نبشتہ کار: الماس باگی
پروم ءِ ھاموشیں زیدانی مْیان ءَ سارتیں کَوش ءُ سبزگیں درچکانی ھِینژگ ھما کاڑ کہ نوک وتی بالاد ءَ کَچ ءُ کِیل کنان ءَ دیم پہ جْوانسالی ءِ دُروشم ءَ آھان ءُ یک لبزانکی دُگنیایے ءِ چار ءُ ٹپاس ءِ سرجمیں واباں مانا کنت، سرجمیں اُلس ءِ مْیان ءَ تھنا یک نوک بروتیں ورنایے ءِ پاد آھگ ءُ پروم ءِ ھاموشیں زید ءَ را توار پِر جَنگ ھمے ڈسّ ءَ دنت کہ پروم تھنا وش کَوش نہ اِنت، بلکیں اِد ءَ ھم تمردیں ورنا ھست بوتگ ءُ دنیگت ءَ ھم ھست اِنت ماں یک گُلامیں راجے ءَ پہ توار پِر جن اَنت۔
بہ گندے چہ اے گالاں کَسے ھیال ءَ ماں بُلند جان ءُ میرک ءَ بُہ روت ءُ پد ءَ کوبرا (شہزاد ) ءَ گْور بہ بیت، انچوش سلال جان ءِ ترانگ ءَ بہ کپ اِیت۔ ھو! اے ھبر ھست اَنت، بلے چہ تُپنگ ءِ بیرَل ءَ درَ اَتگیں ھما تیر ءَ گوں شورَھانی زور ءَ انگت زوراک کنگ ءُ یک نوکیں دْروشمے ءِ بکشاھگ، رَند ءَ سرجمیں راج ءَ ھمے سرپدی دیَگ کہ اے در اَتکگیں تیر کہ دُژمن ءِ سینگ ءَ سُمبگ ءَ اِنت اے تھنا دُژمِن ءَ را جنَگ ءُ کُشگ نہ اِنت، بلکن ءَ ایش یک سْیاسی لیکّھے ءَ گوں بندوک اِنت ءُ آ لیکہ اِے مانا ءَ درنگاز اِیت کہ ما چہ کرناں چو وار ءُ بزّگ نہ بیتگ اِیں ، بلکیں ما گوں دُگنیا ءِ جوڑِشت ءَ ھوار وتی ڈیھ ءِ واھُند بیتگ اِیں ءُ مئے تُپنگ پہ مُردمانی کُشگ ءَ کارمرز بیَگ ءَ نہ اِنت ، ما پہ ماتانی ھر ھما ارس ءُ گْوھارانی لّج ءِ پاسپان ءِ رکّینگ ءِ ھاتِر ءَ کارمز کنَگ ءَ اِیں دانکہ باندا روچ کَسے مئے لج ءُ ننگ ءِ سر ءَ دست چِست مہ کنت۔
اے بامرد ءُ سْیاسی لیکھانی واھُند زاھِر جان اَت کہ سرجم ءَ وتی زِند ءِ ھر ھمُک پاس پہ گُلزمین ءَ ندْر کنگ ءِ پیسلہ ئِے کُتگ اَت ، وتی اوست ءُ اُمیت ءِ آجوئی ءُ سُھر بامیں واب ءِ گِندگ ءَ ھوار ھما بزّگیں ماتانی آہ ءُ پِریاتاں ماں بِچکندگانی تہ ءَ مَٹ کنَگ آئی زِند ءِ مستریں واھگ اَت۔
وھدیکہ بِساک ءِ سے روچی پیسٹیولے ماں پَنجگُور ءَ ایر کنَگ ءِ ھال اَتک داں ھر کَسے گوں وتی زِند ءِ کاراں اَبید گوں وتی وانگ ءُ زانَگ ءَ گُلائِش اَت، کَس ءَ اِے بابت ءَ نہ جیڑ اِت کہ اَگاں پَنجگُور ءَ کِتاب میڑہ بِزاں کہ بُک پیسٹیول ایر کنَگ بہ بیت ماں پَنجگُور ءِ مردُمانی واستا چِنچو پائِدگ ءُ سیت مند اِنت، بلے زاھِر چوش نہ اَت۔ ھر وھد ءَ ھمے پِگر ءِ سر ءَ کار ءَ اَت ءُ گْوشت ئے یار! مارا پہ وتی ھمکوپگیں ورنا بِزاں کہ پَنجگُور ءِ ورناھانی آگاھی ءُ سرجم ءَ راستیں ھبرانی سر ءَ پھک ءَ جیڑگ ءَ گوں انچیں سْیاسی آشوبے آرگی اِنت کہ مارا ھرچ کَسے اے جُھد ءِ تہ ءَ کُمک بہ کنت، بلکیں سْیاسی پِگر ءِ بُنیاد ءَ گھگیری ءِ راہ ءَ ھم گِچین بہ کنت، چی ءَ کہ بیدے گھگیری ءَ دِگہ ھِچ راہ نیست، مئے سرجمیں راج چہ ھپتاد ءَ گیش سال گْوستگ کہ گُلامی ءِ سانکُلاں گوں بندیگ اِنت ءُ ما داں ھما روچ لگتمال بیَگ ءَ ایں، ھمے درگت ءَ ھمروچ آئی توار پِر جتگ اَت۔ بَرے ماں سْیاسی تْرانانی توکا، ءُ بَرے شائِری ءِ دُنیا ءَ آشوبیں لبز آؤرتگ اَت۔
