بہ دے اِت۔ ھِچ چوشیں گال نیست کہ پہ شُمئے ستا ءَ پہ بہ نویساں، شما ستا ءِ مُھتاج نہ اِت۔
من چیزوکے دانک وتی نابزانتی ءَ پہ شُما ندْر کناں، شُما مرچی دُژمن پروش داتگ، آئی ءِ واب ءُ آرام سرجم ءَ بُرتگ اَنت۔

اے سوب ءِ بام اِنت
اے سوب ءِ بام اِنت

من 30 نومبر 2025 ءِ مگرب ءِ وھد ءَ گوانکو دست ءَ اَت ءُ چارگ ءَ اِتاں، رسانکدر ءَ دیست کہ نوکنڈی ءَ پِدائی یے بوتگ ءُ سرمچار بنجل ءِ تہ ءَ پُترگ ءَ سوبمند بوتگ اَنت، گل ءُ گمیگ ھم بوت آں۔ کمو جیڑ اِت کہ شما وَ جندندْری اِت، گُڑا دست برز ءَ کُت اَنت گوں ھاوند ءَ دُوا لوٹ اِت کہ مئے ڈیھ ءِ نرمزاراں سوبمند کنات ئے۔ انگت ءَ دوا سرجم نہ بوت کہ گودی گلزمین ءِ بانور ترانگ ماھو ءِ اکس شنگ بوت ءُ چیر ءَ نبشتگ اَت کہ زرینہ ء رپیک پدائی کُتگ، گوانکو چہ دست ءَ لگشت ءُ کپت۔ منی نِزّ ءَ دگنیا تھار بوت ءُ ھچ میم کنگ ءَ نہ اِتاں داں ساھتے ءَ گوانکو پچ نہ کُت۔

ھمبلاں!
شما ریاست ءَ پیش داشت کہ بلوچ نِزور نہ اَنت اگاں بہ لوٹ اَنت ترا بُن بیھ ءَ کش اَنت، بلے انگت چیزّے ماں ھمائی ءِ کاسگ چٹ اِنت ءُ چٹّگ ءَ اَنت۔ شُمئے جھد ءَ سلام، شُمئے پگر ءَ سلام، شُمئے دلیری ءُ میڑ ءَ سلام، شُما داں سی ءُ شش ساھت ریاست ءِ چمانی واب بُرتگ اَت، شما باج بُرت۔

دْروتے پہ شھید ساھل جان ءَ!
من ترا نہ زانان ءُ ناں کہ دیستگ، من ءَ یک سنگتے ءَ تئی پجار گْوشت، گْوش ئے زان ءَ من گوں تو ھوار بوتگ آں۔ تئی دوری من ءَ تورگ ءَ اَت، انچوش سما بیگ ءَ اَت پورا من ءُ تو زندگی سرجم ءَ یکجاہ گْوازینتگ اے بے تاھیری ءِ سبب ءَ من گْوشت نہ کناں، گلزمین ءِ سالونک دگہ منی کِرّ ءَ ھِچ چوشیں دانک نیست پہ تو درانگاز اِش بہکناں ءُ گُڈّی ھمے گْوشاں تئی ھون بے مُز نہ بنت۔ ارواہ تو گلزمین ءِ ھکّ اَدا کُت، گلامی نہ منّ اِت ءُ ریاست ءَ پیشداشت کہ ما جندنْدری اِیں۔

دْروت سوب ءِ کُنگُریں پُسّگاں!
وتن ءِ شھیداں منی سلاماں سر کن اِت، شُمئے ارواہ آسودگ ءُ گُلباگیں بھشت ءَ بات اِت۔

شُمئے وتی بیلی ءُ ھمبل آر بی بلوچ