سپرے گوں مھروانیں ھمبلاں، دیم پہ بے نامیں دیارے ءَ

نبشتہ کار: نوشاد بلوچ

اولی بھر:

چوناھیا بہ گندئے سپر مردُم ءَ را تکانسُر کنت ءُ دم برائینیت، بلے سَپر ءِ وتی یک لزّتے بیت کہ سپر ءِ یات داں زند ءِ گُڈّی ساھتاں مردُم ءِ ھمراہ بنت۔ اگاں سَپرے گوں پِگری ھمگنگلیں سنگتاں بہ بیت ءُ ماں جند ءِ زمین ءِ کوہ ءُ گْریشگاں بہ بیت، گُڑا آ سپر ءِ ھر کدم، دیستگیں دْرائیں ندارگ جان ءِ رگ رگاں بندوک بنت کہ ھچبر شموشگ نہ بنت۔ ھمے وڑ ءَ منی سپر 21 اکتوبر 2025 ءَ چہ گِچک ءِ نہ کُٹّوکیں ڈنّ ءَ بندات بیت کہ منی ھمراہ جُنید، تْرانگ، ءُ کالد اِت اَنت، ما اوتاک ءِ سنگت پہ ھمے نیّت ءَ رُکست کُرت ءُ درکپت اِیں کہ زند ءَ موہ دات پد ءَ ھوار کپ اِیں۔

ما گپّ ءُ مجلس کنان ءَ جُنزان اِت اِیں، ما نوک یک ساھتے سپر کُرتگ اَت کہ ما بی ایل اے ءِ سنگت سرباز ءُ نوید دیست اَنت، دِل ءَ گْوشت کہ بہ ننداں چاھے بہ ٹھیناں مجلس ءُ دیوانے بہ کن آں۔ سگریٹے بہ کشّاں، بلے پیش ءِ بلوچاں
گْوشتگ ”کار پہ کنگ، راہ پہ روگ آسر بیت“ گُڑا ما چہ سنگتاں موکل گِپت ءُ دیم پہ وتی سپر ءَ رھادگ بوت اِیں۔ اے اولی روچ اَت مارا مزنیں سپرے جَنگی اَت، پمیشکا ما وتی پارٹی ءِ دوزواھے دیست بلے سلام ءُ دْروت ءَ رند جُنزان بوت اِیں۔ جنید ءِ تب ھم ناوشّ اَت، آئی ءَ گولی وارت ءُ ما سگریٹے کشّ اِت درکپت اِیں۔ زمین ءِ کُنگریں بچّانی ھاتر ءَ سپر ارزان نہ اِنت کہ مارا وتی توشگ بڈّ ءَ اَت، من ءَ آرت، کالد ءَ چاھدان ءُ شکر گون اَت۔ انچو روان ءَ ما شادی کَور ءَ سر بوت اِیں، ھمد ءَ ما کمّو داشت، کالد گْوشت”ھمد ءَ چاھے جوڑ کنیں کہ دگہ سنگتے ھست اولاکے گون اِنت آ ھم کئیت۔“
کالد ھمد ءَ تیرے ٹکا دات، پنچ منٹ ءَ پد چاراں دلّی جان گوں دو اولاک ءَ ھمد ءَ رس اِت۔ ما چاہ ورگ ءَ اِت اِیں کہ ھمے وھد ءَ دگہ دو سنگت سیکل ءِ سر ءَ اتک اَنت، سنگتانی نام من جُست نہ کُرت بلے پیسر ءَ من دیستگ اِت اَنت۔ من ءُ کالد وتی بڈّ ءِ سامان اولاکانی سر ءَ جت اَنت ءُ وتی کوپگ سُبک کُرت اَنت ءُ درکپت اِیں۔ شادی کَور ءِ تہ ءَ ما جُنزان اِت اِیں، ما شرّیں ٹکّرے پند بُرّت بلے شادی کَور اَت کہ ھلاس بوَگ ءِ نامے نہ زانت۔ پند مردُم ءَ را شُدیگ کنت ما ھم سکّ شُدیگ اِت اِیں، گُڑا ھمے شادی کَور ءِ گُڈّسر ءَ ما آپے ءَ داشت سنگتاں ماھیگ گِپت ءُ من چاھدان آس ءَ کُرت ءُ چاھے ٹھینت۔ ماھیگ ءَ مئے شُد گار کُرت ءُ چاہ ءَ مئے دم راست کُرت۔ چاہ ءَ پد سگریٹ ءُ نسوار نہ بوت گُڑا بزاں ھچ نہ بوت، مارا چہ کسّے ءَ سگریٹے کشّ اِت ءُ کسّے ءَ نسوارے جَت ءُ پد ءَ مئے سپر ءُ جُنزگ ءَ اِت اِیں داں کہ مگرب ءَ پد ما وتارا دلّی جان ءِ ھند ءَ رسینت۔

اگاں مزنیں پندے ءَ پد نان ءُ ورگ وت ءَ اڑ کنگ مہ کپ اِیت چون وشّ اِنت، ھمے وشّی ءِ لزّت مئے نسیب ءَ بوت ءُ سنگت ءَ شُت نان آؤرت ءُ شیرچاھے ھم آؤرت ئے۔ ما وارت ءُ ھرکس ءَ وتی گندل زُرت ءُ تچک بوت اِیں۔ سُھب ءَ ما چاہ ورگ ءَ اِت اِیں کہ مُلّا ءُ کماش مئے کرّا اتک اَنت، ما گوں ملّا جان ءَ مجلس ءُ دیوان کُرت، نیمروچ ءِ نان کماش جان ءَ مئے ھاتر ءَ اڈّ کُرت۔ ما نان وارت ءُ درکپگ ءَ اِت اِیں کہ ملّا جان ءَ مارا داشت ءُ گْوشت ئِے” منی پس ءَ زاتگ، کمّو ودار کن اِت سْرشّگ بور اِت گُڑا در کپ اِت۔“
ما سْرشگ وارت ءُ درکپت اِیں، مارا شَپ ءَ شیھک جان ءِ کرّ ءَ دارگی اَت ما مگرب ءِ وھد شیھک جان ءِ کرّ ءَ سر بوت اِیں۔ شیھک جان سکّا شرّیں مھروانیں سنگتے اَت، ما ھمد ءَ نشتگ اِت اِیں کہ سیکلے ءِ توار بوت۔ سنگت وتی وڑ ءَ شیوار اِت اَنت، شیھک جان گْوانک جت کہ سنگت اَنت۔ سنگت اتک اَنت بالاچ، داؤد ءُ ریاز اِت اَنت۔ ھمد ءَ ما ورگ وارت ءُ شَپ ھمد ءَ گْوازینت۔
ایدگہ سُھب ءَ ما چاہ وارت، بالو ءُ بیلی سیکل ءِ سر ءَ درکپت اَنت، ما وتی راہ گِپت ءُ رھادگ بوت اِیں۔۔۔۔۔۔۔۔۔

روان اِنت۔۔۔۔۔۔