وھدیکہ شھید سباء لیٹریچر پیسٹیول اَتک ءُ سر بوت داں آئی تھنا اِے ھبر نہ گْوشت کہ مارا چو دَری راجانی وڑ ءَ نِندگ ءُ شُدلاپی ءِ گار کنَگ ءَ جیڑگی اِنت، بلکیں گوں تَچک ءَ ھمے ھبر ءِ پدّر کُت ءُ گْوشت پہ یک واریں راجے ءَ آشوب ءِ آرگ الّمی اِنت۔ اگاں ما ھِچ مہ کن اِیں داں گْوست ءِ راجانی وڑ ءَ مئے نام ھم چہ دُگنیا ءِ سْرپانی تہ ءَ گار ءُ بیگْواہ بیت، اِے ھبَر تھنا کِتابی نہ اِت اَنت پہ وتی راج ءِ آیوکیں وھد ءِ وشھالیں باندات ءِ راستی ءَ پدّر کنَگ اَت، بلوچ ءَ وتی بِستار ءِ کَچ ءُ کیل کنگ ءِ موہ اَت، راجدپتر ءِ تہ ءَ نوکیں ھیال بُنگیج کنَگ اَت، بہ گندے ھما ھیال دنیگت ءَ ماں زیشان ءِ دْروشُم ءَ مئے دیم ءَ دروَر جوڑ اِت اَنت۔
زاھِر جان ءِ ھما بِچکندگیں داب دنیگت ءَ ماں پروم ءِ کَوش ءَ گوں ھمبراہ اَنت ءُ نوک نوکیں ورناھاناں ھما کِشک ءِ سر ءَ آرگ ءُ ساڑی کنگ ءَ اِنت کہ آئی زِند ءِ مستریں واھِشت اَت چہ من ءَ رَند منی ھمکوپگیں ورنا پاد بیا اَنت اے جُھد ءَ پہ جُنزگ ءَ کُمک بہ کن اَنت ءُ راستیں دست ءَ تچک ءَ دُژمن ءِ دیم ءَ چِست بہ کن اَنت۔ ھما کوریں دیدگاں رُژنائیں چِراگ بہ بکشا اَنت، ھما کِتابانی زرد چکیں تاکاں دوبر گوں وانگ ءُ زانگ ءَ چہ آشوبی گالاں پُر بہ کَن اَنت، لینن، اِسٹالِن، میکسم ، کاپکا ءِ بدل ءَ لُمّہ کریمہ زاھِد جان، زاکِر جان، بابا ھیر بکش مری ءُ گُلام مھمد ءِ وڑیں سدانی کِساس ءَ ھستیاں دیم ءَ بْیار اَنت کہ آھاں ماں سیاسی پِڑ ءَ گوں اَمَلی دُْروشم ءَ مئے چمّانی دیم ءَ وتی وشھالیں زِند ندر کُت ءُ مارا پیش داشت۔
بس آھر ءَ ھمے گْوشت کناں من وتی زِند ءِ تہ ءَ ھِچبر چوشیں تمردیں ورنا نہ دیستگ اَت کہ آ زاھِر جان ءِ وڑیں نتُرس ءُ دِلیریں ورنایے بہ بیت، بلے ھو اِے گَپ راست اَنت کہ زاھِر جان سکّیں زانتکاریں نودربَرے اَت۔ سرجمیں راج ءِ شان اَت، اِنچو تورِشت ءَ اَبید مُدامی کندگ ءُ بِچکندگ ءَ اَت۔ ھر ھما ھیالانی تہ ءَ کہ ھِچ مانا کنگ نہ بنت، بلکیں ھر ھما وابانی تہ ءَ کہ کَس ءَ اِنچو ھاٹیگ ءُ توکل نیست اَت دنیگت ءَ آیانی سرجم کنگ ءِ پیوست ءَ بہ کنت۔ زاھُو پہ راج ءَ یک بلوکیں چِراگے اَت، چہ آئی روَگ ءَ رَند سرجمیں چاگِرد ءِ توکا تھاری ءَ یکشل ءَ مانشانت۔
